You better run, even if you don't know what you run for.

Gemeen lachte David naar me. 'Zo, Chloë, waar waren we gebleven?'
Ik vloekte in mezelf. Lucas en ik hadden besproken dat hij hier zou blijven, maar omdat we dachten dat David niet thuis was, ging hij het wel even melden aan zijn vrienden, dat hij niet kwam slapen. Dus hij was hier nu niet. Niemand die me nu kon helpen.
Ik zette bang een paar stappen achteruit. 'W-w-waar is Lucas?'vroeg ik, eigenlijk gewoon om David af te leiden, maar ook om hem op het bestaan van zijn oudere stiefzoon, die hem al wel eens had geslagen om me te helpen, te wijzen.
Hij grijnsde. 'Die is naar zijn vrienden. Gaan zeggen dat hij niet kwam slapen. En dat weet jij ook wel, meisje.'
'Ik dacht... dat je weg was?'stotterde ik.
'Was, ja. Ik denk dat Lucas dat ook dacht.'
Hij hief zijn hand op, maar ik was hem dit keer voor. Zo snel als ik kon, schopte ik hem, recht in zijn buik, waardoor hij dubbel sloeg. Ik zag mijn kans om te ontsnappen, en vluchtte langs David naar de deur, zonder ook maar 1 keer om te kijken. Het kon me écht niet schelen dat hij pijn had. Voor mijn part kon hij dood!
Ik rende door de straten, niet wetend waar ik heen ging, zonder ook maar 1 keer te stoppen.
Toen zag ik iemand fietsen, die in mijn richting fietste.
Ik stopte en tuurde naar de figuur, die langzaamaan groter werd. Toen herkende ik haar. Julia! schoot het door me heen. De beste vriendin van Lucas!
'Julia!'riep ik opgelucht uit.
Ze kwam dichter en keek me even verbaasd aan. Dan volgde er een blik van herkenning. 'Hee kleintje,'lachte Julia. 'Voel je je wel goed?'
Toen nam ik een héél érg dom besluit. Één waar ik beter nog eens over na had gedacht. 'Ja hoor,'loog ik. 'Ik was lopend op weg naar het station. Terug naar huis.' Ik probeerde te lachen naar haar.
Ze knikte. 'Wil je een lift?'
Ik knikte dankbaar en kroop snel achterop.
Julia keek me fronsend aan. 'Hier,'ze gaf me haar jas. 'Volgens mij heb je het wel koud.'
Weer knikte ik en dankbaar deed ik de jas aan.
Ze fietste snel naar het station, in het centrum en ondertussen bedacht ik dat ze toch redelijk dom was. Als ik écht terug naar huis zou gaan, zou ik toch wel bagage bijhebben?
Nou ja, des te beter voor mij, natuurlijk.
Julia stopte voor het station. 'Je weet toch welke trein en welk spoor je moet hebben?'
Voor mij maakte het niet uit welke trein, maar ik knikte gauw.
'Oké,'lachte Julia. Ze grijnsde naar me en fietste dan fluitend terug weg. Niet wetend waar ze aan had geholpen.
Toen ik in het station kwam, kocht ik een krant, een pen en een envelop.
Voor Justin Bieber schreef ik op de envelop.
Dan zocht ik een leeg stukje krant en scheurde het eraf.
Snel begon ik te schrijven.

Justin,
jij bent mijn ware liefde. Dat heb ik nu ook wel door. Zonder jou mist er iets. Alsof je iets van me hebt en het niet wil teruggeven. Of niet kàn teruggeven.
Ik heb geprobeerd je te vergeten. Echt waar. Maar het lukt me, na 5 maand nog stééds niet.
Ik hoop dat je nog een gelukkig leven hebt, maar mijn kans op een gelukkig leven verdween, toen ik bij je wegging. Of toen Miranda je kuste.
Ik weet dat dat mijn schuld is.
Ga je nu dus alsjéblieft niets schuldig voelen! Wees gelukkig met je nieuwe liefde, Noa. Ik hoop dat je de politie zegt dat het zelfmoord was, zodat ze niet achter een dader zoeken, die er niet is.
Ik weet dat dit een domme onverantwoordelijke keuze is, maar een leven met David, die me slaat, een baby van jou, waar je nog niets van afwist, sorry daarvoor, en een leven zónder jou, is voor mij niets meer waard.
Het is het dus ook niet waard om ervoor te vechten.
Ik hoop écht dat je me kan vergeven, ooit.
Chloë.
Denk aan wat de Beatles zeiden. Life goes on.
x

Dan stond ik op, propte de brief in mijn jaszak en liep naar perron 2.