Zondag 7 Maart 2010

Lieve God,

Heeft u zich wel eens zo onzeker gevoeld dat helemaal niks meer lijkt te lukken? Dat het vreselijke gevoel maar aan je blijft knagen waardoor je het liefste weer gewoon in je bed wilt gaan liggen, je ogen sluiten en ze pas weer openen als het voorbij is? Wie weet hoe lang het kan duren tot het eindelijk voorbij is. Wat moet er eigenlijk voorbij zijn? Een uur, een dag, een maand, een jaar? Ik ben hartstikke gestrest de laatste tijd. Ik heb geen zin meer in dingen die ik leuk vond en blijf maar bezig met dingen uit te stellen. Ik heb geen zin meer, ik wil niet meer.

Heeft u ook wel eens gehad dat u door de grond zou willen zakken van schaamte? Dat iedereen je maar een beetje aangaapt en het bloed naar je hoofd stijgt? Dat vreselijke warme gevoel en de klamme handen die je erbij krijgt, daar word je toch helemaal gek van? Ook dan zou je je toch weer het liefste willen verstoppen in het hoekje van je kamer en pas weer tevoorschijn komen wanneer iedereen het weer vergeten is.
Vergeven maar niet vergeten. Dat vind ik nou ook altijd. Je kunt dingen niet vergeten. Vergeven is iets goeds, je moet mensen een nieuwe kans geven. Je moet ze niet zomaar laten vallen door een misstap die ze hebben gemaakt. Iedereen maakt fouten, dat maakt ons menselijk. Toch vind ik het erg dat we sommige dingen niet uit ons geheugen kunnen wissen. Heeft u niet ook dat sommige fouten telkens op komen dagen in uw gedachten? Dat je ze het liefst kwijt zou willen, maar u ze telkens weer voor u ziet? Telkens weer hetzelfde pijnlijke moment. Telkens weer dat rottige gevoel.
Hadden mensen maar een verwijder-knop waarmee ze gedachten konden wissen, herinneringen uit hun hoofden konden halen. Zouden mensen zich dan niet veel beter voelen? Dan zou de druk minder zijn en zouden mensen vrolijk kunnen doen, niet meer telkens bang zijn om dezelfde fout weer te maken.
Dat zou echt fijn zijn.

Lieve God, waak over mij vannacht en neem mijn pijn weg. Ik heb geen zin om ziek te zijn. Het maakt mijn problemen alleen maar erger.

Dag,
Anouk.