10

Toen Jasper bij de balie was draaide hij zich om en begon te praten met de vrouw achter de balie. Meteen stond ik op en liep stilletjes weg. Mensen keken me vreemd aan. Maar dat was ik inmiddels wel gewend hier in Porks. Hoe verder ik het ziekenhuis in kwam hoe meer ik in paniek raakte. De geur die mijn neus binnen drong vond ik niet fijn. En toen ik iemand hoorde gillen zette ik het op een sprint. De paniek vloeide door mijn lichaam en ik begon steeds harder te rennen. Hoe groot kon dit ziekenhuis zijn. Ik hoorde mijn vaders lach en meteen stopte ik met rennen. Ik keek om mijn heen en ging de namen op de deuren voorbij. Er waren vier deuren waar niks op stond. Ik keek kies keurig naar de deur maar toen ik weer een gil hoorde schoot ik meteen een kamer binnen. Het was donker in de kamer. De deur viel met een klap achter me dicht. Shit, shit, shit. Ik begon langs de muur te tasten in het donker. Was ik nu letterlijk zo snel de deur al kwijt?! Ik voelde een licht knopje. Ik klikte hem om en knipperde even met mijn ogen tegen het felle licht. Ik draaide me om en schrok me kapot. Ik kneep meteen mijn ogen dicht. Er stonden kasten vol potjes in de kamer. En ik wil niet eens weten wat er in zat! Langzaam aan begon ik weer meer in paniek te raken. De scherpe lucht drong me nu nog erger door de neus en langzaam aan begon ik te hyperventileren. Ik deed snel mijn ogen open om de deur te zoeken. Ik keek snel even rond en vloog toen op de deur af. Maar net toen ik de deur open wou doen vloog de deur al open. Ik sloeg een gil van schrik en de deur knalde met volle vaart tegen mijn hoofd.
'Yasmine?!' hoorde ik een zachte stem zeggen, 'oh Yasmine, het spijt me zo, alles oké?' Ik lag doodstil op de grond en greep toen met mijn handen naar mijn hoofd.
'Ik ga wel hulp halen' zei Jasper. Ik hoorde een paar voetstappen en toen was het doodstil. Ik baalde verschrikkelijk. Had euhm... dinges niet gezegd dat ze ongeluk aan trok? Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar de word-geen-dinges-blijf-sms'en-reclame. Bella! Zo hete ze. Bella had gezegd dat ze ongeluk aan trok maar ik trok echt nog veel meer ongeluk aan! Ik had zin om met mijn hoofd tegen de muur aan te bonken. Achja tegen grond kon ook. Of wacht laat maar, ik had niet zin om weer barstende koppijn te krijgen! Want de grond was vast nog wel weer wat harder als Jasper. Langzaam ging ik zitten. Meteen duwde ik mijn handen nog steviger tegen mijn hoofd. Ik ging even daar mijn haar.
'Getver' mompelde ik toen ik iets vies voelde, iets nats... Geschokt haalde ik mijn hand daar weg en hield het voor mijn gezicht. Oh help, oh help. Ik was aan het bloeden. Ik wou opstaan maar toen ik de potjes zag en de geur weer goed door mijn neus drong ging ik snel weer zitten met mijn ogen dicht. Hoe zouden ze abnormale angst voor ziekenhuizen eigenlijk noemen?
'Yasmine?!' hoorde ik op de gang.
'Ik ben hier!' riep ik zo hard ik kon. Meteen werd de deur open gegooid.
'Oh Yasmine, wat heb je nu weer gedaan' hoorde ik mijn moeder zeggen. Voorzichtig deed ik mijn ogen een klein stukje open. Mijn moeder zat recht voor me met mijn vader er naast.
'Je bloed' zeiden ze geschrokken. Ik knikte. Nu ik mijn ogen zo open had viel het me pas op dat er zwarte vlekken voor mijn ogen dansten. Ik begon in mijn ogen te wrijven.
'Yasmine! Niet doen' zei mijn moeder geërgerd. Mijn moeder haalde mijn handen weg en draaide me om zodat ik met mijn rug naar haar toe zat.
'Dat ziet er niet zo goed uit' prevelde ze. Meteen toen ik de kans weer kreeg begon ik weer hard in mijn ogen te wrijven.
'Yasmine, laat dat!' riep mijn vader.
'Kom help me even haar overeind te krijgen' zei mijn moeder tegen mijn vader. Mijn vader en moeder namen me elk bij een arm en hielpen me overeind.
'Kun je staan?' vroeg mijn vader.
'Ja hoor' zei ik. Maar zodra mijn ouders me los lieten zakte ik door mijn benen heen. Mijn vader ving me nog net op tijd op.
'Gaat het hier?' hoorde ik een vreemde stem.
'Mijn zoon kwam me halen en...' de vreemde zag me vast een beetje hopeloos in mijn vaders armen liggen. Ik wist zeker dat de vreemde een man was. En aan de woorden mijn zoon gokte ik dat het Jaspers vader was.
'Ik denk dat uw zoon ons dan ook heeft gewaarschuwd' zei mijn moeder.
'Is alles oké met Yasmine?' hoorde ik een nieuwe bezorgde stem. Jasper. Overduidelijk Jasper.
'Ik ben oké' zei ik met een schorre stem.
'Je trekt nog meer ongeluk als Bella!' grinnikte Jasper.
'Dus geen verwondingen?' zei de vreemde stem bezorgd.
'Jawel, op haar voorhoofd' antwoorde mijn moeder, 'schat, wil je even je hand weg halen' Had ik mijn hand dan nog op mijn hoofd? Ik werd ook nog eens gevoelloos!
'Laat die hand er anders maar op...' ik weet niet wat de vreemde stem nog meer wou zeggen. Hij stopte onmiddellijk met praten toen, ik mijn hand weg had gehaald. Oeps? Het was even stil maar toen hoorde ik een hard klap. En alles ging even heel snel. Mijn ogen schoten open toen ik ineens op de grond lag. Ik was niet uit mijn vaders handen gevallen. Ik ging voorzichtig zitten.
'Wat gebeurt er?' vroeg ik verbaast terwijl ik weer in mijn ogen begon te wrijven.
'Niet doen!' zei mijn vader moeilijk.
'Wat niet doen?!' vroeg ik verbaast.
'In je ogen wrijven!' riep mijn moeder - ook erg moeilijk.
'Wat zijn jullie aan het doen?!' zei ik geërgerd. Ik probeerde te kijken wat ze deden. Maar er waren teveel zwarte vlekken.
'Ga maar weer even liggen' zei de vreemde stem - ook al zo moeilijk! Wat had iedereen hier. Ik voelde nog net hoe er iets op mijn afvloog en me tegen de muur knalde. En toen werd alles definitief zwart...