Zondag 28 Februari 2010

Lieve God,

U kent mij niet. Dit is waarschijnlijk de eerste keer dat u van mij hoort, maar zeker niet de laatste. U zult vast wel genoeg hebben van al die mensen die maar blijven bidden, maar daar bent u toch voor? Om ons, de mensen, te helpen. Wij hebben uw steun nodig, uw gezag waardoor mij ons beter voelen. Wij zouden niks zijn zonder u.

Het is 1.04 uur. Midden in de nacht dus. Normaal zou ik op dit tijdstip al heerlijk liggen te slapen, maar nu niet. Ik kan niet slapen, er zit iets dwars. Er knaagt iets aan me, maar ik weet niet wat. Ik dacht dat alles wel weer oké was, dat ik geen problemen meer had. Blijkbaar had ik het mis, zoals ik het wel vaker mis heb.

Lieve God, ik heb u nodig. Al is het maar een lief woordje of een leuke gebeurtenis. Zoiets kan ik op dit moment wel gebruiken. Normaal hebben mensen daar hun vrienden voor, maar ik twijfel daar erg over. Het is toch normaal dat vrienden dingen aan elkaar vragen? Dingen als: 'Hoe gaat het met je?' en 'Hoe was je dag?' Voor mij is zoiets wel normaal. Ik vraag zulke dingen ook, hoe pijnlijk het voor mij ook is. Maar mijn vrienden doen zoiets niet. Ze vragen niet hoe het met me gaat, ze verwachten gewoon dat ik in orde ben en in staat om naar hun ellelange verhalen te luisteren. Daar heb ik geen zin in, ik wil ook wel eens dat mensen naar mij luisteren, dat iemand gewoon spontaan iets aan mij vraagt.
Is dat zo moeilijk? Is het zo moeilijk om ook aan andere mensen te denken? Gewoon even niet aan jezelf te denken, maar gewoon te bidden voor de mensen die de hulp harder nodig hebben. Waarom is de mens eigenlijk zo'n egoïst? Hoe is de mens zo geworden?
Ik weet het niet God, ik weet het niet.

1.11 uur. Is dat een teken? Moet ik nu wat gaan doen? Ik wil eigenlijk wel gaan slapen, maar hoe gaat dat als ik klaarwakker ben? Over minder dan 6 uur gaat mijn wekker alweer, waarna ik moet opstaan voor een lange, saaie dag. Alles is weer hetzelfde. Kunt u er niet voor zorgen dat er wat leuks gebeurd? Ik heb er wel genoeg van nu. Ik wil weg uit deze sleur.

Lieve God, heeft u ook niet eens de behoefte om iemands nek om te draaien? Vast wel, maar u kunt zoiets niet maken. Maar wanneer ik zoiets doe, krijg ik heel veel problemen. En als ik gewoon eens zeg wat ik denk, word ik niet geaccepteerd. Het leven is moeilijk, God. Had u het niet wat minder ingewikkeld kunnen maken?

Lieve God, ik stop nu. Zult u over me waken vandaag? Ik zal uw steun wel nodig hebben. En wilt u alstublieft ook de mensen helpen die uw hulp hard nodig hebben? Mensen in de landen waar de aardbevingen en tsunami's waren. Die kunnen nu wel wat liefde gebruiken.

Dag,
Anouk.