9

Jasper scheurde over de weg. En ik had me helemaal in mijn jas verstopt en in de stoel geduwd. Eindelijk stond de auto tot stil stand. En ik was daar verschrikkelijk blij om! Ik keek vast erg angstig en groen, want toen Jasper even kort naar me keek lachte hij - alweer voor de zoveelste keer - zachtjes.
'Leef je nog?' vroeg hij - nog steeds lachend. Ik knikte, 'nog maar net' mompelde ik. Hij stapte de auto uit. Maar ik bleef zitten. Ik moest eerst bekomen van deze rit, en ik raakte al in paniek als ik dat ziekenhuis zag. Het portier ging naast me open.
'Kom je er nog uit?' vroeg Jasper me. Ik schudde hevig mijn hoofd en klemde mezelf nog iets steviger in de auto stoel. Jasper schudde zijn hoofd afkeurend en deed mijn gordel los. Hij bekeek me even en zuchtte toen.
'Of je komt eruit, of ik haal je eruit' zei hij. Ik antwoorde niet. Nog steeds in shock en mijn paniek begon nog meer toe te slaan. Hij pakte me vast en tilde me de auto uit. Hij zette me op mijn benen maar toen hij zag dat ik niet er stabiel stond slaakte hij nog een zucht.
'Je gaat zeker niet braaf mee lopen?' checkte hij nog een keer. Langzaam schudde ik mijn hoofd en ik kneep mijn ogen stijf dicht. Ik kon dat ziekenhuis niet aan zien! Ik hoorde het portier dicht klappen. En ineens lag ik weer over Jaspers schouder.
'Je vind het gewoon leuk hé?' zei ik geërgerd.
'Wat?' vroeg Jasper verbaast.
'Mij over je schouder gooien' Het was even stil. Maar toen knikte Jasper bedenkelijk.
'Ja, eigenlijk wel ja' Ik zette geen aanval in dit keer. Ik probeerde wat nieuws! Ik tilde mijn hoofd op - voor zo ver dat mogelijk was - en beukte toen hard tegen zijn rug. Maar mijn kopstoot werkte niet. Ik hoopte hem te irriteren. Maar hij merkte het volgens mij niet eens. Ik probeerde het nog een keer maar nu harder. Meteen greep ik met mijn handen naar mijn hoofd en zei ik zachtjes au. Was hij van steen ofzo?! De tranen sprongen me in de ogen. Kut, kut, kut en nog eens kut!
'Yasmine alles goed?' vroeg Jasper toen ik het niet meer in kon houden en een kleine snik mijn mond verliet.
'Prima' zei ik gesmoord. Hij liep naar een bankje dat voor het ziekenhuis stond en zette me daar op. Daarna ging hij naast mij zitten en nam me op zijn schoot. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik hield het niet meer. Ik begon te snikken in zijn jas. Mijn hoofdpijn was niet normaal meer. Het voelde alsof er een schot van een geweer door heen was gegaan en de kogel was blijven haken. En de kogel zou nu langzaam dan gif in mij verspreiden. Ik kon het niet aan en slaakte soms zachte kreetjes van de pijn. Mijn hoofd knapte uit elkaar.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Jasper bezorgd. Ik snikte nog een paar keer en nam een diepe hap adem.
'Mijn hoofd staat op springen, en ik ben als de dood voor ziekenhuizen, doktoren en naalden' fluisterde ik zachtjes. Ik hoopte maar dat ik hem dit toe kon vertrouwen. De laatste keer dat ik dat had gedaan had een jongen - die een moeder als dokter had - elke dag een spuit mee naar school genomen om me bang te maken. Ik had het eerst alleen die jongen verteld. Later aan iedereen. Een paar mensen verdedigden mij toen, als die nare jongen weer met zijn spuit kwam. Maar uit eindelijk stond ik er toch alleen voor...
'Ik vermoede al zo iets door je reactie' zei Jasper.
'Ik ben een sukkel' zei ik zachtjes, 'een angstige sukkel nog wel' Ruw veegde ik de tranen uit mijn ogen. Ik was zwak genoeg geweest. En het was klaar. Ik mocht Jasper niet en ik pikte dit ook niet. Ik wou opstaan. Maar ik zat vast in de arm klem van Jasper. En uit ervaring wist ik dat worstelen niet hielp. Ik zuchtte. Ik zou wel gewoon blijven zitten en als hij opstond zou ik braaf op staan het ziekenhuis mee in lopen en de meisjes wc inrennen. Wat ik dan ging doen wist ik nog niet. Maar ik zou vast en zeker een poging doen om door het raampje te klimmen als die er was!
'Je bent helemaal geen sukkel' fluisterde Jasper in mijn oor. Ik schrok op uit mijn gedachten en kreeg onwillekeurig rillingen over mijn rug.
'En je bent ook niet zo'n angstige sukkel' ging hij verder.
'Oh-ja wel hoor!' bracht ik er tegen in, 'ik word al bang van een griezelige film' protesteerde ik verder, 'ik kan zelfs al bang worden en nachtmerries krijgen van een net iets te spannend boek!' Jasper keek me vaag aan.
'En dan ben je meteen een sukkel?' vroeg hij me.
'Nee, dan ben je een angstige sukkel' verbeterde ik hem eigenwijs. Hij zuchtte en stond op.
'Ik beloof je het, het zal niet eng zijn' zei hij, 'mijn vader is echt heel aardig' Ja hallo! Het was zijn vader! De meeste mensen zeggen dat over hun vader. Ik keek even naar de weg. Hoe lang zou het rennen zijn naar huis?
'Geen vluchtpogingen, gewoon mee komen' zei Jasper lachend en hij trok me aan mijn arm omhoog. Ineens kwam ik erop dat mijn ouders hier ook ergens in het ziekenhuis moesten zijn. Misschien konden hun mij wel behandelen! Dat zou mij een stuk meer geruststellen! Meteen sprong ik op en rende ik naar binnen.
'Yasmine?!' riep Jasper verbaast. Snel rennende voetstappen naderden en trokken me terug bij zijn arm.
'Volgens mij gaat je ontsnappings poging de verkeerde kant op' lachte Jasper.
'Hoe bedoel je ontsnappings poging?' vroeg ik. Jemig, wat een vertrouwen in mij!
'Ga hier even zitten, alstublieft!' smeekte Jasper me. Hij liep weg naar de balie en keek onderweg nog een keer om.
'Zit!' zei hij nog eens.
'Woef' zei ik droog.
'Braaf' glimlachte hij.
'Pardon?!' zei ik.