Maandag 1 Maart 2010

Lieve God,

Waar was u vandaag toen ik u nodig had? Waar was u toen al die vreselijke dingen werden gezegd? Waar was u met mijn schuld om me te beschermen? Waar was u toen niemand het voor me opnam? Waar was u toen iedereen me weer eens liet vallen? Waar was u toen ik helemaal alleen was? Waar was u toen ik smeekte voor een beetje hulp?

Ben ik soms niet belangrijk genoeg? Ik dacht dat zeker u geen onderscheid maakte tussen mensen, dat voor u iedereen gelijk was. Helaas, ik had het mis, alweer. Blijkbaar ben ik oninteressant. Mijn problemen zijn duidelijk niet groot genoeg. Blijkbaar vindt u het niet nodig om me te hulp te schieten, zelfs al maken die probleempjes me helemaal kapot vanbinnen. Ze breken me.
Blijkbaar had Bob Dylan gelijk met zijn uitspraak: "All this talk about equality. The only thing people really have in common is that they are all going to die." Lieve God, heeft hij gelijk? Zijn er echt geen andere gelijkenissen? Is het waar dat doodgaan het enige is dat mensen bindt?

Ik vraag me af hoe het is om dood te gaan. Doet het pijn? Wat gebeurt er met je? Je lichaam stopt ermee, maar wat doet je ziel? Waar gaat je geest heen? Naar de hemel of de hel? Of reïncarneer je? Of is er gewoon niets als je dood bent, het grote zwart.
Hoe zou het zijn als ik nu dood zou gaan? Als ik nu gewoon zou gaan slapen en nooit meer wakker zou worden? Wie zou me missen? Wie zou er om me huilen? Wie zou zich leeg en alleen voelen zonder me?
Ik weet het niet God, en het maakt me doodsbang. Onwetendheid knaagt erger aan me dan iets vreselijks wat ik wel al weet.

Lieve God, ik denk dat ik nu maar stop. Ik heb het idee dat u me de antwoorden toch niet zult geven, hoe hard ik het ook probeer. Ik hoop dat u er morgen wel zult zijn, om me te helpen. Om me steun te geven wanneer ik die nodig heb. Om me te troosten als ik bijna in tranen uitbarst.

Dag lieve God, bedankt dat u naar me wilt luisteren wanneer alle anderen gek van me worden. Wilt u de mensen helpen die zijn getroffen door de aardbeving? Waarschijnlijk hebben zij u nu harder nodig dan ik.

Dag,
Anouk.