8

'Pardon?' vroeg ik geschokt. Maar mijn geschokte blik ging snel over in een nieuwe vernietigende blik toen Jasper me mee trok. We stopten voor mijn kluisje. Hoe wist hij nou dat dit mijn kluisje was!
'Sleutel' zei hij simpel terwijl hij zijn hand op hield.
'Echt niet' zei ik boos. Hij zuchtte greep mijn tas vast en haalde zo mijn sleutels eruit. Ik keek hem verbaast aan. Hoe wist hij waar mijn sleutels zaten?! Hoe wist hij al die dingen?! Bespioneerde hij mij soms?! Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar die nacht toen ik wakker werd en mijn kleren waren verplaatst. Ik schudde mijn hoofd even snel heen en weer toen ik een koude wind in mijn gezicht voelde. We stonden buiten, onder een afdak van de school.
'Trek alstublieft je jas aan' zei Jasper. Eigenwijs schudde ik mijn hoofd. Opnieuw zuchtte Jasper. Hij trok mijn tas uit mijn hand en deed handig mijn jas bij me aan. Ik kreeg mijn tas in mijn hand geduwd en hij trok me weer mee. Dit ging me allemaal veel te snel! Ik kon mijn mond nog niet eens open trekken om te protesteren en we stonden al bij de zilveren Volvo die ik vanochtend zag. Jasper deed de deur open en ging in de auto zitten. Ik keek even achterom naar de school. Zou ik snel genoeg zijn om naar binnen te rennen en de meisjes wc in te gaan? Achja ik kon het toch altijd proberen. Ik draaide me om en zette het op een sprint. Meteen toen ik mijn sprint had in gezet, hoorde ik de auto deur op en dicht gaan. Daarna hoorde ik snelle voetstappen achter me aankomen. Ik was bijna bij de deur maar werd toen bij mijn middel naar achter getrokken.
'Hebbes' grinnikte Jasper. Ik slaakte een gefrustreerde kreet en probeerde me uit Jaspers armen te worstelen. Ik stopte even met worstelen toen ik de bel hoorde. De kantine stroomde vol met leerlingen. En velen keken door de ramen naar mij en Jasper. Doordat ik gestopt was met worstelen en niet oplette zag Jasper zijn kans. Hij draaide me om en gooide me over zijn schouder. Daarna liep hij gemakkelijk terug naar de auto. Ik begon te schoppen en schreeuwen. Ik baalde er nu verschrikkelijk van dat ik mijn handen niet kon gebruiken. Nouja, als ik mijn handen kon gebruiken lag ik hier nou niet of een idioot zijn schouder!
'Help!' schreeuwde ik, 'ik word ontvoerd!' De mensen die door het raam keken, keken me alleen vreemd aan.
'Nou, bedankt voor de hulp mensen' bromde ik. Jasper begon te lachen.
'Stomme school' mopperde ik verder, 'stomme verhuizing, stomme ouders'
'Helpt dit nou echt?' vroeg Jasper lachend.
'Ik moet toch op één over andere manier mijn haat voor Porks uiten?!' schreeuwde ik gefrustreerd. Op één of andere manier kreeg Jasper helemaal de slappe lach. Ik vond het een wonder dat hij me nog vast kon houden! Ik hoorde nieuwe voetstappen achter ons aan komen. Ik kon alleen niet zien wie het was! Het enige wat ik zag was ik rug. Of nee een jas. Een lelijke bruine jas. Nouja, lelijk... Hij was best mooi en stond ongelofelijk schattig op Jasper, maar dat boeide nu niet! Ik hoorde iemand naast ons lachen. Een lach die ik al zo vaak had gehoord. Een lach die je zo van iedereen kon onderscheiden. Edward. Hij had nu vast ook pauze ofzo... Maar op één of andere manier kwam er nu geen groot woede en haat gevoel op. Ik bleef heel kalm tot mijn grote verbazing.
Waarom was ik eigenlijk ook alweer boos op Edward. Oh-ja... Door hem was ik midden in de kantine op mijn bek gepleurd, en had ik mijn hand waarschijnlijk gebroken. Maar had ik ook niet tegen Bella gezegd dat het allemaal niks uit maakte? God, ik was soms iets te moeilijk te begrijpen zelfs voor mezelf. De haast die Jasper zonet had was volgens mij alweer weg. We liepen nu stukken langzamer!
'Edward, als we het nou eens bij leggen, hoef ik dan niet naar het ziekenhuis' smeekte ik Edward.
'Hoe wist jij dat ik er was' zei Edward verbaast.
'Maakt het wat uit?!' zei ik.
'Ja' antwoorde Edward bijdehand. Ik maakt een geërgerd geluid.
'Maar als we het nou dus bijleggen...' begon ik. Maar Edward kapte me af.
'Ik wil het best bij leggen hoor, heel graag zelfs, maar je gaat alsnog naar het ziekenhuis' zei hij.
'Moet ik jou nou ook nog eens uitleggen dat het een zíékénhuis is en dat ik niet ziek ben?!' gilde ik. Er werd een portier van een auto open gedaan en ik werd in een stoel neer gezet.
'Nee dat hoefde je niet, maar bedankt voor de uitleg' zei Edward en hij gooide het portier dicht. Meteen begon ik aan de hendel van de deur te trekken. Maar ik kreeg hem met geen mogelijkheid open en mijn handen deden verschrikkelijk zeer! Ik liet mijn handen even op mijn schoot rusten en probeerde toen weer met alle macht de deur open te krijgen. Jasper was inmiddels ook in de auto gestapt en keek me vreemd aan.
'Weet je' begon hij, 'dat gaat niet werken, er zit een kinderslot op' Ik stopte met trekken en keek hem verbaast aan. Waarom hadden hun een kinderslot op hun deur.
'Edward heeft hem net speciaal voor jou erop gezet' Huh... Nouja, niet heel onlogisch er waren zoveel momenten waarneer hij het had kunnen doen. Dit had zelfs allemaal gepland kunnen zijn. Ineens leunde Jasper over me heen. Oké?
'Juist, en wat ben jij nou weer aan het doen' zei ik verbaast.
'Je gordel vast doen, aangezien jij het niet doen' glimlachte hij, en hij klikte mijn gordel vast. Hij deed ook zijn gordel vast. En hij scheurde het schoolplein af. Ik keek nog één keer om naar mijn school. Ik keek weer naar de weg en zag dat we wel erg snel reden. Ik keek naar de snelheidsmeter. 120 kilometer per uur gaf het ding aan.
'Hoe snel mag je hier wel niet rijden?!' zei ik angstig. Jasper keek me verbaast aan.
'Vind je dit snel?' vroeg hij plagerig. Ik knikte hevig. Snel was nog wel een beetje zacht uitgedrukt.
'Eigenlijk ga ik meestal nog wel wat sneller' ging Jasper gemeen verder, en hij zette zijn voet nog wat harder op het gaspedaal.