4. HIS VELVET SKY

Edie zit aan de keukentafel haar huiswerk te maken. Ze kijkt verbaasd op als Kay de stoel tegenover haar achteruit schuift en gaat zitten.
‘The Edge is ook een goeie gitarist.’
‘Eh, wie?’ Edie fronst.
‘The Edge, de gitarist van U2.’Kay trekt zijn wenkbrauw op.
Edie grinnikt om zijn gezicht. ‘Oh, die. Die is inderdaad goed. Ze hebben zo’n originele sound.’
‘Precies,’knikt Kay.
Onopvallend bekijkt Edie wat hij draagt. Een zwarte trui met V-hals. Hij heeft zijn mouwen opgestrookt en Edie ziet zijn horloge met zwarte leren bandje. Ze zou zo graag zijn polsen willen vast pakken en dan haar handen naar beneden laten glijden zodat ze haar vingers tussen die van hem kan haken..
‘Waarom ben je verhuisd?’flapt ze er dan uit.
‘Eh.’ Kay is een perplex door de directe vraag. ‘Mijn moeder had promotie gekregen en de vraag om hier te komen werken met nog een betere functie. Dus dat heeft ze gedaan. Na lang beraadt met mijn vader natuurlijk. Het was echt een lastige beslissing.’
‘Dat snap ik. Je verhuisd niet één, twee, drie.’ Edie zwijgt even en kijkt Kay dan aan. ‘En je vader? Heeft hij nu een andere baan gevonden?’
‘Mijn vader..’ Kay blaast zijn adem langzaam uit. ‘Mijn vader is daar gebleven. Hij werkt daar nu nog en komt elke vrijdagavond bij ons voor het weekend. Volgens hem is dat de enige oplossing. Ook al zie ik dat niet zo. En soms hebben mijn ouders er wat ruzie over, maar nooit erg. Hij zou hier ook een baan kunnen nemen. Misschien wat minder, maar mijn moeder verdient nu toch meer. Maar mijn ouders zeggen dat ik te jong ben om te zien wat de juiste beslissing is.’ Kay grinnikt ten teken dat hij dat een lachertje vindt. ‘Gelukkig ging Louisa gewoon mee. Ze hadden het erover gehad dat zij daar wel kon blijven, maar gelukkig niet. Ik zou het zonder haar al helemaal niet redden. En zij waarschijnlijk ook niet zonder mij.’ Kay’s ogen fonkelen bij haar naam.
Edie schrikt. Louisa? Een meisje? Direct speelt er van alles door haar hoofd.
‘Maar mijn ouders willen niet dat wij van elkaar gescheiden worden. En het zou veel te lastig voor mijn vader zijn om haar er ook nog bij te hebben. Mijn vader beloofd elk weekend te komen, anders wordt het nog lastiger.’
Edie fronst. Nu snapt ze het al helemaal niet meer.
‘Louisa is mijn zusje van twaalf,’verduidelijkt Kay alles als hij haar ziet kijken.
‘Oh, ok. Dan snap ik het. Het is ook veel te lastig om inderdaad dan alles gescheiden te moeten regelen. Dan is het net alsof je ouders gescheiden zijn.’ Edie glimlacht vriendelijk en hoopt dat ze niets verkeerds heeft gezegd.
‘Inderdaad. Zo is het gewoon het beste voor ons allen. Behalve dat mijn vader daar woont.’ Kay trekt een afkeurend gezicht.
Edie lacht kort. ‘Mis je hem niet?’vraagt ze dan voorzichtig.
Kay trekt een schouder op. ‘Wel een beetje. Niet dat ik normaal zoveel met hem doe ofzo. Maar de normale dingen. De verhalen onder het avondeten en dat we het over auto’s hebben of andere technische dingen. Of dat we weer over muziek discussiëren. Mijn vader heeft een hele lp-collectie,’glimlacht Kay trots.
‘Oeh, dat is gaaf!’ Edie glimlacht breed.
‘Weet je waar ik de laatste tijd veel aan denk?’ Hij kijkt haar even aan, maar ze schudt haar hoofd. Hoe kan zij dat ook weten? ‘Dat we vroeger gingen vissen. Om de week, zaterdags. En soms ging Louisa ook mee. Naar onze vaste kreek, waar we altijd de geweldigste visvangsten hadden. En dan kwam mijn moeder ’s middags met een grote picknick mand. Dan aten we in het gras, in de zon. Zij ging daarna dan weer weg en ’s avonds kwamen wij weer thuis. Mijn vader dronk dan zijn twee standaard biertjes. Maakte de buit gereed voor in de vriezer en dat was het dan.’ Kay’s ogen glimmen en hij heeft een weemoedige glimlach rond zijn mond.
Edie glimlacht verzachtend. Hij verteld het verhaal zo lief. Alsof hij het mist en zich weer die jongen van toen voelt. Edie ziet Kay al voor zich, zo klein en met een ondeugende blik op zijn kleine bolle gezichtje.
Nu staan zijn blauw grijze ogen staan ver weg. ‘Gelukkig komt hij elk weekend. Dan is alles weer normaal,’sluit hij het verhaal plots af.
‘Fijn, jullie klinken als een hechte familie.’
‘Ach, dat valt misschien wel mee, maar ik dacht er gewoon aan terug. Sorry, dat ik het er zomaar uit flap.’ Kay kijkt Edie bedrukt aan, alsof hij een grote fout heeft gemaakt.
‘Geen probleem. Ik vond het leuk om te horen.’
Kay glimlacht opgelucht. ‘Haha, mooi. Ik dacht al dat ik je zou vervelen.’
‘Nee hoor.’ Nooit, voegt Edie er in gedachten aan toe.
‘Trouwens,’zegt Kay dan na een korte stilte. ‘Vincent neemt Aaron, Tim, ene Oscar en mij overmorgen mee naar een concert van een goede band. Ik weet zeker dat je ze cool vindt en ik gok dat je broer er ook geen problemen mee heeft, dus.. Heb je zin om mee te gaan?’
Edie trekt verbaasd haar wenkbrauw op. ‘Eh ja. Dat klinkt wel gezellig. Welke band?’
‘The All American Rejects.’
‘Oh, die ken ik niet eens. Is dat erg?’vraagt Edie met een bedrukt gezicht.
Kay lacht. ‘Nee hoor. Ik vind ze wel goed. En aangezien wij redelijk dezelfde muzieksmaak hebben, zal je dit ook wel leuk vinden. En zo niet, dan hou ik je de hele avond wel bezig met een ander saai verhaal.’
‘Haha, dat hoeft vast niet. En je verhalen zijn niet saai.’ Edie glimlacht breed.
Ze hoort dat Aaron de trap naar beneden komt.
‘Goed,’zegt Kay een klein beetje betrapt.
Aaron komt de keuken binnen. ‘Sorry dat het zolang duurde.’
‘Oh geeft niet. Ik heb zolang Edie van haar huiswerk gehouden.’ Kay staat op.
‘Oh, ok, prima. Ben je klaar om te gaan?’
Kay kijkt eerst Edie even kort aan. ‘Ja,’knikt hij dan. Samen lopen ze richting de schuur.
‘Tot later Edie,’zegt Aaron.
‘Doei! Oh en Kay? Bedankt voor de uitnodiging.’
‘Graag gedaan. Doei!’ Kay’s gezicht verdwijnt door de deur.
Edie verzucht. Hij is echt zo.. Aardig en leuk en interessant en knap. Waarom blijft ze zo raar dromen?

- Ik voel mijn hoofd bonken. Mijn armen voelen lang en zwaar. Alles zuigt zich vol met de warmte en rook. De vlammen grijpen om zich heen. Ik voel me claustrofobisch. Ik ben ingesloten door het alles versmorende vuur.
‘Kay!’roep ik opnieuw. Mijn stem piept en maakt me opnieuw aan het hoesten. Alles wat ik doe kost me zoveel kracht.
Met een diepe hijg gooi ik mijn hoofd achterover en sluit mijn ogen. Ik zie enkel nog een korte witte flits dat alles verlicht. -

‘Ik weet het niet Daisy. Ik blijf erover dromen. Elke nacht is er een klein stukje dat ik meer mee krijg dan de nacht ervoor, maar.. Het eindigt steeds weer met het vuur. Ik roep voor hem, maar.. Het is te laat.’

- Kay zit naast me op de rand van het bed. Hij kijkt moeilijk. Haast schuldbewust. Ik wil hem geruststellen dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen.
Ik hoor niet wat hij zegt. Ik voel mijn mond bewegen, als reactie op zijn woorden, maar ik hoor geen klanken. Het is net alsof ik er buiten sta.
Terwijl dit zo belangrijk is. -