Part fortytwo - lily's pov

'Nee, Jacob!' Ik huilde, nee, krijste zo hard als ik kon. 'Blijf hier!' Mijn ogen begonnen zeer te doen van de combinatie van de zon en de tranen in mijn ogen. Jacob mocht niet dood gaan. Ik kon niet zonder hem leven. Hij kon niet weggaan. Zijn ademhaling stopte. 'Nee - Jacob, alsjeblieft..' Mijn stem verstomde. Stil huilend legde ik mijn hoofd op zijn borst. Ik hoorde dat Sam de andere wolven wegstuurde en zelf uit de buurt ging staan, zodat we privacy hadden. Ik keek met betraande ogen naar Jacobs lieve gezicht op. Het kon niet waar zijn dat dit de laatste keer was dat ik zijn gezicht zou zien. We moesten nog zoveel dingen samen doen. Ik wilde met hem trouwen, als het tijd was.. Ik glimlachte flauwtjes en fluisterde hem iets toe. 'Ik heb je tenminste in je wolfvorm gezien.' Toen begonnen de tranen sneller te druppen, in steeds grote plasjes op zijn halfnaakte lichaam dat niet meer heet was. Ik begreep dat ik er nu niets meer aan kon doen. Ik zou zonder Jacob moeten proberen verder te leven. Hoe ging ik dit ooit aan Renée uitleggen? En aan Charlie? Ik kuste Jacob nog teder op zijn voorhoofd, fluisterde dat ik hem zou gaan missen en probeerde toen op te staan. Alleen lukte het me niet, omdat er een hand was die me zwakjes vasthield. Langzaam voelde ik de hand warmer worden. Verbaasd draaide ik me om en zag Jacob zwakjes naar me glimlachen. Ik glimlachte nog steeds verbaasd terug en kuste hem. Ik kuste hem zoals ik hem nog nooit gekust had, zoals ik niemand ooit gekust had en zoals ik niemand anders ooit zou kussen. Hij was terug. Hij hield van me. Ik hield van hem. Ik legde mijn armen om zijn middel, waar ze voor altijd thuis zouden horen.