Broken Hearts Without Goodbye_

Als ik vandaag zou sterven en ik 1 verandering zou mogen maken, dan was het die dag. Dingen zouden anders gegaan zijn, maar uiteindelijk, waar zou het eindigen? Misschien was het hoe het zou moeten gaan. Alles heeft toch een reden, maar was het nu echt nodig om me zo te laten leiden. Ik kon je zeggen dat het als een sprookje was. Ik had de prins, het kasteel en de liefde in mijn hart, maar het papier om het op te verzegelen was er niet. Het zou een sprookje zijn zonder de magie van het verkreukelde papier. En toch was het er, verscholen, in de kleinste hoek van de kamer. Ik zag het niet, hij zag het niet en zelfs jij zou het niet gezien hebben, maar het was er wel. Misschien als je heel goed keek, maar dat deden we niet goed genoeg. Dat was vaak het probleem nu der dagen, mensen keken niet goed genoeg.

Ik prikte voor de zoveelste keer in het eten dat voor me lag. Half gebakken vlees en aardappelen, die dan weer te gekookt waren. Ik wou dat ik kon eten, maar toen ik probeerde te kauwen, waren mijn tanden niet sterk genoeg. Hij was er nog steeds niet en ik iets zei me, dat dat niet goed was. Mijn maag keerde en mijn hoofd tolde, maar ik wist niet waarom. Een zacht gering deed me opwekken uit mijn gedachten spinsel, liet me naar de deur kijken en hopen, hopen dat hij in de deuropening zou verschijnen. Een glimlach kroop om mijn mondhoeken bij het zien van zijn grijns. Een lach die de wereld een betere plek maakte. Maar daar was het weer. Het gevoel dat me bekroop toen hij me omhelsde, dat onheilspellende gevoel dat me waarschuwde. Ik liet hem los, kuste zijn wang en bestudeerde zijn gezicht.
“Wat?” vroeg ik.
Zijn grijns werd breder, terwijl hij een grote witte brief uit zijn zak haalde en het me voorhield. Ik nam hem over, probeerde m’n handen niet te laten trillen, maar ze deden het toch. Ik streek hem open, mijn vingertoppen langs de rand van het witte papier. Nog voor ik kon beginnen lezen, sprak hij al:”Ik heb de rol!” zei hij onder zijn adem,”Lotte, ik heb de rol.”
Hij nam me op van de grond en liet me rondtollen, stevig in zijn armen. Ik wist bijna zeker dat hij mijn hart kon voelen bonzen en me voelen vechten tegen mijn tranen, want hij zette me neer en zijn grijns verdween.
“Lotte? Wat is er nou?”
Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht me en klapte hem weer dicht. Ik schudde m’n hoofd,”Ik ben zo blij voor je”
Hij geloofde het niet, zijn greep om mijn armen verstarde en zijn lippen vormde een harde lijn.
“Hier staat dat je weg moet, volgende week al…”
Hij snapte het en knikte zwak,”Ja…”
Ik lachte zwak, forceerde mijn mond om te lachen. Hij wou iets zeggen, maar leek te worstelen met zijn gedachten en woorden. Ik fronste en verloor mijn grip. Een traan rolde over m’n wang en verloste me uit zijn greep.
“Lotte, wacht!”
Ik keerde me naar hem om, en zonder twijfelen rende ik de trap op, mijn kamer in. Ik was weer zwak geweest. Ze hadden gezien dat ik niet zo sterk was als ik me voor deed. Hij was een van mijn zwakke plekken en dat haatte ik. Ik ging aan mijn raam zitten en staarde naar de sterren, die straalde aan de donkere hemel.
“Waarom hij?”
Ze leken allen even op te lichten en terug te dimmen. Dat was hun antwoord. Iemand moest de pijn op zich nemen, en blijkbaar was ik dat.