It's all a Lie. 4

The playground
Ik zie hem al vanaf het moment dat ik bij het speelpleintje aankom. Ik schud vlug de sneuuwvlokjes van me af ga richting Alex.
Daar staat hij, voorover gebogen, zijn donkerbruine, met sneeuwvlokjes bedekte haar voor zijn gezicht en blijkbaar druk bezig met een sms'je te sturen. Hij merkt me niet op. 'Ehhm, hoi.' Hij kijkt op, knikt kort en gaat dan weer verder met dat blijbaar zo belangrijke sms'je. Een beetje geërgerd ga ik op de schommel naast hem zitten. 'Alles goed?' vraag ik. Weer een kort knikje. Ik zucht. 'Ben je van plan om iéts te zeggen?' vraag ik geïrriteerd. Voor de 3de keer krijg ik enkel een kort knikje als antwoord. Oké dit word nu echt vervelend. Ik zucht weer. 'Naar wie sms je?' vraag ik dan maar. 'Rose.' krijg ik als antwoord. Hoera! Hij spreekt ! Een mirakel heeft geschied. Mijn gedachten zijn nu een en al sarcasme.
Sarcasm is the lowest form of humor, but it is the highest form of wit.
Dat heb ik ooit eens gehoord.
'Rose?'