He's Waiting

Het duurde niet lang voor ik weer voor het al te bekende huis dat omringd werd door duistere schaduwen. De grote eik met de houten schommel, waar ik meerdere uren had gesleten met Taylor. Het touw dat begon te ouderen en de takken die zacht kraakten als hij me heen en weer wiegde. In de hal brandde het licht en aan het 2de en 3de raam rechts. Ik hoorde niet verrast te zijn dat Sanne nog op was, maar alles leek anders te zijn vandaag. Mijn hand lag op de deurknop en mijn vinger op de bel, maar ik kreeg er geen beweging in. Ik kon mijn hart voelen slaan en mijn ademhaling stokte in mijn keel. De deur vloog open en een stel blauwe ogen staarde me aan. Het was een van de grote verschillen tussen haar en haar broer. Hun karakters waren gelijkend aan elkaar, hun uiterlijk daarentegen was verschillend in iedere manier. Terwijl Taylor op zijn vader leek, leek zij op haar moeder. Een glimlach deed haar mondhoeken omkrullen en haar ogen lichtte op,”Ik had je verwacht…”
Ik fronste, verbaasd staarde ik naar haar lippen, wachtend op een zin die het zou uitleggen. Haar lippen bewogen,”Je houd te veel van hem, om hem zo maar te laten gaan.”
Ik knikte, niet zeker wetend of dat dat het juiste antwoord was.
“Hij zit al een uur uit zijn raam te staren, ik weet zeker dat hij je heeft zien aankom” lachte ze. Het leek vreemd, terwijl het enige waar ik er het meest voor vreesde uitkwam, leek zij er zich niets van aan te trekken. Ik wist dat ze van hem hield, misschien wel meer dan ik, maar waarom deed het haar niets?
“Ga je met hem mee?” ik kon het trillen van m’n stem niet verbergen, hoe hard ik ook probeerde.
Ze schudde haar hoofd, wat me nog meer in de war bracht. Nog voor ze iets kon zeggen omhelsde ik haar, een betekenisvolle knuffel die meer zei dan woorden. Ze liet me los en lachte. Haar ogen weken af van m’n gezicht en keken naar wat ik aan had, ze lachte.
“Leuke outfit,” spotte ze.
Ik keek verward naar beneden, naar de grote shirt, die van Taylor was, en short die ik samen met Kimey had gekocht.
“Ik was een beetje gehaast…” mompelde ik.
Een luide knal weerklonk vanuit Taylors kamer.
“Hij wacht op je…” grijnsde ze, haar ogen mijn reactie onderzoekend.
“Boven?”
Ze knikte, een blik in haar ogen die me zei dat ik langzaam aan gestoord aan het worden was. Ze trok me aan mijn polsen naar binnen en duwde me de trap op,”Goed zo, nog een klein stukje en de rest vind je wel, voor als je het niet vind, je hoeft enkel de deur binnen te gaan” grijnsde ze. Ik knikte, ze twijfelde maar ging toch naar haar kamer.
“Was het Lotte?” vroeg een bekende stelen die vanuit haar kamer kwam. Ik hoorde geen antwoord, maar wat later zag ik zijn roste haar dat door het deurgat te zien was.
“Hoi Lotte!”
“Dag Thomas, alles goed?”
Hij knikte en zijn ogen schoten naar de houten deur waar Taylors naam in gegraveerd stond.
Hij knikte, glimlachte naar me en werd terug naar binnen getrokken door een stel handen. Het was duidelijk waarom Sanne zich geen zorgen maakte, dat deed ze nooit als Thomas bij haar was. De kracht van ware liefde.
Ik raapte al mijn moed bij elkaar, zei 2 keer tegen mezelf dat ik niet bang hoefde te zijn en liep naar binnen. Ik sloot snel de deur, alsof ik bang was dat hij zou weggaan.
“Waar kwam die knal vandaan?” vroeg ik zacht. Hij keek op, zijn ogen stralend in het licht, maar deze keer was er geen grijns. Angst en zorgen vertroebelde zijn blik en de frons op zijn voorhoofd bezorgde mezelf nog meer zorgen.
“Ik was van m’n bed gevallen…” mompelde hij.
Ik liep voorzichtig naar hem toe en ging bij hem op bed zitten. De boeken naast zijn bed waren zijn voorbereiding. De appel in de witte handen en de zilveren letters die sierlijk over de kaft liepen,’Twilight’.
Ik kon er niet om heen dat ik van de boeken hield en dat het eigenlijk mijn idee was geweest om auditie te doen. Ik had hem altijd gezegd dat hij me aan Jake deed denken. Hij zou dan lachen en door m’n haar woelen. Ik had geen spijt dat ik hem had overtuigd om auditie te doen en dat zou ik nooit hebben, maar alles kwam zo snel op me af. Overviel me en liet me duizelen.