1. BROKEN DOWN PALACE

- PROLOOG -

- Als ik weer terug de kamer binnen kom, valt mijn oog direct op hem. Zijn perfecte gelaat.
Hoe hij daar staat, zelfvertrouwd en sterk. Zijn blonde warrig haar en zijn ogen..
Hij valt direct op tussen alle anderen. Tussen de dansende, drukke menigte. Het is een al uitbundigheid. Hij straalt rust uit.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat hij daar echt staat. In zijn smetteloze witte blouse. Zijn handen in zijn broekzakken.
Zijn ogen scannen de kamer. Ze blijven bij mij haken.
Ik kijk snel weg en bloos.-

‘Ik weet echt niet wat het is, maar het maakt me zenuwachtig.’ Edie Snow drentelt om haar vriendin heen. Ze heeft haar net over de droom verteld die ze vannacht had,
‘Het was maar een droom,’sust Daisy Morgan haar vriendin.
‘Ja, dat weet ik. Maar hij keek me zo doordringend aan. Ik heb het gevoel dat zijn ogen mij iets wilden vertellen.’ Edie denkt diep na. In gedachten ziet ze de jongen uit haar droom weer voor zich.
‘Ik droom ook wel eens over een knappe jongen van school en ik..-’
‘Maar hij zit niet bij ons op school. En ik zweer je, Daiz, hij moest me iets zeggen.’

- Ik zie hem direct staan. Zijn blouse is zo wit dat hij haast lijkt op te schijnen. Het lijkt een zachte gloed over zijn gezicht te leggen.
Zijn ogen gaan weer de kamer rond. Als hij me aankijkt bedwing ik mezelf om weer weg te kijken. Ik kijk hem recht aan. Mijn handen beginnen te zweten door mijn nervositeit.
Hij blijft kijken. Er glijdt een glimlach rond zijn mond. Hij is zo onweerstaanbaar knap.
Onzeker glimlach ik terug. Ik laat zijn blik heel even los. Als ik weer kijk zie ik dat hij op me afloopt. Zijn passen zijn elegant en soepel.
Ik kijk schuchter over mijn schouder om te zien of hij niet op iemand anders afloopt. Maar achter mij is niemand.
Ik glimlach onzeker naar hem. Hij, met zijn prachtige gezicht..-

‘Nee Daiz! Het was precies hetzelfde. Alleen deze keer keek ik niet blozend weg toen zijn ogen mij hadden gevonden! Hij liep door de drukken kamer op mij af en zijn ogen..’ Edie stopt in haar verhaal en staart voor zich uit.
‘Kind, zit je nu echt te zwijmelen bij een jongen uit je dromen?’ Daisy trekt haar wenkbrauwen op.
Edie negeert haar vraag. ‘Zijn ogen keken me smekend aan. Vragend naar een antwoord. Maar hij heeft de vraag nog niet gesteld. En.., Hij betoverd me..’ Edie zucht verward.

‘Heb je vannacht weer over hem gedroomd?’ Daisy kijkt Edie verwachtingsvol aan.
‘Ja! We hadden een gesprek ergens over. Ik weet niet waarover. Het was alsof ik het als buitenstaander zag en er was geen geluid bij.’
Edie vertelt niet dat hij haar hand vast heeft gepakt en zij het voelde. Ze voelde echt zijn zachte hand over de hare strijken. Zo licht en lief..
‘Hij wist mijn naam zonder dat hij er ooit naar had gevraagd, geloof ik. En ik weet nu hoe hij heet.’
Zijn stem was prachtig. Zacht, melodieus en bedwelmend. Ze kan nog steeds niet geloven dat hij zo prachtig is.
Edie sluit haar ogen en ziet zijn hand weer in de hare liggen. Ze voelt het tintelen als ze er weer aandenkt hoe zijn vingers langs haar handpalm streken.
Kay.

- Het is donker. Ik zie niets. Ik hoest en ben verschrikkelijk benauwd. Het voelt alsof mijn luchtpijp bijna helemaal dichtgeknepen is. De rook prikt in mijn ogen. De warmte bolt mijn wangen. Het zweet loopt over mijn wang, langs mijn kaak.
Ik hoest nog een keer. ‘Kay!’roep ik.
Ik hoest zwaar. Ik kan niet meer. Ik kan mijn lichaam niet meer op één arm van de grond houden. Ik kan mijn ogen bijna niet meer open houden en ik kan amper meer ademen.
‘Kay!’ Het is onmogelijk om mijn geroep te horen boven het geknetter van het vuur uit. Maar ik blijf zijn naam in paniek roepen. Al kost me dat al mijn kracht en kan ik beter mijn adem besparen.
Ik zak tegen het bed en haal zwaar adem. De vlammenzee is verblindend. De warmte is onmogelijk te doorstaan. Ik voel alles plakken.
Ik voel de dood jeuken.
Het laatste wat ik zie voor mijn ogen dicht vallen is iets wits. Dan niets meer.
Enkel een licht gevoel alsof ik zweef. -