3.4 How To Draw The Perfect Person?

Het was even stil. En toen barstte Edward achter mij in een lachen uit. Verontwaardigd draaide ik me om. Geloofde hij me nou niet? Ik wist dat ik er niet heel sterk uit zag verder. Maar ik was absoluut niet een leugenaar. Ik draaide me om naar het meisje.
'Het maakt niks uit hoor' zei ze geruststellend, 'het is niet zo dat je de bal naar mijn hoofd gooide, je sloeg gewoon en mijn ongeluk deed de rest'
'Oké, ik ben trouwens Yasmine' zei ik.
'Wist ik al' grinnikte ze. Ik keek haar vragend aan.
'Het gaat de school rond, en je zei het net tegen Edward' glimlachte ze. Er was weer een korte stilte.
'Misschien moet jij je nu ook even voorstellen' klonk de mooie stem van Edward achter me. Je kon horen dat hij een lach in hield. Een zachte grinnik ontsnapte uit mijn mond.
'Oh-ha, ik ben Bella' glimlachte het meisje me toe. Ik knikte.
'Ik moet zo maar weer terug naar gym' zei ik, 'ik zie jullie nog wel eens'
'Is goed, doeg' zei Bella.
Ik liep uit de EHBO post en hoorde Edward me nog zachtjes gedag zeggen. Met de bal stevig in mijn hand liep het gym veld weer op.
'Was de bal moeilijk te vinden?' vroeg de gymleraar met een glimlach op een spottend toontje.
'Nee, dat viel best wel mee' zei ik, 'door een gebroken ruit kreeg ik zo mijn vermoedens waar de bal was'
Ik hoorde een bulderende lach achter me. Ik schrok me kapot en draaide me om. Ik zag nog net Emmett plat gaan. Wat was er met hem aan de hand?! Misschien moest ik hem even terug op aarde krijgen. Ik kreeg een grijns en speelde wat met de bal in mijn hand. Hmm... misschien maar beter niet tegen zijn hoofd. Ach weetje laat maar. Ik liep hem voorbij en liet de bal voor zijn neus vallen. Hij mocht hem hebben. Ik ging weer op mijn vertrouwde plaats aan de kant zitten en liet mijn team verder het werk doen.
'Hé nieuwe, jij bent aan slag!' hoorde ik iemand schreeuwen. Wat? Moest ik nou serieus echt aan slag.
'Ik sla mijn beurt wel over!' schreeuwde ik terug.
'Laurens' zei de dreigende stem van de gym leraar. Ik stond zuchtend op en nam knuppel chagrijnig aan.
'Sla de bal naar mij!' hoorde ik iemand roepen verbaast keek ik op. Emmett zat overdreven grappig te springen.
'Ik doe mijn best' riep ik hem lachend toe. Ik ging klaar staan en een jongen die ik niet kende gooide de bal. Ik sloeg raak en de bal vloog recht vooruit. Ik zette het dit keer maar wel op een rennen. Toen ik het eerst honk voorbij rende zag ik Emmett ook hard rennen. De bal was best ver gekomen. Maar hij was zo groot dat hij binnen een paar stappen bij die bal was! Ik begon nog harder te rennen. Bij het laatste honk zette ik maar een slide in. Buiten adem lag ik op de grond.
'In!' schreeuwde de leraar. Hijgend kwam ik overeind.
'Ik mep die bal nooit meer naar jou toe!' schreeuwde ik naar Emmett, 'veel te veel werk!'
Weer kwam er een bulderende lach uit zijn mond. Terwijl ik stond te zuchten, steunen en hijgen, stond hij nog helemaal recht op zonder ook maar één teken van moeheid te tonen. Die jongen had echt een super goede conditie. En ergens kreeg ik het gevoel dat hij me zo uit had kunnen maken. Het voelde alsof hij mij liet 'winnen'. En het beviel me niet. De gymleraar blies op zijn fluitje.
'Jullie kunnen omkleden!' schreeuwde hij. Onderweg naar de kleedkamer kreeg ik allemaal complimentjes en schouder klopjes. Allemaal leuk en aardig, maar als Emmett mij had laten 'winnen' hoefde ik ze niet! Ik kleedde me snel om en liep naar de kantine. Ik deed wat eten op mijn dienblad en ging zitten aan de tafel waar Jessica en de rest zaten. Ik begroette iedereen en begon te eten. Ik luisterde naar de gesprekken en soms zei ik wat.
'Dus...' begon Jessica twijfelend tegen mij. Ik keek haar vragend aan.
'Ik hoorde van mij dat je een leuk gesprek had met Jasper' ging ze langzaam verder. Ik was meteen op mijn hoede en wierp Mike een boze blik toe. Hier wou ik het liever niet over hebben.
'Ja dat klopt' bevestigde ik wat Jessica zei.
'Waar hebben jullie over gepraat?' vroeg ze luchtig verder. Alsof ze dat niet al lang wist.
'Heeft Mike dat nog niet verteld' zei ik geërgerd.
'Nee' zei ze bedachtzaam.
'Raar' mompelde ik.
'Dus waar ging het over?'
'Waar ging wat over' ontweek ik de vraag.
'Het gesprek van jou en Jasper!' schreeuwde ze door de kantine heen. Meteen was het helemaal stil in de kantine en iedereen keek onze kant uit. Ik werd helemaal rood en schoof wat onderuit in mijn stoel. Jessica stoorde zich nergens aan.
'Nou?' vroeg ze. Ik slikte. Ik keek even op en ging de mensen voorbij die naar ons keken. Ik stopte even bij een tafel. Jaspers tafel. Hij keek me vragend aan en ik week mijn hoofd af.
'Ik denk dat ik even een luchtje ga scheppen' zei ik, en ik pakte snel mijn tas en liep naar buiten. Voor de deur bleef ik even staan. Er was stort regen buiten. Ik opende deur en liep voorzichtig naar buiten. Misschien moest ik eerst mijn jas maar even gaan halen. Nee, dan moest ik eerst de kantine weer door! Ik voelde een hand op mijn schouder en draaide me snel om.
'Rustig maar, ik ben het maar' zei Bella met een kleine glimlach. Ik zuchtte opgelucht.
'Gelukkig' zei ik.
'Wat was er net bij jullie aan de tafel aan de hand' vroeg ze. Ik keek haar aan. Haar ogen stonden nieuwsgierig.
'Lang verhaal' antwoorde ik zachtjes. Ze knikte begripvol.
'Je hoeft het niet te zeggen hoor' zei ze.
'Mooi, want daar heb ik verder niet zo'n behoefte aan' zei ik zachtjes. Ik hoorde de bel gaan.
'Wat heb je nu?' vroeg Bella. Ik pakte mijn agenda en keek op mijn rooster.
'Yay!' juichte ik, 'dit is mijn laatste uur, en ik heb geschiedenis' Bella dacht even na.
'Volgens mij heeft Edward dat nu ook!' zei ze naar een tijdje. Fijn, iemand die ik zo ongeveer kende. Dat was al iets. We zeiden elkaar gedag en ik liep naar geschiedenis.