Prove yourself

'auw' Marie rent de trap af zo snel ze kan, maar dan op de normale manier. 'alles oke?' vraagt ze.
'Wat denk je? Ik ben juist een hele verdieping naar beneden gegleden op mijn achterste en vervolgens stond de helft van het 6de jaar daar ook nog eens, natuurlijk ben ik oke' sis ik sarcastisch. Marie probeert haar lach in bedwang te houden terwijl ze me overeind helpt. 'waarom maak ik steeds dat soort dingen mee?' Marie trekt haar schouders op en begint weer te lachen. 'het was zo grappig om te zien, hahaha'
'ja lach maar, ooit gehoord van karma?' roep ik terwijl ik de andere kant uit ga. 'Ik zie je maandag' schreeuwt Marie terug. Ik was nog nooit zo blij om naar dat vieze oude stinkende appartement van mijn opa te gaan, het was zo'n vermoeiende week. 'godver..' denk ik bij mezelf. Weer zo'n stampvolle tram en alsof dat nog niet genoeg was, begon het ook nog eens te regenen. Twee lichtjes branden er op het bord, twee lichtjes die nog iets te ver weg zijn. Ik rijk door m'n haar en veeg de druppels weg die over mijn neus glijden. Na een vijftien minuutjes wachten is de volgende tram er. 'hmph, dat waren 15min te veel!' brom ik terwijl ik op stap. Het lijkt wel of iedereen op de tam naar me kijkt ik draai me met mijn gezicht naar de deur. De deuren van de tram gaan open, fijn nu nog een heel stuk te voet. Na ongeveer een kwartiertje stappen ben ik eindelijk in dat krot van mijn opa! Ik druk op het belletje, Fons Collin. 'alloo?' klinkt een oude stem door het luidsprekertje. 'Ik ben het opa!' roep ik terwijl ik m'n neus tegen het belletje druk. Puuuuuuut. Snel duw ik de deur open met mijn voet, het enige waarmee ik de deur kon openen want in mijn handen had ik mijn schooltas en m'n doorweekte jas vast. Ik kijk in het vieze kleine spiegeltje dat met een spijkertje vasthangt in de lift, ik zie er niet uit mijn haar is gaan krullen door de regen en mijn mascara was volledig uitgelopen. Helemaal boven in het appartement, dat is waar mijn opa woont, en ik dus voorloppig ook omdat mijn moeder geen geld heeft om huur te betalen. 'hallo' zucht ik terwijl ik mijn broer een kus geef op z'n hoofd. Het lijkt wel of zijn blinde ogen me toch zien als hij naar me kijkt. 'dag liefje' schreeuwt mijn moeder waarop de stem van opa volgt. 'allow Sinne, allemool goei?' De helt van de tijd begrijp ik nooit wat die ouwe wilt zeggen dus knik ik gewoon ja. Nadat ik m'n schoenen heb uitgedaan plof ik op mijn bed, ik ben veel te moe om nog iets te doen, zeggen of om amper te bewegen. 'slaapwel, ik ben moe' fluisterde ik al wist ik wel dat niemand dat kon horen.