Now you know.

Ik had niet gedacht dat er nog zo veel over mij te vertellen viel. Aan het einde van de dag wist Justin echt álles van me. Van mijn grootste angsten tot mijn lievelingssokken. Maar, zoals alle leuke dingen kwam er ook een eind aan. Morgenavond vertrok Justin weer naar Canada. En ik ging hem weer missen. En missen. En missen. Net zoals de vorige keer. Voorlopig zag het er nog niet naar uit dat hij weer naar België kwam of dat ik naar Atlantamocht gaan. Ik hoord mama’s stem al in m’n hoofd: ‘Geen sprake van! Je bent nog maar vijftien! Dat is nog veel te jong om al alleen op reis te gaan. Laat staan naar Atlanta!’

‘Lena? Lena?’ vroeg Justin terwijl hij met zijn hand voor mijn gezicht heen en weer zwaaide. ‘Alles oké?’
‘Ja,’ zuchtte ik.
‘Maar waar dacht je dan aan?’ vroeg hij nog altijd een beetje bezorgd.
‘Gewoon, aan het feit dat jij morgen weer weg moet. En aan het feit dat ik je weer verschrikkelijk hard ga missen.’ mompelde ik.Terwijl ik dat zei kreeg Justin een gekwelde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Lena, je weet dat ik het ook helemaal niet leuk vind. Maar, wat kunnen we eraan doen? Op dit moment niets. Ik beloof dat ik elke dag zal bellen en mailen, oké?’
‘Hé, rustig rustig, Justin. Ik vertrouw je, maak je geen zorgen!’
‘Oké’ glimlachte hij duidelijk opgelucht.