Please, no more problems!

Geschrokken deinsde ik achteruit.
David hief zijn hand op, klaar om me opnieuw een klap te verkopen. Alleen kon ik hem niet zeggen dat ik niets wilde kopen.
Ik gilde, maar wist niet waarom. Op hulp van Mirte of Monica hoefde ik niet te rekenen. Joke was aan het werken, en Lucas was nét vertrokken naar zijn vrienden.
David grijnsde gemeen, alsof hij mijn gedachten kon lezen. Toen gebeurden er 3 dingen tegelijk.
David klopte me, tegen mijn buik, ik gilde en schopte hem, denkend aan wat dokter Murph me gezegd had én Lucas viel de kamer binnen.
Geschrokken keek hij me 2 seconden aan, en dan trok hij me mee naar mijn kamer.
Huilend viel ik hem rond de nek. 'Rustig maar, Chloë,'mompelde hij. Hij duwde me zacht op het bed en sloeg een arm rond mijn schouders en wreef over mijn rug.
'Waarom? Waarom doet hij dat toch?'snikte ik.
'Hij... neemt drugs.'
Geschrokken staarde ik Lucas aan.
Hij knikte. 'We hebben coke gevonden in zijn valies, toen we op reis waren. We hebben het weggesmeten. Toen sloeg hij niets of niemand meer. Maar hij had vast nog een voorraad thuis.'
Ik schudde mijn hoofd. Dit waren problemen die ik er echt niet nóg bij wilde.
'En... euhm... hoe is het met jou?'vroeg Lucas, terwijl hij naar mijn buik gebaarde.
Ik haalde mijn schouders op. 'Nou, hij heeft niet zó hard geslagen.'
Hij schudde zijn hoofd en werd een beetje rood. 'Dat is niet wat ik bedoelde. Hoe is het met... je baby?'
Met open mond staarde ik hem aan. 'Komaan, Chloë! Het is écht duidelijk. Je legt je hand de hele tijd op je buik, alsof je iets wil beschermen, je bent al wat dikker geworden, je durft bijna niets meer te doen.'
Ik knikte. 'Je hebt gelijk,'mompelde ik.
Hij glimlachte licht. 'Weet ik toch. Is het van Justin Bieber?'
Ik sloeg mijn ogen neer. Hoe kon hij dit zó snel weten? Mijn moeder had er een ganse week niets van gemerkt, en hij had het na een paar uur al door! Deze jongen moest een prijs krijgen voor zijn opmerkingsgave.
Ik knikte, terwijl ik strak naar het dekbed bleef kijken.
'Nou, gefeliciteerd,'glimlachte Lucas. 'Hoe reageerde hij? Is het daarom uit?'
Ik schudde mijn hoofd en bestudeerde de strepen op het dekbed, terwijl ik sprak. 'Hij weet het... niet,'mompelde ik beschaamd.
'En je bent niet van plan het hem te vertellen?'raadde Lucas.
Ik schudde mijn hoofd.
'Waarom niet? Waar ben je bang voor?'
'Nou,'mompelde ik, terwijl ik rood werd. 'Hij wil me niet meer zien.'
Lucas schudde zijn hoofd. 'Hij belt je elke dag! Stuurt je supervaak sms'en!'
'Nou ja, maar als hij dit te weten komt,' ik gebaarde naar mijn buik, 'wil hij me vast niet meer zien. We zijn verdomme 16! Hij is een zanger! Ik moet naar school! We kunnen beiden deze baby niet opvoeden! Ik had gewoon beter moeten opletten!'
Lucas schudde zijn hoofd. 'Chloë, toch. Het leven valt soms toch nogal tegen, hé.' Hij trok me tegen zijn schouder, zich niets aantrekkend van de tranen die nog steeds over mijn wangen dropen. 'Zullen we wat gaan eten?'
Ik knikte.
'In het Olleke?'
Ik glimlachte door de tranen heen. 'Tuurlijk. Waar anders?'
Toen hij de kamer uit was, trok ik snel mijn meest loszittende jurk aan. Zodat hét niet te veel opviel.