Ch. 35 Raamgat

ELIZABETH POV

Vandaag is het de grote dag. De eerste zwerkbalwedstrijd, die net zoals elk jaar gespeeld wordt door Griffoendor en Slytherin. In gedachten verdronken plof ik neer op een van de bankjes. De wind neemt mijn haren mee zodat ze soepel over mijn schouders glijden. Aan de ander kant van het veld, recht tegen over mij zie ik Faith en Sky zitten, druk pratend. Als ik mijn hoofd naar rechts draai valt mijn oog op Blue, met natuurlijk een rode button opgespeld, speciaal voor Ron waarschijnlijk. Ik grinnik, het ligt er echt zo dik op dat ze verliefd is op hem, dat de rest het niet opmerkt is een groot raadsel voor mij. Oke, misschien is dat wel logisch, met mijn ‘magische krachten’ maar dan nog, het moet toch iemand opgevallen zijn? Met een plofje landt er iemand naast me neer op de bank. ‘En wanneer beginnen ze?’ Winters vrolijke stem hoor ik langs me. ‘Geen idee, dat zou jij toch moeten weten, ik bedoel maar jouw twee beste vrienden doen mee. Waar is Belinda eigenlijk?’ ‘Zij wou popcorn hebben, je weet wel dat dreuzel etensding’ ik knik. Op het vlak van dreuzel dingen is Winter niet echt een held. In tegenstelling tot Blue en mij. Zie je, we lijken op veel vlakken helemaal niet op elkaar, maar dat maakt onze band zo speciaal. Het punt dat we niet op elkaar lijken en toch juist wel met elkaar verbonden zijn. Alsof we zussen zijn en die veel delen. Een hele vage uitleg, maar beter kan ik het niet uit leggen. Het is zoals tweelingen ze kunnen wel beschrijven wat ze voelen, maar toch ga je er niks van begrijpen. Wat natuurlijk spijtig is.

Winter zit op het puntje van de bank en Belinda leunt rustig achterover. Mijn blik is op de snaai gericht, zonder enige moeite kan ik hem volgen. Waar hij elk moment hangt, ook als de zoekers hem niet zien, het is gewoon zo simpel voor me. Het enige interessant aan zwerkbal voor mij is het spel op zich, van de snaai los. Normaal zou ik het echt een interessante match gevonden hebben, maar met Sky’s gekneusde pols mag ze niet mee doen. Heel slim is ze nog altijd niet. Natuurlijk is ze nu met haar arm alle kanten aan het zwaaien, en morgen gaat ze zagen dat haar pols pijn doet, ze leert er nooit uit zou je wel kunnen zeggen. Maar hey ze hebben ook allemaal hun goede kanten hoor, het is niet dat ik alleen hun min punten ga belichten. Dat zou iets te erg zijn.

Omdat ik naast Winter zit word ik bedolven onder haar lichaam als ze zich op mij stort. Griffoendor heeft gewonnen en daar is ze natuurlijk weer zo blij mee. Een grijns kan ik niet van mijn gezicht af halen. En zeker niet als er zo’n hyper kip als Winter naast je zit op en neer te stuiteren. ‘Heb je Fred en George zien gaan? Zo goed’ ze schreeuwt de woorden in mijn oren. Ik knik en hoop dat ze een paar meter achteruit gaat zitten. Belinda zit te grinniken. ‘Winter sevens is ze doof’ direct houdt ze haar mond, denkt een paar seconde na en begint daarna tegen Belinda te roepen. Die natuurlijk direct spijt had dat ze iets gezegd heeft. Ik sta op en wandel rustig, alleen en op mijn gemak terug naar het kasteel. Ik zit er nu al 7 jaar en toch verbaasd het me nog altijd dat het zo mooi en groot kan zijn. Mijn schoenen maken klakken op de trappen, ik zie een groepje eerste jaartjes voorbij lopen. Ben ik ooit ook zo klein geweest? Hopelijk niet.

‘Elizabeth!’ een stem verbreekt de stilte die rond me heen hangt. Niemand anders is in de gang dan Carlo en ik. Ze zijn allemaal aan het vieren dat Griffoendor gewonnen heeft of ze zitten te mokken dat Slytherin verloren heeft. Ik kijk op van het raam waaruit ik aan het staren was, Carlo wandelt op een redelijk snel tempo tot bij mij. Alsof hij bang is dat ik weg zou lopen. Wat ik niet doe mijn benen had ik daarnet opgetrokken tegen mijn borstkas en die liggen nog altijd zo, mijn armen er rond geslagen. ‘Ja?’ mijn stem is zacht en breekbaar. Zoals ze meestal is als ik alleen ben. Carlo komt tegen de andere muur van het raamgat zitten en bekijkt me in stilte. Mijn hoofd houd ik schuin en kijk hem met een vragende blik aan. ‘Sorry’ ‘Voor wat?’ ‘Je weet wel’ hij wendt zijn hoofd een beetje af, mijn hoofd beweegt in net dezelfde richting. ‘Je moet je niet verontschuldigen’ ‘Jawel, je bent mijn beste vriendin en ik heb je pijn gedaan’ ik zucht en verplaats me een beetje zodat ik zijn hoofd kan draaien. ‘Dat heb je niet gedaan’ hij zucht. ‘Ik ken je al wel langer dan dit hoor’ ‘Dan moet je weten dat het me niet uit maakt’ ‘Maar vorige week was je nog zo kwaad’ ik haal mijn schouders op. ‘Dat gaat over, je kent me’ hij draait met zijn ogen maar houdt wijselijk zijn mond dicht. Het kasteel is al honderden jaren oud en dat begin je toch wel te zien. In de ramen in deze gang zitten kleine gaatjes, de lucht komt er door en speelt met mijn haren waardoor ik het de hele tijd terug normaal moet leggen, wat niet echt lukt. Met een ruk haal ik de rekkertjes van mijn pols af en bindt mijn haren bij elkaar in een nonchalante dot. Carlo’s ogen volgen elke beweging die ik doe. Hij is zelfs onsubtiel, ik voel het gewoon. Wat natuurlijk mogelijk is dank zij mijn kracht.

Die week er na deden Carlo en ik weer enigszins normaal tegen elkaar. Ja enigszins, we zijn nooit echt normaal geweest. Maar ja, je kunt wel zeggen dat onze vriendschap helemaal terug was.