Dark wind...

Voet voor voet loopt Kaiya over de wolken, opzoek naar glinsterbessen. De lucht is warm en de zonnestralen schijnen zacht over haar heen. De glinsterbessen zijn moeilijk te vinden, maar Kaiya weet precies waar ze zijn. Een sluip weggetje naar links en je bent er. Veel angels zien dat weggetje niet. Het geheime pad is niet ver meer. Nog een paar stappen en de wolkenbosjes van de geheime weg zijn in zicht. Voorzichtig loopt Kaiya tussen de wolkenbosjes in. In de verte ziet ze al wat glinsteren. Het licht begint feller en feller te schijnen. Kaiya begon te rennen. De glinsterbessen, daar hingen ze. Gauw begon ze ze te plukken. Wacht maar tot mevrouw Mina deze heerlijke bessen proeft! roept ze opgetogen uit. Ze zal ervan smullen! Een golf van blijdschap stroomt door haar heen. Nee, deze keer ga ik erbij horen. Ik wil bij de raad van CloudsHeaven! Het gaat me lukken! Met een grote grijns op haar gezicht begint kaiya nog sneller te plukken. Een warm gevoel vol enthousiasme stroomt binnen. Totdat er een koude ijzige wind het verbreekt. een stille niets omringt Kaiya. Ze voelt zich opeens erg zenuwachtig worden.

W-wat is dit? Vraagt ze bang. Ze voelt zich alleen. Even is het stil. Een koude rilling loopt over haar rug. Iets trekt haar aan. Iets sleurt haar mee. Maar wat? Kaiya kijkt zenuwachtig om haar heen. Een golf van paniek stroomt binnen. Langzaam draait ze zich om. Niks. er is niks te zien. Kaiya spleet haar ogen. Zou er echt niks aan de hand zijn? En toch voelde ze iets. Nee, ze ziet weer niks. Wacht! Nogaamls spleet ze haar ogen. Daar! ja daar! Er is een nieuw pad geopend, die Kaiya nooit eerder heeft gezien. Ze kijkt verbaasd. Deze weg ken ik niet? Ik heb dit pad nooit gezien. Voorzichtig doet ze een stapje naar voren. Ze kijkt angstig om zich heen. Haar gedachten zeggen ga weg! Kom niet dichterbij! Maar haar nieuwgierigheid overwint. Stapje voor stapje loopt Kaiya naar het geheimzinne paadje toe. Elke keer wanneer ze dichterbij komt begint haar hart sneller te kloppen. Langzaam loopt ze naar het paadje toe...

Overal planten en struiken om haar heen. Kaiya kijkt angstig om zich heen. waar ben ik nu weer beland? Langzaam,maar voorzichtig,loopt ze door. Bij elke stap drijgt een duister gevoel binnen te dringen. Ze wil hier weg. Terug naar mevrouw Mina voor de glinsterbessen. Terug naar het theekransje maar vooral: terug naar het veilige gebied. Maar hoe graag Kaiya dit wil, haar nieuwsgierigheid gaat voor. Ze kijkt strak voor zich uit. Haar vleugels, die tegelijk haar oren zijn, beginnen wild te klapperen van de zenuwen. Voor de vijfde keer spleet Kaiya haar ogen. Maar het heeft geen zin, ze vind toch niks. Misschien moet ik terug gaan, denkt Kaiya. Ze kijkt vooruit.

Opeens is het doodstil. Een duister niets verschijnt. Er waait een ijzingwekkende stilte. In de verte is een crypte te zien in een vorm van een poort. Kaiya wil terug maar ze is te nieuwsgierig en begint harder te lopen. Ik ben nu al zo ver. Denkt ze. Ik moet nu doorgaan. Ik heb geen keus. Eindelijk ik ben er. Kaiya staat recht voor de crypte. Een stille wind waait door haar haren. Alsof de tijd hier stil staat. Alsof hier nooit iemand geleefd heeft. Ze bekijkt de poort van de crypte. Er staan allemaal inscripties op. Voorzichtig veegt ze met haar hand over de teksten. Ze begint het te lezen:

Wie deze poort wil openen moet een tere hart hebben, alleen dan geeft de poort antwoord.

Verbaas leest Kaiya de inscripties nog is door. Wat raar! Wat zou dit betekenen. Ze loopt langs de crypte. Alles ziet er zo verlaten uit. Niks is hier vrolijk. Alles laat een duistere gloed achter. Kaiya schrikt uit haar gedachten wanneer ze voor ene tweede inscriptie staat:

Wie een nieuwe wereld laat verschijnen,
Moet daarvoor de juiste inscriptie gebruiken.
Zet hem op de muur en laat het niet verdwijnen,
dan zouden de nieuwe krachten je wensen ruiken.

Alweer zo'n rare tekst, denkt kaiya. wat zou het betekenen? De juiste inscriptie? Hoe moet ik weten wat dat is!? Ze loopt terug naar de poort en wrijft voor de tweede keer met haar hand over de inscripties. Ik wil terug. Waar ben ik eigelijk? Ik ben bang . Ik wou dat ik deze plek nooit kende. een traan biggelt over haar wangen. IK WOU DAT IK DEZE PLAATS NOOIT ONTDEKT HAD! Schreeuwt ze vol tranen uit. Opeens beginnen de inscripties te schijnen. Er komt een vel licht vanaf. Gauw doet Kaiya haar handen voor haar ogen. het licht begint minder te shcijnen. Kaiya kijkt voorzichtig naar de poort. Opeens worden haar ogen groot. Op de poort verschijnt een tekst:

Ik ben bang! Ik wou dat ik deze plaats nooit ontdekt had!

Haar hard begint sneller te kloppen. Nu kan ik niet meer terug! Denkt ze. Ik moet de poort openen. Kaiya zet haar handen op de poort en begint het weg te schuiven. De poort begint licht te geven. De schijning is nog veller dan eerst, maar het kan Kaiya niks schelen. Ze begint harder te schuiven. Eindelijk! De poort krijgt beweging. opeens begint de poort een zwarte gloed af te geven. Er komen rode schitteringen vanaf en een duistere gloed bedekt de poort. Nog een klein beetje... kreunt Kaiya. Ze zet haar handen opnieuw op de poort en geeftt al haar kracht. De poort begint nog meer licht te geven en....de poort staat op een kiertje. Het is open. In een keer schieten allemaal rode en zwarte vonken naar buiten. Ze vliegen kris kras door elkaar en de poort waait open. Er ontstaat een gat in de poort. Een gat dat alles op slokt. Kaiya probeert zo gauw mogelijk iets vast te pakken maar alles is weg. Het lijkt net op het zwarte niets. Niks is meer te zien, alleen zei en de poort. Opeens heeft Kaiya geen grip meer. Ze vliegt naar achter. Haar leven flitst voorbij. Dit is het einde, denkt ze. Dit was het dan, vaarwel... Maar nee, dit gebeurt niet. kaiya staat midden in het zwarte gat. haar ogen zijn gesloten en ze kan zich niet bewegen. Ben ik verlamd? Kan ze alleen maar denken. Wat is er met me?! Ik kan mijn ogen niet meer open krijgen! Ze wilt schreeuwen, ze wilt om hulp vragen maar het lijkt alsof haar hele lichaam dood is. Ze begint te schijnen. Er komt een zwart licht van haar af. En dan.. lijkt het net alsof haar lichaam aan het afsterven is.

... mmm..Huh? W-waar ben ik? Voorzichtig doet kaiya haar ogen open. I-ik kan m'n lichaam weer bewegen! Denkt ze. Voorzichtig gaat ze overeind zitten. Ze kijkt naar haar handen en beweegt ze hevig. I-k ben niet verlamd?! I-ik kan mijn ogen weer open doen! Opeens shiet er een schok door haar heen. Ze voelt iets, iets op haar hoofd. Voorzichtig voelt ze met haar handen aan haar hoofd. Ja, ze voelt iets. Opeens worden haar ogen groot. Nu weet ze het zeker. Nu de poort open is, staan er slechte dingen te wachten...