Monologue.

Dit is mijn monoloog. Gewoon even mijn minuut - helemaal voor mezelf alleen. Waar ik mezelf kan zijn, zonder rond te lopen met dat schijnimago, waar iedereen aan vastzit. En eventjes leven in dat stukje perfectie, in een grote wereld vol chaos.
Misschien is dat nog wel het moeilijkste van leven. Het leven zelf. We zitten allemaal in een soort neerwaartse spiraal, waarin we elke dag hetzelfde doen. En uiteindelijk helemaal nergens uitkomen. Want alles gebeurt weer opnieuw. Mensen komen te overlijden, mensen worden geboren. Het is ook geen opwaartse spiraal, want we vernietigen iets wat we nodig hebben om te leven.
Het is een soort cel, misschien een beetje rare vergelijking. Het explodeert als alle dingen niet in balans staan. En het implodeert als er te veel druk op komt.
Er zijn zoveel dingen die we niet in bedwang kunnen houden. En daarmee ook onszelf. We zijn gewoon één en al materialisme.
En misschien moeten we de wereld gewoon laten draaien, en doen wat we altijd al deden.
En dat alles. Maar dan misschien met een glimlach.