Woensdag 3 Maart 2010

Lieve God,

Ik krijg bijna het idee dat dit een dagboek voorstelt, maar voor mij is dit zoveel meer dan dat. Hierdoor kan ik echt mijn hart luchten en blijven hopen. Ik heb vaak geprobeerd een dagboek bij te houden, maar dat is zo anders. Daarin vertel ik meer wat er die dag is gebeurd, aan u vertel ik mijn gedachten, de dingen die me dwarszitten. In dagboeken lieg ik na een tijdje zelfs tegen mezelf, maar ik begrijp niet waarom.

Lieve God, niemand ziet u, niemand weet hoe u er nou eigenlijk echt uitziet, zit dat u niet dwars? Ik zou het eigenlijk wel prettig vinden.
Vandaag zat ik in de auto naar buiten te kijken en bedacht me toen dat ik iedereen aan het beoordelen was. Ik zag mensen lopen en had al meteen een mening over ze. Ik bekeek hun uiterlijk, kleding, manier van doen en uitstraling en toen had ik al een heel beeld van ze, terwijl ik ze niet eens ken. Al die vooroordelen maken de wereld kapot, maar iedereen heeft ze. Al blijven ze het ontkennen, ze hebben ze onbewust.
Misschien heeft u ze ook wel, die vooroordelen. U kijkt naar mensen, waarschijnlijk door hun schild heen, maar dan weet u toch ook niet meteen hoe mensen precies in elkaar steken. U kent waarschijnlijk helemaal niemand door en door, maar ik ook niet. Je kunt niet van anderen verwachten dat ze weten hoe je op bepaalde situaties reageert, hoe je gedachtegang werkt. Dat is gewoon onmogelijk. Mensen zijn mensen en ze zijn niet perfect, dat zou alleen maar eng zijn.

En alstublieft, God. Zorg voor mijn vader. Zorg ervoor dat er niks mis is met zijn hart, dat hij morgen weer helemaal in orde is. Mijn vader is een goed mens en ik hou zielsveel van hem. Zonder hem zou ik echt niet meer kunnen.

Dag,
Anouk.