10.* your words, your lips,,, <'33

voor me zag ik het mooiste wat ik ooit had gezien. ik had er geen idee van dat dit hier was, dat zoiets uberhaupt bestond... 'hoe...?' begon ik, maar ik kon mijn zin niet afmaken. ik was helemaal overdonderd, dat hij me hier naartoe had gebracht. 'mijn moeder heeft me dit ooit laten zien als klein kind...' hij klonk een beetje verdrietig. ik vroeg me onwillekeurig af wat er met zijn moeder gebeurd was, maar ik vroeg het niet, ik wou dit mooie moment niet verpesten. langzaam liep ik de kleine wijde op. het zachte gras kriebelde langs mijn voeten. het geluit van het watervalletje bij de vijver was rustgevend. ik draaide me om. jacob kwam achter me aan, hij lachde naar me. het rook heerlijk zoet, waarschijnlijk was de geur afkomstig van de roze, gele en witte bloemetjes waar de hele weide vol mee stond. jacob pakte mijn hand. 'vind je het mooi?' vroeg hij. ik voelde me helemaal warm vanbinnen. 'het is echt prachtig... bedankt dat je me hier mee naartoe hebt genomen'. hij nam me mee naar de rand van het meertje. daar lag een kleedje op de vloer, met een piknikmand ernaast. wat lief, dacht ik bij mezelf, dat hij dit allemaal voor mij deed... het water van het meertje was helder.ik kon de bodem zien, en er zwommen vissen in het water. langzaam zakte ik op het kleedje. hij kwam naast me zitten. 'weet je Catherine, ik wil je wat vertellen. ik wou dit eigenlijk al eerder doen, maar ik durfde niet...' hij keek me aan met zijn prachtige ogen. mijn hartslag versnelde, ik wist zeker dat hij hem kon horen. ik keek hem vragend aan, ik kreeg geen woord over mijn lippen. hij keek een beetje beschaamd, alsof hij niet wist hoe hij het moest zeggen. ik begon me een beetje zorgen te maken, wat wou hij zeggen? opeens boog hij naar me toe. zacht voelde ik zijn lippen op de mijne. langzaam opende hij zijn lippen een klein beetje. ik voelde zijn adem op mijn mond. en toen ging alles vanzelf. ik voelde hoe ik de controle over mezelf verloor. ik sloeg mijn armen om zijn nek en klemde me stevig tegen hem aan. zijn handen lagen om mijn middel en drukten mij ook stevig tegen hem aan. achter mijn gesloten oogleden zag ik zijn prachtige ogen. ik voelde zijn lippen, zijn gespierde borst tegen me aangedrukt. ik wilde dat hij hier nooit meer mee op zou houden. ik wou dat ik sterk genoeg was om hem voor eeuwig tegen me aan te houden. langzaam gleden zijn lippen naar mijn nek, zodat ik even op adem zou komen. ook hij hijgde. 'Catherine, ik hou van je...' fluisterde hij in mijn oor. hij had zo'n mooie stem. laag en aantrekkelijk... 'ik laat je nooit meer gaan.' 'ik ga nooit meer bij je weg jacob, ik hou van je...' fluisterde ik. hij drukte zijn lippen weer op de mijne, maar dit keer was het anders. heel heel lief... een keer, twee keer, drie keer raakten zijn lippen de mijne, en toen leunde hij naar achteren om mijn gezicht te kunnen zien. zijn ogen fonkelden. ik zocht naar de woorden om hem te beschrijven. iets wat lief, aardig, knap, sterk, gespierd, zacht en teder allemaal in een keer zou beschrijven. hij was... hij was gewoon perfect. het klonk ijdel, maar het leek hem precies te beschrijven. 'Catherine, voordat ik jou had ontmoet, was het alsof ik iets miste, maar ik besefte niet wat. toen ik je voor de eerste keer zag... ik wist direct dat ik van je hield. ik heb altijd van je gehouden...'. had hij dat nou echt gezegd? ik kon niet geloven dat iemand zo geweldig als hij echt van mij hield. een vampier, zijn oorspronkelijke vijand notabene... ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. 'ik kan je nu nooit meer laten gaan...' fluisterde ik. 'dat hoeft ook niet, ik blijf bij je, zolang jij dat wilt.' 'ik blijf voor altijd bij je' beloofde ik. hij glimlachte.