Happy from the outside but broken from the inside 5

Als David wakker wordt vertel ik hem dat ik moet vertrekken uit het ziekenhuis. Natuurlijk wil ik er niet weg, ik wil nog wat bij David blijven zodat hij zich niet alleen voelt. Maar de dokter wil me hier niet langer houden dan nodig is.

"Ik moet vertrekken. Ik kom nog wel eens langs." verzeker ik hem. "Dat hoeft niet hoor, ik red het hier wel. Haal de tijd maar in met je vrienden." probeert hij me om te praten. "Als ik die tijd heb ingehaald dan zoek ik je terug op." Hij knikt en ik zwaai nog even voor ik de kamer verlaat samen met Laura, Dimitri, Stijn en Max.

We zijn alweer een paar dagen verder. "Ik snap je niet. Je ligt amper een dag met een jongen op de kamer en je kan er maar niet over zwijgen. Kan je niets met je geheugen doen dat je alles voor het ongeval herinnert en wat daarna kwam niet meer?" vraagt Max geïrriteerd. "Het spijt me dat we hetzelfde hebben meegemaakt, dat hij gepest wordt en dat ik medelijden met hem heb!" reageer ik boos. "Je zaagt er een hele dag over. Zet een ander plaatje op, het wordt saai." blijft Max doorgaan. "Vertel jij dan eens iets. Dan moet je mijn gezaag niet horen en dan loop je misschien niet meer zo te vitten." pik ik erop in. "Wat kan ik je nou vertellen?! Ik heb helemaal niets te vertellen. Weet je wat, loop nog eens over zodat er opnieuw een auto tegen je rijdt. Misschien krijg je dan je geheugen EN je gezond verstand terug. Als alles een beetje meezit ben je die David vergeten en dan is alles weer koek en ei tussen ons." ratelt Max aan 1 stuk door. "Loop naar de maan en waag het niet terug te komen!" roep ik boos. Zo gaat het al een aantal dagen. Als ik dan aan Laura, Stijn of Dimitri vraag of ik er dan zoveel over praat dan antwoorden ze meestal met "hij overdrijft altijd".

De volgende dag besluit ik David nog eens te gaan opzoeken. Ik vertrek al vroeg en na een half uurtje kom ik aan. Ik klop eens op de deur en open ze. Net als ik vrolijk hallo wil zeggen merk ik dat David niet meer in het bed ligt maar een meisje. "Weet jij soms waar David is?" vraag ik nieuwsgierig maar ook wel geschrokken. "Nooit van gehoord. Sorry" antwoordt ze vriendelijk. "Dankjewel." Voor de zekerheid kijk ik in het andere bed maar ook daar ligt een meisje in. Ik ga dan maar terug naar het onthaal en vraag daar of zij iets weten. "David is sinds gisteren ontslaan uit het ziekenhuis." weten ze me te vertellen. "Kan ik zijn adres dan krijgen? Of zijn telefoonnummer?" vraag ik hoopvol. "Sorry, maar dat mogen we je niet zomaar geven." Toch wel teleurgesteld loop ik het ziekenhuis weer uit. Ik ben blij dat hij uit het ziekenhuis is maar ik hoopte hem nog eens terug te zien.

"Dag Laura, goed geslapen?" begroet mijn moeder me wanneer ik thuiskom. "Ja hoor" zeg ik snel en ga naar mijn kamer. Ruzie met Max en David weg uit het ziekenhuis, wat kan er nog zo gebeuren? vraag ik me af.

De dagen vliegen voorbij. Ik ga weer naar school, heb nog steeds ruzie met Max (alleen gaat het deze keer over Lucas) en van David heb ik nog steeds niets gehoord. Lucas en ik komen momenteel veel samen omdat we een groepswerk hebben en dat zint Max helemaal niet. Ik vind Lucas best wel knap en hij is ontzettend lief. Max, Laura, Stijn en Dimitri hebben het nog steeds niet voor hem. "Hij heeft 1 stoel nodig om op te gaan zitten en 8 voor zijn ego. Dat waren je eigen woorden over hem." heeft Laura me verteld. Ik heb toen enorm veel gelachen maar die zin kwam me helemaal niet zo onbekend voor. "happy from the outside but broken from the inside. Zo had ik je het liefst. Nu ben je niet meer gebroken. Ik heb enorm veel pogingen gedaan je te lijmen zodat je ook vanbinnen gelukkig was. Het is me nooit gelukt, de grootste sukkel van heel de school daarentegen geeft voor het eerst om je en je bent weer helemaal in orde. Hij mag je hebben! Ik hoop dat je ooit je geheugen terug krijgt. Zolang je dat niet terug krijgt kan het tussen ons niet verder." zegt Max en dan loopt hij weg. Verbaast kijk ik in de richting waarin hij wegliep. Zei hij dat nu echt? Was er meer aan de hand voor ik mijn geheugen verloor? Dom geheugen, waarom blijf je weg als ik het nou net goed kan gebruiken?!