3.2 a friend, a rock and a accident

Na de tekenles werd ik opgewacht door Dave. “En? Heb je het mysterie al opgelost?” grijnzend keek hij me aan. Hij hield ervan om me te pesten met mijn haast. Zwijgend liep ik naast hem richting de kantine. Terwijl we naar het tafeltje liepen brandden de blikken in mijn rug. Pas toen we zaten begon hij te praten. “Ik heb nog niets kunnen opvangen over de vermissingen. Maar ik denk niet dat we daar gelijk over moeten beginnen. Als we eerst vriendschap sluiten beginnen ze er vast uit zichzelf over. Dus heb je al een nieuwe beste vriendin op het oog?” Met een glimlach begon ik hem over Alice te vertellen. “Het is heel raar dat ze zo goed als genegeerd werd want ze leek me heel aardig.” “Wijs haar eens aan.” Op Dave’s bevel keek ik de kantine rond en al snel zag ik Alice zitten. Ze zaten met zijn zessen aan een tafel. Alice, het meisje met het blonde haar, een meisje met bruin haar, Edward, een jongen die nog gespierder was dan Collin en een jongen met honingblond haar. Ze zaten druk te fluisteren totdat ze allemaal tegelijk opkeken en mij aan staarde. “Nou je hoeft je in ieder geval niet af te vragen waar ze het over hadden. Of over wie” “Ik denk dat ze er meer van af weten. Er is iets met ze. Zie je dat dan niet. Ze zijn ongrijpbaar, geheimzinnig en vreselijk interessant.” Dave zuchte. Hij geloofde niet in het gevoel. Alleen maar in de feiten. Dat was de reden waarom hij onze leider was geworden. “Het zal wel. Het is alleen wel een goed idee als jij met hun bevriend raakt. Dan kan ik vriendschap sluiten met Mike en zijn vriendjes. De informatie komt dan van twee kanten.”
De rest van de pauze hadden we het over gewone school onderwerpen. Opeens stond de groep van Alice op en iedereen behalve Alice liep naar de uitgang. Vrolijk huppelde ze onze kant op. “heey.” Ze glimlachte stralend naar Dave en wende zich dan naar mij. “Wat heb je zo? Want ik heb straks aardrijkskunde en daar zit ik alleen dus is dacht misschien kunnen we naast elkaar gaan zitten?” de stortvloed van woorden verbijsterde me het leek wel alsof er helemaal niet gebeurt was. “ Ik heb zo geschiedenis. Maar hoe gaat het met je hoofd? Je zag er behoorlijk eng uit.” “Met mijn hoofd is alles goed. Het gebeurt wel vaker. Maak je niet druk. Geschiedenis zei je. Mmmh dat is jammer. Voor mij dan. Niet voor jou. Edward en Jasper hebben zo ook geschiedenis. Je kan naast hen gaan zitten. Alleen als je dat wilt natuurlijk.” Dave glimlachte en onderbrak de stortvloed aan woorden “Ik heb zo aardrijkskunde. We zouden naast elkaar kunnen gaan zitten.” “ Dat is goed” En met een glimlach huppelde Alice weg.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik Dave aan “Ik dacht dat ik vriendschap zou sluiten met Alice.” Dave zuchtte “ Zeur nou niet. Ze lijkt me aardig. Jij bent gewoon jaloers.” En boos liep hij weg van mij en liet zich op een stoel naast een blonde jongen vallen. Vermoedelijk Mike.
Omdat ik geen zin had om alleen te blijven zitten stond ik ook op. Langzaam slenterde ik naar buiten en ging op een bankje zitten dat uitzicht bood op het bos. Verbaasd staarde ik naar de bomen waar net een roestbruine streep verdween. Meteen sprong ik op. Ik zou er hoe dan ook achter komen wat die wolf was en wat hij in zijn schild voerde.
De takken kraakte onder mijn voeten terwijl ik steeds verder het bos in rende. Af en toe zag ik een roest bruine streep die me duidelijk maakte dat ik de wolf nog niet kwijt was geraakt. Mijn armen zaten onder de schrammen van de takken die er langs geschuurd hadden.
Opeens kwam ik bij een klein water stroompje. De wolf lag aan de kant met zin kop op zijn voorpoten. Zijn ogen leken naar me te glimlachen en voorzichtig glimlachte ik terug. Het viel me nu pas op hoe groot hij eigenlijk was. Voorzichtig kwam ik dichterbij bang om hem te laten schrikken. Alles zou goed gegaan zijn als die tak er niet gelegen had. Maar die tak lag er wel en mijn voet bleef haken. Ik zag het bos voorbij schuiven totdat mijn hoofd een steen raakte en alles zwart werd.