1. Bad dream

Aaahh! Met een gil word ik wakker. Badend in het zweet. Ik doe het licht aan en kijk naar buiten. Het raam staat een klein stukje open. Het is nog helemaal donker buiten, dan kijk ik op de klok. Natuurlijk is het nog donker! Het is twee uur ‘s nachts! Ik sluit het raam en ga weer op bed zitten. Ik haal een hand door mijn haar en zucht. Dit is nu al de zoveelste nacht dat ik wakker word van een nachtmerrie. En waarom? Met die vraag worstel ik al dagen. Elke nacht droom ik over de meest verschrikkelijke dingen en over mensen die ik niet eens ken. Maar deze keer herkende ik hem wel. Meneer Rietveld, mijn wiskunde leraar. Waarom droom ik sowieso over die oude sok? Ik schud de gedachte van me af en ga liggen, maar opnieuw val ik in een onrustige slaap.

Een beetje suf word ik wakker. De wekker staat te gillen en beneden klinkt de bel. Ik kijk op de klok. SHIT! Snel ren ik naar beneden. ‘Melissa! Oh, het spijt me zo erg! Ik heb me helemaal verslapen. Wacht ik ben zo terug.’ Snel ren ik terug naar boven, kleed me snel aan en kam mijn haar.. ‘Kom we gaan en ik ren lang haar heen naar buiten. Achter me hoor ik mijn vriendin lachen.
‘Rustig, Car. Nou en, dan komen we toch te laat. So what.. Niet dat, dat nooit eerder is gebeurd ofzo.’ ‘Je hebt gelijk’ zeg ik en op een rustiger tempo loop ik naar mijn fiets. ‘Maar hoe komt het dat je zo laat bent opgestaan?’ vraagt Melissa bezorgd. ‘Drie keer raden’ zeg ik sarcastisch.
‘Oké, dan gok ik… Nachtmerrie? Ja, je blik zegt genoeg. Jij kijkt echt te veel Vampire Diaries. Dat is niet goed voor je.’ lacht ze. ‘Maar ging het deze keer over?’
‘Ik kan me weinig herinneren, maar over meneer Rietveld. Hij werd vermoord.’ In stilte fietsen we verder.

Op school hebben we het eerste uur wiskunde. De hele klas zit er al en voor de klas staat een politie agente. ‘Jongedames, ga snel even zitten. Ik heb iets belangrijks te vertellen.’ Braaf doen we wat ons gevraagd word. ‘Het spijt me erg jullie dit te vertellen, maar jullie leraar kan niet komen.’Er klinkt gejuich door de klas. Ellen steekt haar vinger op.
‘Waarom niet, mevrouw.’ ‘Hij is vanmorgen ochtend dood in het park aangetroffen.
Hij is vermoord.’ Meteen is het stil. Ik trek wit weg en grijp me vast aan mijn tafel. Bezorgd kijkt de vrouw me aan. ‘Gaat het wel meisje?’ Dan wordt alles zwart.