Hoofdstuk 16

“Je moet er voor zorgen dat jouw team, de vlag van de tegenpartij binnen sleept” zei Percy en eindigde zo de spelregels van vlaggenroof. Ik keek een beetje verschrikt naar hem dat we echt moesten zwaardvechten, dacht hij nou echt dat ik een meester ben in zwaardvechten? Amahoela ja.
Ik lachte schaapachtig naar hem en keek om me heen naar de anderen, ze zagen er allemaal zo sterk uit. Percy zag dat ik aarzelde en pakte mijn hand vast. “Je kunt het wel Stormy, je hebt Alice ook verslagen, vind je innerlijke kracht. “ zei hij. “Jij hebt makkelijk praten, jij weet wie je pa is, maar ik? En dan moet ik ook nog mijn innerlijke kracht vinden? Welke kracht Percy? Ik ben niks waard, en dat heeft mijn vader ook wel laten, zien want als ik zo belangrijk was voor hem zou hij allang te voorschijn zijn gekomen. “ zei ik. “Je hebt net een oorlogdochter verslagen Stormy” zei Percy en ik zag dat hij kwaad werd. “Oke, oke, laten we nu geen ruzie maken “ zei ik. “Wat moet ik eigenlijk aan?” en keek Percy vragend aan. “Ga maar naar Luc, hij laat het wel zien” zei hij. Ik knikte en liep naar Luc toe. “He Luc, ik vroeg me af, wat ik aan moest enz. en dus vroeg ik het aan Percy, en van hem moest ik naar jou” zei ik met een glimlach. “Dat heeft hij goed gezegt ja” grinnikte Luc en overhandigde me een pak met helm en zwaard. “Gsus, wat is dat ding zwaar zeg” zei ik en probeerde adem te halen.
Ik kleedde me om en liep naar buiten en ging naast een zwartharig meisje staan.
“Okee, Stormy jij gaat met Natasha die kant op en bewaakt de vlag” zei Luc en ik keek vragend om me heen wie Natasha was. “Ik ben Natasha hoor “ zei het zwart harig meisje lacherig en stak haar hand uit, ik schudde hem en glimlachte. We liepen samen het bos in en ieder beschermden we de vlag. “Dus jij komt uit New York” zei Natasha, ze keek me niet aan, ze was te druk met alles om haar heen te controleren. “Ja, dat klopt” zei ik. “en jij?” “Ik kom uit Rusland” zei ze met een zwaar Russisch Amerikaans accent. Ik moest er wel om lachen. “Mis je je vader en moeder niet?” vroeg ik. “Jawel, mijn moeder woont in Los Angeles, en ja mijn vader op de Olympus berg” zei ze en dit keer keek ze me wel aan. “Heb je je vader wel is gezien Natasha?” vroeg ik serieus. “Nee, alleen de oudste mogen hem opzoeken ofso, ik snap het ook niet allemaal” zei ze. “Maar, als je hem niet mag zien, hoe komt het dan dat je in dit allemaal gelooft?? “ Je moet gewoon vertrouwen hebben Stormy, dit is een magisch wereld, heb je ooit een half jongen en half geit gezien? Nee natuurlijk niet, een normaal mens ziet dat niet, nou ja ze ziet het wel , maar dat word uit hun geheugen gewist.” Zei Natasha wijs en knikte. “Ik weet het niet Natasha, ik heb het gevoel dat ik me vader nooit ga zien en nooit ga ontmoeten, en nooit achter ga komen wie hij is” zei ik. “Je moet geduld hebben Stormy, bij mij duurde het wel een halfjaar, voor dat ik erachter kwam dat Hermes mijn vader was” zei ze.
“Dat duurt me veelste lang” zei ik. “Ja, dat kan he” zei ze.
Een halfjaar gewacht en dan komt er uit dat je vader de boodschapper is van Zeus, volgens mij is mijn vader ook gewoon Hermes dacht ik. “Hoor jij dat ook?” zei ik en spitste mijn oren. “Ja, sst” zei Natasha en hield haar zwaard gereed. “AANVALLEN!” hoorde ik iemand schreeuwen en zag een kudde meisjes uit de bosjes komen rennen die vast van plan waren ons adana kebab te maken.
“Ik kletste mijn zwaard tegen die van een fors meisje, ze was te zwaar en werd door haar kracht bijna omver geduwd, maar ik gaf me niet zo snel gewonnen, ik probeerde terug te vechten, ons zwaarden draaiden over elkaar heen, ze was te sterk en het lukte haar om mijn zwaard weg te gooien.
Ik keek haar aan, en ze lachte gemeen. “Dit is voor mijn zusje” zei ze gemeen en sneed met haar zwaard een snee in mijn arm. Ik gilde van de pijn en ze maakte nog een snee, ik zag dat iedereen om ons heen stond, en niemand deed wat. Ze maakte nog een paar diepe sneeen . Ik gilde nog harder, en kon de pijn niet meer verdragen. Ik voelde een koude wind langs me heen razen, en gek genoeg leek het alsof mijn wonden geneesden. Ik voelde me alweer wat sterker, en balde mijn handen tot vuisten en hinkte van de ene voet naar de ander, zoals een kickbokser, ze stormde op me af met haar zwaard, en ik pakte het vast en liet haar arm en zwaard draaien, haar arm lag bijna uit de kom en ik trapte tegen haar schouder, zodat haar arm helemaal uit de kom lag, ik voelde me verschrikkelijk opgefokt, er kwam nog een meisje aangerend vast een zusje, en ze gooide een pijl naar me toe , ik liet de pijl een andere kant op gaan door een lucht stroom en liet het op haar af komen. Alice het meisje tegen wie ik eerder had gevochten keek me hatelijk aan.
Ze maakte zich zelf gereed en rende op me af, ik balde me handen tot vuisten en dit keer was ik zo op gefokt, er kwam gewoon letterlijk bliksem uit mijn handen, ik keek haar aan en begon te schreeuwen, Donder en bliksem werden samen 1 en kwamen met een klap op mij neer, het moest er zeker waanzinnig hebben uit gezien met al dat blauwe elektriciteit om me heen, mijn haar wapperde met de wind mee, en ik liep op Alice af en pakte mijn zwaard die ik van Luc had gekregen, de zwaard werd geladen met bliksem en begon geel met blauw te gloeien, Alice bibberde op haar kippenpoten en probeerde me tegen te houden met haar zwaard, haar zwaard kletse tegen de mijne, ik keek haar grinnikend aan en sloeg een keer met mijn zwaard tegen de hare. Ze gilde het uit van de pijn die ze kreeg, ze werd geelektroniceerd, haar zwaard brak in stukken en vormde tot as.
Ik keek ernaar en blaasde het weg, het as vloog vredig naar boven. “De groeten aan je meester” zei ik erachter aan, en liep weg. Chiron keek me aan. “Wat?” zei ik, hij keek boven mijn hoofd en ik zag dat iedereen voor me knielde, behalve Percy. Ik keek om hoog maar kon nog net een glimp van wat bliksem opvangen. “En dat is?” zei ik en keek raar naar iedereen. Percy kwam naar me toe en fluisterde” Jij bent de dochter van Zeus” Mijn ogen kleurden weer normaal en alles werd weer normaal. De bliksem sloeg harder en het leek net of er werd geruzied.
“Dit meen je niet” zei ik en keek iedereen aan. “Het bewijs was net boven je hoofd te zien” zei Chiron en keek me aan.