Why I'm Here...

Velen van de mensen dachten dat alles vanzelf sprekend was. Het opgaan van de zon, het rijzen van de maan en het geluid van de wind door de bomen. Ze vergaten hoe mooi het allemaal was, hoe ieder deel een reden had om te doen wat ze deden. Behalve wij. We waren anders, beangstigend en ongelofelijk gevaarlijk, maar misschien was er wel een reden dat wij, vampieren en weerwolven, op aarde waren. Jake zei altijd dat ik hier was om zijn beste vriendin te zijn en papa, dat ik er was omdat ik het kleine menselijke deel was van mama. Het deel van haar dat hij miste en dat ik aanvulde, maar dan zweeg hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Nee, jij bent beter dan dat’ lachte hij dan en kuste mijn hoofd. Emmett zei dat ik er was om mee kattenkwaad uit te voeren en Jasper om hem te redden van Alice haar shopaanvallen. Carlisle was blij dat er iemand was die weldegelijk naar hem luisterde en Esmée had nu nog iemand om van te houden. Rosalie was trots dat er nog iemand was die haar bewonderde en ik…
Mijn idee waarom ik hier was, was om de andere om me gelukkig te maken. Daar leefde ik voor, om mensen tot in de eeuwigheid gelukkig te maken, maar heel erg vond ik het niet. Ik was blij dat mensen gelukkig waren, dat maakte mij gelukkig.

Ik slikte, probeerde naar mijn spiegelbeeld te kijken en te glimlachen, maar mijn mondhoeken wilden niet echt mee. De kleine elegante gedaante achter me kon het wel, breder en gelukkiger dan ik haar ooit gezien had. Ze ging voor de zoveelste keer met haar vingers door mijn haar en draaide het weer eens rond.
“Alice, kies dan toch…” zuchte ik.
Ze keek me kwaad aan vanuit de spiegel en liet mijn haar weer los.
“We moeten perfectie hebben, je lijkt teveel op Bella” siste ze. Ik zuchte nog eens en gaf een knik, waardoor ze terug ging lachen.
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Ik keek lachend om, liet Alice weer kwaad achter op haar plek en sprong naar zijn nek.
“Emmett,” schreeuwde ik. Hij grijnsde en draaide me rond. Hij drukte me stevig tegen zich aan, bang dat ik zou vallen. Vlug, zette hij me terug op mijn voeten en grijnsde. “Red me,” fluisterde ik snel nog in zijn oor. Zijn lach weerklonk door mijn enorme kast en Alice was langzamerhand haar geduld aan het verliezen.
“Nessie! Hier!”
Ze trok me naar de plek voor de spiegel, duwde me neer op de stoel en begon terug aan mijn haar.
“Emmett, als je komt om te storen kan je beter gaan”
“Nee, ik kom een jurkje lenen voor vanavond, wat denk je van deze?”
Ik gniffelde terwijl hij door de ruimte paradeerde met mijn jurkje voor zich gehouden.
Alice zuchte luid en probeerde hem zoveel mogelijk te negeren.
“Je mag hem van mij wel aandoen als je wil, dan doe ik jou kostuum aan.”
Alice gromde weer eens,”Nessie, zit-stil!”
Ze keerde mijn hoofd terug naar voor en werkte mijn haar af met kleine witte bloementjes.
“Waarom is dit zo belangrijk?” vroeg ik aan Alice.
Ze keek me verbaasd aan,”Ben je dan niet blij?”
Ik haalde mijn schouders op, wist niet goed hoe te reageren. Emmett ging naast me zitten, net als Alice, maar dan eleganter. Hij trok me op zijn schoot en verontschuldigde zich als Alice tegen hem klaagde over mijn haar.
“Het is je laatste verjaardag, ouder word je niet, iedereen kijkt er naar uit. Zelfs de weerwolven komen”
“Jake?”
Ze knikte, een verscholen glimlach om haar mondhoeken. Dat deed ze altijd als ik iets over hem zei. Ik snapte het nooit, alsof op iets zaten te wachten dat ik nog niet zag.
“Edward zoekt je?” zei Alice opeens.