Come With Me;

“Waarom?”
“Ik was blij dat je er was.”
Ik glimlachte, voor de eerste keer gemeend deze avond. Hij deed het zelfde en de angst verdween voor even. Hij trok me op zijn schoot en legde zijn armen om me heen.
“Ik zou je niet zomaar laten gaan…” fluisterde ik en nestelde me tegen zijn borst. Ik luisterde heel lang naar zijn hartslag en ademhaling zonder een woord te zeggen. Het was kompleet stil, enkel het gieren van de wind door de bomen was hoorbaar.
“Ga met me mee…” zei hij opeens.
Ik keek geschrokken om, zijn handen vielen naast me neer en zijn blik hield me vast.
“Ik kan toch niet met je mee gaan Taylor! Ik heb school en mijn vrienden en…”
Hij knikte, nog voor ik mijn zin kon afmaken.
Ik legde mijn handen langs zijn gezicht en staarde in zijn diep bruine ogen.
“Ik hou van je en je bent mijn beste vriend, maar je weet dat het niet kan, toch?”
Hij knikte weer, deze keer iets duidelijker dan ervoor. Iets veranderde in zijn ogen, die angst was weg maar nu was er iets anders. Hij nam mijn adem weg, liet mijn hart slaan. Hij boog naar voor en drukte heel zacht zijn lippen tegen die van mij. Het was bijna onvoelbaar, maar ik kon het voelen branden door m’n hele lichaam.
“Ik denk niet dat…” Sanne’s stem klonk van achter de deur voor hij open zwaaide. Ik was niet verrast haar te zien. Haar perfecte lange bruine haar en groene ogen. Haar glimlach die Taylor wou strikken.
“Ik hoorde dat je de rol had en wou je zien…” zei Sara.
Ik stond snel op, ze had de kus niet gezien, hij bestond niet meer. Taylor zat weer vast in haar greep en ze was zeker niet van plan hem te laten gaan.
“Blijf je hier slapen,” vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd,”Ik loop altijd zo rond, in mijn favoriete shirt, kreeg ik van Taylor…” zei ik gemeen. Sanne lachte en Sara gromde kattig.
Ze rende naar me toe en trok me de kamer uit -, weg van Sara, weg van Taylor. Het voelde goed, op een vreemde manier; ik was blij even weg te zijn.
“Ga naar huis, we zullen morgen komen, goed?”
Ik wierp snel een blik op de deur en het zachte gemompel dat daar weerklonk en dan terug naar haar. Ze snapte het,”Ik let er wel op dat ze naar huis gaat”
“Ik ook,” zei Thomas, die enkel nog een broek aanhad. De trui en T-shirt van daar net waren al van zijn lichaam verdwenen. Ik grijnsde, een kleine glimlach als dank.
“Zal ik je naar huis lopen?” vroeg Thomas.
“Nee, dankje. Ik red het wel. Jullie hadden vast heel druk.”
Ik knikte naar zijn ontblootte bovenlichaam en lachte. Hij knikte en nam Sanne in zijn armen.
“Tot morgen dan?”
“Morgen…”
Ik liep het huis uit, een gevecht met mijn gevoelens en hart. Ze schreeuwde tegen me, zeiden dat ik moest terug keren, terwijl de andere zeiden dat ik naar huis moest gaan. Ik wou voor even vrij zijn, weg gaan van het verleden en al de dingen die zouden komen. Morgen was een nieuwe dag. Een nieuw begin en een start van iets nieuws, zo zou het iedere dag zijn. Iets nieuw, met andere gezichten en namen. Ik zou vechten naar mijn plek en ooit zou alles op zijn plek vallen, alles wat nu een hoop puzzelstukken was, zou ooit een perfect plaatje vormen. Ik zou er raken, op de een of andere manier.