4.2 the first big fat lie

“Wat gaan we met haar doen?” “We brengen haar wel naar huis als ze wakker is. Ze zal een tijdje krukken nodig hebben maar dat is geen nadeel voor ons.” “Alice heeft al gezien dat ze erachter komt wat wij zijn.” “Dat mag niet gebeuren. Als de FBI erachter komt. Dat wil ik niet meemaken.” “ Ik denk dat ze te vertrouwen is.” De prachtige stem sprankelde door de ruimte. “Je waagt het niet haar wat te vertellen Jasper!” “Natuurlijk niet. Rustig maar.”
Dit leek me een goed moment om uit mijn diepe slaap te ontwaken. Zachtjes kreunde ik. Wat deden mensen die uit een verdoving kwamen? Langzaam knipperde ik met mijn ogen. “Sssst ze word wakker.” Terwijl ik mijn best deed om duf uit mijn ogen te kijken nam ik de kamer en de mensen in mij op. De gespierde jongen, het blonde meisje en de blonde jongen stonden om me heen samen met een kleine vrouw en een witblonde man. Ik lag in een mooie keuken die zo te zien bijna nooit gebruikt werd. “ Waar ben ik? Hoe kom ik hier?” alsof ik dat niet wist. “Je bent in mijn huis.” Door zijn stem herkende ik Carlisle in de witblonde man. “Je bent over een tak gestruikeld en Jasper heeft je gevonden en hier na toe gebracht. Ik ben dokter dus ik heb je been verbonden al zal je natuurlijk wel een tijdje op krukken moeten rondlopen.” Ik glimlachte naar hem om hem te bedanken daarna mompelde ik Bedankt tegen de gespierde jongen. Hij zal Jasper wel zijn en ik moest beleefd blijven ook al had hij niets gedaan. “ Ik ben Jasper niet.” lachte hij “Ik ben Emmett Cullen. Dat is Jasper.” Hij wees naar de honing blonde jongen en ik voelde me wangen rood kleuren terwijl ik Jasper aankeek. “Jasper.” Grijnsde hij en een golf van herkenning spoelde door me heen toen ik die stem herkende. “Mila. Bedankt voor het vinden.” “Hoe kwam je daar Mila?” Ik hoorde het wantrouwen in zijn stem en besloot het voor Jacob op te nemen. Hij had me tenslotte wel echt geholpen. “Ik was gewoon gaan wandelen en toen ben ik een beetje verdwaald." Ik grijnsde verontschuldigen naar Jasper. Hij had iets. Na voorgesteld te zijn aan Rosalie, het blonde meisje, en Esme, de kleine vrouw. Werd ik door Emmett en Jasper een jeep in geduwt. Zonder erbij na te denken maakte ik de gordel vast. De jongens keken me verbaast aan
“Wat is er?”
“Jij bent de eerste die deze gordel zonder moeite vast krijgt.”
“Het is maar een gordel.”
Ik kon toch niet uitleggen dat ik zelf twee jeeps had? We reden snel naar huis en ik moest zeggen dat de tijd voorbij vloog. Jasper en ik hadden het over het dorp en hij vertelde me dat er niet veel te beleven viel. Alsof ik dat nog niet wist.
“Lijkt het je misschien leuk als ik je een keertje rondleid?” Emmett trapte zo hard op de rem dat ik blij was met mijn gordel
“We zijn er" verklaarde hij. “Waar sloeg dat op?” Kwaad keek Jasper hem aan. “Ik remde gewoon. Rustig maar.” Nog steeds geïrriteerd stapte Jasper uit de auto om mijn deur open te doen. Het lopen ging niet heel erg charmant met die krukken maar ik haalde de voordeur. “ Dus lijkt die rondleiding je wat?” Alsof we nooit onderbroken waren ging hij verder. “We zouden overmorgen kunnen gaan. Dan is het zaterdag.” Afwachtend keek hij me aan. “ Dat lijkt me heel erg leuk.” “Goed zo. Ik haal je om elf uur op.” En met een glimlach draaide hij zich om en liep naar de auto waar Emmett geërgerd achter het stuur zat.