You're the one that makes me laugh... and cry when you go.

Met Justin’s hand in het mijne geklemd zat ik op de achterbank van onze auto. Het was zondag en dat betekende dus dat Justin weer terug moest. We zeiden niets, zaten gewoon naast elkaar te genieten van ons laatste momentje samen. Af en toe wierp mama een bezorgde blik in de achteruitkijkspiegel, ze dacht waarschijnlijk dat we ruzie hadden of zo. Wel, ze mocht denken wat ze wou maar tussen Justin en mij was alles nog koek en ei.
‘Zo, we zijn er.’ mompelde mama terwijl de wielen van de auto vertraagden. Zuchtend maakte ik mijn hand los en stapte uit de auto. Mama had Justin’s koffers al uit de kofferbak gehaald en zette die voor ons neer. ‘Om hoe laat vertrekt je vliegtuig ?’ vroeg ze.
‘Euhm… Om half zes.’ antwoordde Justin somber.
‘Oh, oké. Dan kunnen jullie misschien nog wat gaan drinken en rustig afscheid nemen.’
‘Is goed, bedankt mam.’ mompelde ik en ik gaf haar een kus op haar wang.

Justin schoof zijn cola heen en weer over de tafel. We hadden beide eigenlijk niets te zeggen, maar dat was niet erg. We staarden gewoon wat in elkaars ogen en probeerden elkaars gezicht in ons hoofd te prenten. Zodat we het in de maanden of weken, we wisten niet hoe lang het ging duren, waarin we niet bij elkaar waren. We gewoon onze ogen even konden sluiten en dan het gezicht van onze geliefde zouden kunnen zien. Ik vond het een mooie gedachte, dat hij me altijd nog een beetje zou kunnen zien. In zijn hoofd, op een foto, met de webcam…
Ik klink net alsof één van ons dood gaat ! dacht ik bij mezelf. Zo voelde het eigenlijk wel een beetje, maar gelukkig toch niet helemaal.
Justin keek eens op zijn horloge, 5 uur. Tijd om in te checken. Ik liep met hem mee naar de balie waar hij zijn paspoort enzo moest afgeven en wachtte tot hij zijn bagage op de lopende band had gelegd. Samen wachtten we hand in hand tot hij écht moest vertrekken. Als hij nu niet vertrok miste hij zijn vlucht. Niet dat ik dat erg zou vinden, dan kon hij nog wat langer bij me blijven.
Justin draaide zich om zodat hij recht in m’n gezicht kon kijken. Hij boog zich voorover zodat onze lippen elkaar raakten… Achter me hoorde ik het opgewonde geflits van fototoestellen maar dat kon me niets schelen. Dat we dan maar in de boekjes stonden, dit moment zou ik voor geen goud willen missen. ‘Hou van je, ik ga je missen.’ fluisterde Justin in mijn oor terwijl hij me omhelsde. Hij liet me los, gaf me nog een allerlaatse kus en draaide zich toen om.
Ik zwaaide hem met tranen in mijn ogen uit. Gemis.