3.1 a friend, a rock and a accident,

De volgende morgen zat ik met wallen aan het ontbijt. De rest van de nacht was ik niet meer in slaap gevallen en ook het gevoel dat ik bekeken werd was niet weg gegaan. “Gaat het wel?” vroeg Collin “Je ziet eruit als een wandelend lijk.” Met een zucht vertelde ik over mijn droom. Iets wat ik niet had moeten doen. De hele weg richting het indianen reservaat werd ik eraan herinnert.
Terwijl we het parkeerterrein opreden werden we aangestaard door een groep jongens. Ze hadden allemaal hetzelfde kapsel en dezelfde gouden huid. Gefascineerd staarde ik ze aan. Die jongen! Hij kwam me zo bekent voor. Alsof hij een oude vriend was die ik in geen jaren gezien had. Op dat moment keek hij op en ik staarde in zijn ogen. Ik wist zeker dat ik hem kende. Langzaam gleed er een scheve grijns om zijn mond en hij stak zijn hand op om te zwaaien. Maar de langste jongen pakte zijn pols en hield hem tegen. Collin en Tony stapte uit “Veel succes.” fluisterde ik nog.
Als ik al het gevoel had gehad dat ik werd aangestaard bij het reservaat was dat niets vergleken met Forks High. Iedereen, maar dan ook echt iedereen draaide zijn hoofd om en strekte zijn nek om een glimp van ons op te vangen. Met een rood hoofd werd ik de administratie ingetrokken door Dave. De vrouw achter de balie liet ons een stapel formulieren invullen waarna we onze roosters en boeken kregen.
“Wat heb je nu?” Dave leek opgelucht te zijn om het muffe kantoortje te verlaten. “Wiskunde en dan tekenen. Jij?” “Geschiedenis en Engels. Zie ik je in de pauze.” “Is goed.” Twijfelend keken we elkaar aan maar het geluid van de bel schrikte ons op en zo snel als we konden haastte we ons naar onze lokalen.
Toen ik het lokaal gevonden had zat iedereen al op zijn plek. Alweer met een rood hoofd strompelde ik naar de leraar. “Aaah de nieuwe.” Mompelde hij. Elk gezicht in het lokaal keek op. “Heb je je boeken. Aaah ik zie ze al. Dat is goed. Heel goed. Ga maar ergens zitten meisje.” Ik glimlachte even naar hem. Hij had wel wat weg van een oude verstrooide professor. Toen ik het lokaal rondkeek zag ik dat er nog maar een plek vrij was. Met een glimlach ging ik naast een lange slungelige jongen zitten. Terwijl hij hele verhalen tegen me afstak keek ik het lokaal rond. Hij leek gevuld te zijn met vrij normale mensen. Alleen voor me zaten twee meisjes die mijn aandacht opeiste. De ene had zwart piekhaar terwijl de ander lang blond haar had. In mijn ogen was er niets verkeerds aan ze maar door de rest van het lokaal werden ze zo goed als genegeerd. Ik grinnikte. Ze vielen buiten de groep en dat maakte ze perfect als mijn nieuwe vriendinnen.
De les was eerder afgelopen dan verwacht en voordat ik ook maar iets tegen de meisjes had kunnen zeggen ging de bel. Zo snel als ik kon haastte ik me naar het tekenlokaal waar een excentrieke vrouw in de deuropening stond. Haar lang blonde haar raakte net niet de grond en haar blauwe bril met jampotglazen was bezaaid met gekleurde strass-steentjes. “ Zo dus je bent voor de verleiding van de kunst gezwicht.” Ze glimlachte “Veel leerlingen kiezen niet meer voor tekenen. Ze geloven dat het leren van Chinees belangrijker is.” Ik glimlachte naar haar. Ik sprak al vloeiend Chinees. Niet dat zij dat wist. “Kies maar een ezel we zijn net aan een nieuwe opdracht begonnen. Ik ben trouwens mevrouw le Moir” Tot mijn geluk zag ik het meisje met het piekhaar staan met naast haar een lege ezel. Met een zucht liet ik me op het krukje zakken en glimlachte even naar haar. “Hoi.” Giechelde ze. “Ik ben Alice.” “ Mila.” “ En ben je al een beetje gewend aan het gestaar? Het houd wel op hoor. Het stopte bij Bella ook al na een paar weken.” Ik kon alleen maar glimlachen. Ik snapte niet waarom zij niet binnen de groep viel. Ze was zo aardig. Ik moest gewoon wel vriendschap met haar sluiten.
Op dat moment werden haar ogen glazig en begon ze in zichzelf te mompelen. “Gaat het wel.” vroeg ik bezorgd maar ik kreeg geen antwoord. Mevrouw le Moir was naast ons verschenen “Breng haar maar even naar de verpleegster. Volgens mij gaat het niet helemaal goed met haar.” Zachtjes trok ik Alice omhoog en zonder te protesteren liep ze met me mee.
Op de gang keek ik even zoekend om me heen. Waar zat de verpleegster? Ik zuchtte diep op het moment dat er een jongen het lokaal naast de mijne uitkwam. “Hallo.” begon ik “Weet jij misschien waar de verpleegster is? Alice doet een beetje raar.” Hij glimlachte even naar me. “ Ik breng haar wel. Ze is mijn zusje. Ik ben trouwens Edward.” Verbaasd schudde ik zijn uitgestoken hand. “Ik ben Mila.” “Ga maar terug naar je lokaal. Je mag je eerste schooldag niet missen.” Ik knikte en ging het lokaal binnen.