5. DANCE INSIDE TRAGEDY

Op school is het anders. Dan is Daisy er om Edie’s gedachten af te leiden. Al kan ze het niet weerstaan om in de pauze naar zijn tafel te gluren. Om te zien dat ze met z’n allen zitten te kaarten en Kay’s strijdlustige blik te zien. Om te zien hoe hard hij om een van Aarons oeroude grappen lacht. Om zijn prachtige gezicht te zien.
Deze pauze is anders. Daisy heeft een mysterieuze uitnodiging gekregen om na school in het gymlokaal te wachten. Ze zit nu al de hele tijd allerlei mogelijke situaties op te noemen. Mogelijke redenen voor haar uitnodiging en mogelijke afzenders. Al hoopt ze natuurlijk op één.
‘Misschien is er een vampier bij ons op school en wordt ik..’
‘Daiz, stop nou. Je kijkt teveel naar The Vampire Diaries.’ Edie schudt haar hoofd.
‘Jij zeker niet? Jij bent al even verslaafd.’
Edie grinnikt. Maar als ze ziet dat Zach op hun tafel af komt lopen stopt ze direct. ‘Zach,’sist ze zo onopvallend mogelijk tegen haar vriendin.
Zach is een van de populairste jongens van hen school. Hij hoort bij het groepje waar iedereen tegenop kijkt. Hij zal nooit met je praten zonder reden. Positief of negatief.
‘Hi ladies,’zegt hij met een tandpasta-lach.
Edie glimlacht vriendelijk terug, net als Daisy.
‘Mag ik jullie uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest, volgende week zaterdagavond?’ Hij overhandigt hen beide een kaart.
‘Eh, natuurlijk.’ Edie knippert verdwaasd met haar ogen. De populairste jongen van school heeft hen uitgenodigd voor zijn feest.
‘Cool,’en hij draait zich om. ‘Zusje van Aaron,’lacht hij en loopt weg.
Edie grinnikt en zucht overdreven. ‘Ik word ook alleen maar gezien als het “zusje van”.’ Maar zo erg vindt ze het nu niet.
Dan valt haar oog op Kay, die vanuit zijn plaats argwanend Zach na kijkt en dan haar aan kijkt. Alsof hij haar in de gaten houdt.. Blozend kijkt Edie snel weg.

Edie zit nu al meer dan een uur aan de telefoon met Daisy. Ze is helemaal opgewonden, omdat de uitnodiging van Aaron bleek te zijn. Hij stond midden in het gymlokaal met een roos in zijn handen op haar te wachten. Met de vraag of ze met hem naar de bioscoop wilde.
‘Morgenavond al,’verzucht Daisy.
Edie grinnikt. Natuurlijk wist ze al van dit plan. Ze is blij dat het gelukt is. Hoe kon het ook anders.
‘Hopen dat hij zich vanavond inhoudt, anders is hij morgen niets waard,’lacht Edie.
‘Ach, dat komt vast wel goed.’
‘Ja, dat denk ik ook wel. Maar ik moet nu onder de douche. Aaron is eindelijk klaar en Vincent komt ons om half zeven al ophalen. Het is een stukje rijden.’
‘Dat snap ik. Veel plezier en succes met Kay.’
‘Daar heb ik geen succes voor nodig. Het gaat verrassend. Het gaat natuurlijk. Het is eerder dat ik met raadsels zit. Maar het wordt vast super gezellig.’ Edie glimlacht als ze aan Kay denkt.
‘Ok, nou. Ik sms je nog, doei,’zegt Daisy. Dat brengt Edie terug bij nu.
‘Ja, ja. Doei, spreek je.’ Edie legt haar Blackberry op haar bed en huppelt richting haar kast.

Vincent is een wat oudere vriend van haar broer, die dus al kan autorijden. Vandaar dat hij hen nu brengt naar het concert. Edie vindt het prima dat ze eerst een stukje moeten rijden.
Ze zit op de achterbank, naast Aaron. Aan de andere kant van hem zit Kay, tegen de deur aangepropt.
Edie vindt dat hij er, natuurlijk, leuk uit ziet. Maar dat zegt ze liever niet.
Ze hebben het nu al de hele rit over Aarons actie gehad. Iedereen riep ‘Eindelijk!’. En Edie had moeten vertellen wat Daisy’s reactie was. Edie vertelt dat zij al die tijd al wist dat die beide elkaar zo leuk vinden, maar ze dat van beide niet tegen die ander mocht zeggen.
‘We zijn er,’meldt Tim vanuit de passagiersstoel.
‘Fijn, dan kan ik me eindelijk bevrijden van Aarons drukkende lijf,’lacht Edie.
‘En zijn zweetgeur,’grapt Kay. Edie en hij lachen.
Aaron moppert wat en negeert hen dan. ‘Oscar zou er al zijn, toch?’vraagt hij aan Vincent. Die knikt enkel en parkeert de auto op het terrein. Als hij staat springt Edie de auto uit. Ze rekt zich zo sierlijk mogelijk uit en haalt diep adem. De anderen komen bij haar staan, wachtend op Vincent.
‘Dat lucht op,’grapt Edie tegen Kay, met een schuin knikje naar Aaron.
‘Ja, haha. Nou, dan kom je de terugweg maar naast mij zitten, als je dat beter lijkt.’ Kay glimlacht vriendelijk en Edie’s adem innemend.
‘Goed,’glimlacht ze breed.
‘Gaan jullie mee?’vraagt Tim dan.
Met z’n vijven lopen ze naar de ingang van een soort theater. Iedereen koopt zijn kaartje en ze zijn binnen.
‘Hierheen,’ weet Vincent.
Ze komen een zaal binnen. Waar het warm en al redelijk vol is. Edie kijkt om zich heen. De jongens begroeten een andere jongen die ze vaag herkent.
‘Oscar,’stelt hij zich voor en schudt haar hand,
‘Oh hoi. Edie.’ Ze glimlacht flauwtjes, schudt zijn hand en richt haar blik dan op het podium. Het is al een gezellige sfeer. Verschillend publiek, zowel jongens als meisjes.
‘Wil je ook wat te drinken, Edie? Het duurt nog wel even voordat ze beginnen.’ Aarons stem schudt haar wakker. Ze was met haar gedachten al bij haar droom.
‘Eh ja, doe maar cola ofzo.’ Haar blik glijdt even langs Kay’s prachtige gezicht en dan naar de opstelling van het podium. Er schalt leuke popmuziek door de luidsprekers.
Ze merkt dat Kay naast haar komt staan. ‘Zo, vertel eens.’ Edie kijkt hem aan. ‘Ik heb je mijn verhaal verteld. Wat is jouw verhaal? Ik heb je ouders nog nooit bij je thuis gezien.’ Kay’s blauw grijze ogen staan vriendelijk. Ze hebben de kracht om Edie te laten opgeven. Hij heeft iets over zich waardoor ze hem alles wil vertelen. Van de domste dingen tot wat ze denkt en voelt. Wat ze vindt en wil. Al haar angsten, haar mooiste jeugdherinneringen en blunders. Al haar gevoelens.
‘Eh nou. Het stelt niet zoveel voor.’ Edie probeert hem niet teveel aan te kijken, omdat ze dan afgeleid raakt van zijn blik. Van zijn vangende ogen en zijn prachtige gezicht. ‘Mijn ouders zijn gescheiden toen Aaron zes was, en ik vier. Ik kan me mijn moeder van vroeger niet echt meer herinneren. Alleen sinds mijn elfde ga ik in de zomervakantie drie week naar haar toe. Maar het is anders dan thuis. Ze is heel anders. Ze is modern, druk, overdreven druk en ze schotelt me altijd alleen maar tofu eten voor. Maar het is te doen voor drie weken per jaar.’ Edie lacht kort.
Kay glimlacht en luistert. ‘En je vader?’
‘Hij werkt in het ziekenhuis als chirurg. Hij is weinig thuis. ’s Ochtends met het ontbijt en met geluk ‘s avonds met het eten.’ Edie kijkt op.
‘Mis je hem niet?’ Kay’s blik is medelevend. Dat troost haar.
‘Natuurlijk wel. Maar ik ben er zo aangewend. Hij doet echt zijn best, voor Aaron en mij. En ’s weekends is hij een echte vader. Dan maakt hij het goed met klusjes in huis, grasmaaien en mij helpen met mijn huiswerk. Ik vind het eigenlijk prima zo. Het schept ook een band tussen Aaron en mij. Je zou verwachten dat we snel ruzie zouden hebben, maar totaal niet eigenlijk.’
Als Edie glimlacht trekt er ook een glimlach rond Kay’s mond. ‘Mijn verhaal is saaier dan die van jou.’ Ze trekt een pruillipje.
‘Haha, helemaal niet. We hebben beide vaders die er alleen in het weekend zijn.’
‘Hm ja, dat is waar.’ Edie kijkt even naar het podium, waar ze wat dingen klaar zetten.
‘Zelfde muziek, zelfde soort vaders,’somt Kay op.
‘Zelfde soort vrienden,’lacht Edie wijzend naar de anderen die er aan komen met drinken.
‘Inderdaad.’ Kay neemt Edie’s glas en zijn glas van Tim over en geeft die van haar aan haar.
‘Waar proosten we op?’grinnikt Edie.
‘Op ons en onze overeenkomsten,’plaagt Kay.
‘Haha,ok. Proost.’
‘Proost.’ En tegelijk nemen ze een slok.

Please, abbo&reactie