Chapter #8.

# Riley

’Ga je mee middag eten?’ vraagt Taylor. Ik knik en loop haar achterna naar buiten. ’Wat doet zij hier?’ fluister ik tegen Taylor wanneer we de trapjes aflopen. ’Ze slaapt bij ons’ antwoordt ze duidelijk niet al te enthousiast. ’Zijn jullie vijanden?’ vraag ik voorzichtig. ’Nee, maar ik en Megan wel.’ Ik merk dat ze er niet over wilt praten en we lopen samen zwijgend verder.
’Luister ik wou je niet zo afsnauwen’ begint Taylor wanneer we aanschuiven voor de lunch. ’Het ligt gewoon nogal gevoelig.’ Ik knik zachtjes. ’Ik vertel het je nog wel eens.’ We gaan bij een groepje meisjes zitten en al gauw zijn we aan het kletsen en nemen we af en toe een pauze om wat te eten.
Net wanneer ik klaar ben met eten, krijg ik een rooster toegestopt. Ik lees alles grondig door en vergelijk het mijne dan met die van Taylor. ’We hebben bijna hetzelfde’ merkt Taylor op. ’Dan ken ik tenminste iemand’ zucht ik opgelucht. ’Dat is niet de juiste instelling’ Taylor kijkt me even hoofdschuddend aan en staat dan op om haar dienblad weg te zetten. Ik zet mijn ook weg en loop haar dan achterna naar buiten. ’Wat bedoel je daarmee?’ vraag ik wanneer ik haar heb ingehaald. Ze blijft stilstaan en draait zich zwijgend naar me om. ’Veel meisjes hier zijn er op uit om zo goed mogelijk te dansen, de meeste geven er niet om of ze daarbij iemand moeten dwarsbomen.’ ‘Bedoel je dat ze anderen gaan chanteren?’ ‘Niet iedereen, alleen Megan is tot zoiets in staat. Maar veel meisjes geven er niet om om je plaats in te nemen als je tijdelijk geblesseerd bent. Pech voor jou, een stapje omhoog op de ladder voor hen. Je weet het misschien of niet, maar op het einde van dit kamp komen 5 van de beste dansers en danseressen ter wereld om te kijken. En als ze jou kiezen om bij hun crew te gaan dansen, wel dat is een unieke kans. Als je daarvoor iemands solo moet inpikken, dan moet dat maar.’ Geschrokken kijk ik Taylor aan. ’Welkom in de harde realiteit schat zo gaat het nu eenmaal.’ Taylor haalt haar schouders op en loopt verder naar ons huisje. Hoofdschuddend loop ik een andere weg uit. Heb ik er eigenlijk ooit al bij nagedacht dat dit zo’n wereld is waar alles om jezelf draait? Wil ik wel meedoen met deze mensen. Mezelf voor anderen zetten, misschien zelfs ten koste van anderen. Ik zet me neer voor het zwembad en nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken, laat ik mijn benen in het water bungelen.
’Ze heeft gelijk weet je.’ Het meisje dat daarstraks bij Megan zat en daarna degene bleek te zijn waar wij ons huisje mee delen, komt naast me zitten. Ik kijk vragend op. ’Taylor. Ze is niet altijd zo hard hoor. Het is gewoon haar manier van je te waarschuwen voor sommige meisjes die hier rondlopen.’ ‘Zoals jij?’ ‘Misschien?’ Ze kijkt me met een geheimzinnige lach aan en staart dan voor zich uit. ’Ik speel geen vuile spelletjes. Ik maak het wel in deze wereld op mijn eigen eerlijke manier. En als ik zelf een solo bemachtig, hoef ik toch geen solo in te pikken hé?’ Ze glimlacht en staart bedenkelijk voor zich uit. ’Je bent wel zeker van jezelf hé?’ vraag ik. Verbaasd draait ze zich naar me toe. ’Daar draait het om. Zonder zelfvertrouwen kom je er niet. Kijk jij graag naar dansers die niet zeker zijn van hun stuk? Die aarzelen bij de passen die ze zetten? Elke beweging elk gebaar, alles moet zelfvertrouwen uitstralen. Jíj moet zelfvertrouwen uitstralen.’ Ik knik zachtjes en kijk naar mijn voeten die heen en weer gaan in het water. ’Dat is ook een van de redenen die Megan ook zo’n goede danseres maken. Zij straalt zelfvertrouwen uit, zeker als ze danst. En met dat tikje arrogantie, is zij gewoon prachtig om naar te kijken.’ ‘Wat?’ ‘Nee ik val niet op meisjes. Ik ben gewoon zo into dans. Ik kan ervan genieten naar iemand te kijken die zich overgeeft aan de muziek.’ Ik knik weer. ’Jij bent ook niet al te spraakzaam hé?’ vraagt ze dan. ’Ik observeer.’ ‘Dát heb je ook nodig, gebruik dat maar’ knikt ze. Ze staat op en wandelt langzaam weg. ’Ohja ik ben Ashley, mocht het je interesseren.’ ‘Riley.’ ‘Weet ik.’

’Sorry van daarnet’ is het eerste dat Taylor tegen me zegt wanneer ik het huisje binnenkom. Ik haal nonchalant mijn schouders op. ’Zou gaat het hier toch? Geen vriendschap right?’ Ik loop haar voorbij en voel hoe ze me verbaasd nastaart.