6

'Opstaan!' schreeuwde mijn moeder van onderaan de zoldertrap. Zelfs zij was te lui om de trap op te lopen.
'Yasmine?! Ben je wakker?!'
'Ja!' schreeuwde ik schor terug. Ik had echt niet de behoefte om uit bed te stappen. Het was lekker warm onder de dekens en het was erg koud zonder de dekens. Ik zuchtte diep en schopte toen toch maar mijn dekens van me af. Rillend liep ik naar mijn bureau stoel. Ik weet echt zeker dat ik mijn kleren op de grond had gegooid! Ik deed ze aan en strompelde te trap af. Mijn tas achter me aan slepend. Mijn vader maakte een goed keurend geluidje toen hij zag dat mijn tas niet van de trap werd gegooid.
'Goedemorgen' gaapte ik hem toe.
'Goedemorgen' antwoorde hij. Ik strompelde de laatste trap nog af en plofte aan de eettafel. Ik at een broodje en dronk wat water. Ik keek op de klok. Ik had nog wel een kwartiertje. Ik zette de tv aan en begon verveeld te zappen. Er was letterlijk niks op tv. Ik ging wel gewoon naar school. Wacht! Mijn haar en make-up! Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht. Ik stormde naar boven duwde mijn vader de badkamer uit en deed mijn haar en make-up. Ik wierp een blik op de klok. Ik had nog steeds tijd over van het kwartier! Nouja... ik ging wel gewoon naar school. Ik had hier niks meer te doen. En op school had ik alle rust nu ik toch met iedereen eigenlijk ruzie had. Of ik mocht gewoon momenteel even niemand. En iedereen snapte dat wel.
'Ik ga' riep ik door het huis heen. Ik hoorde een doei van boven komen. Ik pakte mijn autosleutels uit mijn tas en liep naar buiten.

Ik zette mijn auto op de parkeer plaats en stapte uit. Iedereen die er al was keek me aan. Het voelde net aan als mijn eerste schooldag. En nu nog onprettiger. Ik liep snel naar binnen naar mijn kluisje. Dumpte mijn jas erin en liep naar de kantine. Daar ging ik helemaal alleen in een hoekje zitten. Ik was verdiept in mijn gedachten en toen ik opkeek was de kantine weer eens prop vol. Ik keek naar buiten. Het regende. Ik keek de kantine door. Iedereen keek me aan. Ik keek snel weer naar buiten. Een zilveren Volvo reed het schoolplein op. En even later stapten de... euhm... wat was het ook alweer? Cullens! Ik gunde ze geen blik toen ze binnen kwamen. Maar na een tijdje keek ik toch even hun richting uit. En plots keek ik recht in de ogen van Edward. Ik wierp hem een vernietigende blik toe en wende mijn hoofd af. Ik keek naar buiten. Naar het raam. Waarop regendruppels langzaam na beneden liepen. Na een tijdje hoorde ik een zacht gekuch naast me. Verbaast keek ik op. Maar mijn verbaasde blik veranderde snel in een vernietigende blik toen ik zag wie er stond. Edward.
'Wat moet je?' zei ik bot terwijl ik weer naar buiten keek.
'Ik...' begon Edward, maar ik onderbrak hem meteen alweer.
'Ga weg!' siste ik boos. Iedereen keek naar ons.
'Yasmine, laat me...'
'Ik zei ga weg!' riep ik woest. Hij keek me hopeloos aan en woede vloeide door mijn lichaam. Snapte hij dan echt niet dat hij even op moest sodemieteren! Ik wilde niks met hem te maken hebben! Ik liet mijn blik weer door de kantine glijden. Ik keek recht in Jaspers ogen die met een moeilijke blik naar me keek. Ik staarde hem een tijdje aan en stond toen op. Ik was aardig wat kalmer geworden.
'Kun je nu gewoon weg gaan?' vroeg ik aan Edward. Hij schudde zijn hoofd.
'Ik wil gewoon...' begon hij opnieuw. O God! Was het nou zo moeilijk de woorden: kun je weg gaan te begrijpen?!
'Ga nou gewoon weg!' riep ik boos, terwijl er opnieuw woede door mijn lichaam vloeide. Ik pakte mijn tas deed hem om mijn schouder en stond op. Met grote stappen zou ik weg lopen. Maar iemand greep me bij mijn schouder. En ik kon een gok wagen wie dat was. Spontaan uit automatisme draaide ik me om en sloeg hem in zijn gezicht. Ik hoorde een krak door mijn hand gaan en met een moeilijk gezicht keek ik naar mijn hand. Mijn hand met de brandwond zag er niet al te best uit. Ik vocht tegen op komende tranen en het was doodstil in de kantine.
'Kut!' schreeuwde ik ineens zo hard als ik kon. Veel mensen schrokken van mijn spontane reactie. En ik ging snel op weg naar de EHBO post. Edward wou me achter na komen.
'Ik zeg het nog één keer!' schreeuwde ik woedend in zijn gezicht, 'Ga. Weg. Nu. Meteen.' ging ik verder terwijl ik op elk woord nadruk legde. Boos baande ik me een weg tussen de tafels door naar de EHBO post. Toen ik daar aan kwam keken ze me even raar aan. Ik stak mijn hand op. En meteen keken ze allemaal geschokt.
'Wat is er met jou gebeurt?!' riep een vrouw. Ik zuchtte.
'Gisteren mijn hand gebrand en vandaag iemand in het gezicht geslagen en nu is ie gebroken' Het was even helemaal stil op de EHBO post. Ik hoorde zelf nu pas hoe onlogisch en onmogelijk het klonk. Toch was het echt gebeurd.
'Het klinkt best wel belachelijk, hé?' zei ik grinnikend. De vrouw keek me lachend aan. Even later verscheen Edward aarzelend in de deurpost van de EHBO post. Ik gromde zachtjes en de vrouw van de EHBO keek verbaast om.
'Oh, hallo Edward' zei ze lachend. Leuk zij ging hem dus niet voor me weg sturen.
'Hallo' zei Edward beleefd. De vrouw focuste zich weer op mij.
'Ik denk dat je naar het ziekenhuis moet met deze hand' zei ze aarzelend terwijl ze mijn hand nog eens goed bekeek. Ik verstijfde. Ik haatte ziekenhuis. Met andere woorden, ik was als de dood voor ziekenhuizen. De geur, de doktoren en vooral de spuiten. Ik had namelijk ook nog eens de pest aan naalden!
'Mijn vader is dokter' zei Edward. Ik wierp hem een boze blik toe. Niemand had hem wat gevraagd.