1.2 Differences

Ik strompelde door de school. Ik was op weg naar de directeur. Hij kende me goed. En we konden het ergens soms wel vinden. Maar de vorige keer had hij gezegd dat hij het welletjes had gevonden. Dit ging dus niet goed uitpakken. Toen ik tussen de tafels en stoelen door liep in de kantine, gooide ik expres een paar stoelen om.
'Oeps' zei ik onschuldig tegen de conciërges die me chagrijnig aan keken. Ik dumpte onderweg mijn tas op een stoel die ik wel overeind liet staan. De conciërges keken me afkeurend na. Hoe vaak hadden zij me wel niet corvee gegeven? Hoe vaak hadden zij me wel niet laten kauwgom krabben? Hoe vaak moesten hun wel niet toekijken als ik aan het inkomen was? Ik was bij de directeur zijn deur aan gekomen. Meneer Bovenhof stond erop zijn deur. Ik klopte mijn roffeltje.
'Kom maar binnen Paloma' zuchtte hij. Ik kwam langzaam naar binnen. Hij gebaarde naar de stoel voor zijn bureau en ik ging zitten.
'Je weet vast en zeker wel waarom je hier zit, hé?' vroeg hij. Ik knikte.
'Ergens had ik verwacht dat je na mijn waarschuwing van vorige keer niet meer bezig zou gaan' - hij zuchtte diep - 'maar dat is dus blijkbaar niet zo' ging hij verder. Ik keek hem aan.
'Zo erg was het nou ook weer niet wat ik heb gedaan' protesteerde ik.
'Het brandalarm aanzetten om onder een toets uit te komen is erg genoeg met alles wat jij hebt uit gehaald' zei hij, terwijl hij een wenkbrauw op trok.
'Maar die keer dat ik een rotje in mijn kluisje liet ontploffen...' zei ik als argument. Alleen toen ik erover na dacht kwam ik er op dat dit de zaak alleen maar zou ver ergeren!
'Juist' begon de directeur, 'en daarom heb ik je ouders gebeld...' ging hij verder, maar ik onderbrak hem.
'Alweer' kreunde ik, 'ik krijg alleen maar zo vervelende, slaap verwekkende, irritante, tijd verspillende preek en klaar!' Ik nam diep adem, 'en zoals u kunt merken het haalt niks uit' eindigde ik mijn protest.
'Mag ik verder gaan?' vroeg hij droog.
'Als u daar nog behoefte aan heeft' mompelde ik.
'Zoals ik dus als zei, ik heb je ouders gebeld' hij keek me even moeilijk aan, 'en ze hebben besloten maatregelen te nemen' zei hij. Mijn ogen die naar mijn handen keken, gingen meteen omhoog in recht in de ogen van de directeur.
'Maatregelen?' vroeg ik verbaast. Hij knikte.
'Maatregelen ja' zei hij, 'ook wij weten inmiddels wel dat die preken niks uit halen Paloma' Ik keek hem geschokt aan.
'Geen corvee, kauwgom krabben of zo iets?' vroeg ik verbaast.
'Nee' antwoorde hij stug, 'en ik vind het ergens jammer om dit te zeggen, omdat je een erg slimme meid bent' ging hij moeizaam verder. Onee, hier kwam iets ergs.
'Ik denk dat we je niet meer terug op school gaan zien meid' bracht hij voorzichtig. Meid? Dat zei hij alleen als hij medelijden met mij had. Zoals toen ik de wc's moest schrobben toen er griep heerste en iedereen steeds moest overgeven!
'Maar...' ik was als versteend, 'ik word van school gestuurd?' zei ik moeilijk.
'Nee, je ouders halen je van school af' zei hij, 'tot mijn grote spijt, je haalde mooie cijfers en dat was mooi voor de statistieken van de school' Ik zat nog steeds versteend voor me uit te gapen.
'Maar ik kan toch stoppen met mijn streken, beter mijn best doen voor school en en en...' ik werd hysterisch. De directeur lachte kort.
'Nog beter?' vroeg hij, 'kan je dat?' Ik knikte hevig.
'Ja, als ik mijn best doe dan...' maar hij kapte me af.
'Ik wil je geen valse hoop geven, ik denk niet dat het gaat werken' zei hij, 'je staat al uit geschreven voor de school' Ik keek hem levenloos aan.
'En mijn vrienden dan' vroeg ik zielig. Hij stond op.
'Jou kennende, maak je héél snel weer nieuwe vrienden!' zei hij terwijl hij een hand op mijn schouder legde. Woest mepte ik zijn hand van mijn schouder af.
'Kunt u dan helemaal niks doen?' ik verhief mijn stem onder het schreeuwen. Hij schudde machteloos zijn hoofd.
'Ik kan niks voor je doen' hij zei. Ik sprong op en stormde hem voorbij. Ik gooide de deur met een klap open. Ik stampte naar mijn tas en de conciërges keken me verbaast aan.
'Is er wat?!' snauwde ik ze woest toe. Verbaast keken ze me aan. Ik maakte een geërgerd geluidje pakte mijn tas en stapte naar de deur.
'En waar denk jij heen te gaan?' zei één van de conciërges streng, 'je bent vast nog niet uit' Ik slaakte een gefrustreerde kreet.
'Nee, ik ben van school gehaald en ga nu naar huis!' schreeuwde ik recht in zijn gezicht, 'tot nooit meer ziens!' en ik stampte veder. De conciërges keken me verbaast na. Ik stampte naar huis. Omdat het vandaag mooi weer was, was ik gaan lopen. Slecht plan want onder mijn stamp tocht naar huis begon het hard te onweren en regenen. Maar ik ging niet rennen. Ik moest misschien onderweg nog maar iets afkoelen voordat ik mijn ouders straks nog in elkaar sloeg! Onderweg keken mensen me vaag aan. Alsof ik zo vaag was?! Zij liepen toch ook door de stromende regen?! Eindelijk kwam mijn huis in zicht. Ik zag beide auto's van mijn ouders staan. Mooi zo, dan kon ik ze beide de wind van voren geven! Ik zocht verwoed mijn huissleutels in mijn tas en opende de deur. De deur klapte tegen de muur.
'Paloma voorzichtig met de deur!' schreeuwde mijn moeder streng. Ik klapte de deur nog eens hard dicht.
'Paloma?!' schreeuwde mijn moeder. Ik schopte mijn schoenen uit en nam nog net de moeite mijn jas aan de kapstok te hangen. Toen stampte ik de woonkamer in. Mijn moeder keek me verbaast aan.
'Wat zie je eruit?!' zei ze. Dat was de druppel. Mijn emmer liep over met een stort vloed en ik gooide alles wat in me op kwam eruit.