Chapter #7.

# Ashley

’Ik heb dit jaar een groot huisje voor mezelf’ zegt Megan naast me, hard genoeg zodat de helft van de bus het hoort. ’Papa heeft er speciaal voor gebeld’ vertelt ze enthousiast. Écht ik zou het niet kunnen overleven om nog een jaar met die zielige persoontjes opgescheept te zitten’ gaat ze verder. ’Fijn voor jou Meg’ antwoord ik verveeld. Ik typ verder op mijn sidekick en negeer het feit dat ze me geïrriteerd aankijkt.
’Eindelijk!’ zucht ze overdreven wanneer de bus tot stilstand komt. ’Pappie wou me niet met de limousine laten brengen. Hij vond dat ik de rest met mijn aanwezigheid moest opvrolijken. Ik kan het hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Maar ik heb dringend nood aan wat zon. Vind je niet dat ik bleker ben geworden?’ ratelt ze aan één stuk door, terwijl ze op haar stilletto's de trapjes van de bus afdaalt. ’Je ziet er stralend uit Meg’ mompel ik zodat ze het nog net hoort. ’Nee ik zie er vreselijk uit!’ jammert ze. Ik kan duidelijk horen dat ze naar meer complimenten vist. ’Ik ga mijn koffers halen’ zeg ik en ik wurm me tussen de massa door.
Nadat ik eindelijk mijn koffers heb weten te bemachtigen, sleur ik ze mee naar de hut waar alle papieren ophangen. Ik ga op mijn tenen staan en zoek naar mijn naam en onthoudt de nummer die erbij staat. Huisje 22. Ja huisje. Hier hebben ze geen hutten, hier zijn het meer appartementjes. De meesten slapen namelijk per 2 of 3 en het kamp is duur genoeg, dus is luxe wel een vereiste. Zeker na zo’n lange uitputtende dag.
Na even zoeken, sleep ik mijn koffers de trapjes voor het huisje op. Ik laat ze op het terras staan en probeer of de deur open is.
’Woow check die badkamer!’ hoor ik vaag. Meteen moet ik glimlachen, het moet wel een meisje zijn dat hier voor het eerst komt. De eerste keer toen ik hier kwam, kon ik ook haast niet geloven wat een luxe het hier is. Ik loop naar binnen en sleur mijn koffers naar de miniwoonkamer. ’Moet jij niet bij Mss Roberts slapen?’ ‘Heb je het niet gehoord dan? Mss Roberts heeft een huis voor zich alleen’ antwoord ik en ik plof naast Taylor in de zetel. ’En?’ vraagt ze na een tijdje. ’Nog steeds bevriend?’ Ik haal mijn schouders op. ’Jaloers misschien?’ grijns ik. ’Oh ja ik zou dolgraag bevriend zijn met Megan’ antwoordt ze. Dan kijkt ze me serieus aan. ’Echt ik snap niet hoe je het met haar uithoudt.’ Ik haal mijn schouders op. ’Ik ken haar al sinds ik klein ben.’ ‘En dat is een reden? Komaan je weet wat een bitch het is.’ ‘Ja..’ ‘Maar zolang ze jou niets aandoet kan het je niets schelen hé?’ Ze schud teleurgesteld haar hoofd. ’Ashley jij verdient een zo veel betere vriendin dan haar.’ zegt Taylor en ze staat op. ’Oh ja wie dan?!’ roep ik terwijl ze weg loopt. ’Jou misschien?’ vraag ik spottend. Ze draait zich kalm naar me om. ’Bijvoorbeeld.’