4.3 the first big fat lie

Het gekraak van mijn stokken op de houten vloer kondigde mijn aankomst aan en Dave, Collin, Tony en Louise kwamen de gang in gerent. “Waar denk jij dat je gezeten hebt. Je kan niet zomaar overal heen gaan. Er verdwijnen hier mensen. Jij had de volgende kunnen zijn. Kan je je nou niet een keer aan de regels houden?” Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Dave kon soms een eerste klas zak zijn.
“Rustig maar. Hij bedoelt het niet zo” Collin sloeg troostend zijn armen om me heen en ik probeerde te stoppen met huilen. “Wat is er gebeurt?” “Ik ging wandelen in het bos en toen ben ik over een tak gestruikeld. Jasper vondt me en heeft me naar zijn vader gebracht. Zijn vader is dokter.” Ik kon de waarheid niet vertellen. Niet alleen omdat ik Jacob niet wou veraden, maar ook omdat ik niet wist wat de waarheid was.


“Bij de vermisten zijn acht wandelaars die nooit terug gekomen zijn, drie mensen die uit hun bed verdwenen zijn en een iemand die boodschappen ging doen en nooit meer terug kwam. Het jongste slachtoffer is 8 de oudste 43 de gemiddelde leeftijd is 25. Allemaal zonder problemen. Niet een ding dat ze allemaal gemeen hebben behalve dan dat ze in Forks wonen. Of woonde.”
Dave hijgde even nadat hij alle feiten opgesomd had. “We kunnen bij de familie van de slachtoffers langsgaan maar dan zijn we onze dekmantel kwijt.” “ Ik doe het wel.” Louise was in de deuropening verschenen “Ik zal gewoon overkomen als een nieuwsgierig oud vrouwtje en ik verveel me. Ik mis de spanning van de FBI. Laat me meedoen. Alsjeblieft?” Smekend keek ze Dave aan. Ze wist in ieder geval bij wie ze moest smeken. “Okey dat is goed. Maar geen woord over de FBI.” Wantrouwig keek hij haar aan.
Die avond in bed dacht ik aan Jacob en aan wat hij gezegt had. Ik was de wolf gevolgd niet hem. Waarom zei hij dat? Om mij te beschermen? Mocht je hier geen dieren het bos in volgen? Ik zuchtte en sloot mijn ogen.

De grond kraakte onder mijn voeten en de bladeren ritselden. Ik rende door een bos de tranen liepen over mijn wangen. In de verte zag ik het gestalte van de wolf. Opeens was hij verdwenen en van alle kanten kwamen er nu mensen op me af. Ze waren lijkwit en hun glinsterende ogen waren zo rood als bloed. De langste stak zijn hand uit en raakte mijn wang aan. Een stem gilde en de hand werd weggetrokken verbaasd keek ik in de ogen van de jongen die niet mocht zwaaien.

Ik schrok wakker ,Weer dezelfde droom, en keek uit mijn raam. Nog net zag ik iets wegflitsen en de blaadjes bewogen in de wind.