Murderer!

'Er komen een paar leerlingen bij, in deze klas.'
Ik slik. Ik was bang. Bang om een klas waar kinderen me nog meer zullen haten dan dat ik al nu gehaat word. 'Deze kinderen zitten een klas lager, maar omdat..'
Ik luisterde niet meer naar mijn kleuterjuffrouw. Eén meisje uit de nieuwelingen had mijn aandacht kunnen trekken. Ze had iets aparts. Iets wat ik bij Leen niet zag. Ik staarde het meisje een hele poos aan. Hoe zou ze heten? Zou ze mij haten? Net zoals de andere? 'Dit zijn dus; Sander, Tiana, Paulien, Siebe en Stoffel.' zei de juf. Ze stelde de kleuters netjes voor. Tiana..

Het was pauze. Ik had nog steeds niet met Tiana gebabbeld. Ik durfde niet. Ik was bang. Onzeker en bang. Zou ze lachen om mijn gebrekkige Nederlands? Zou ze me volschelden omdat ik lelijk was? Ik bekeek Tiana. Ze liep terug naar haar vorige klas en speelde met Paulien. 'Keisha! Kom op, we gaan paardje spelen.'
Leen stond alweer voor me, met een springtouw in haar handjes. 'Eh, okay.'
'Ik ben het paard! Jij de bestuurder!' mededeelde Leen me. Ze gaf me de uiteinden van het koord en ging in het touw staan. 'Ju paardje! Ju!' riep ik en trok aan de uiteinden. Leen liep zo snel ze kon op de speelplaats. 'Sneller, Keisha! Sneller!' gilde ze al lachend. Ik moest moeite doen om haar bij te houden. Zo snel ging ze. Voor ik het wist gleed het ene uiteinde uit mijn tengere vingers. Ik wou hem terug trekken, door aan het andere uiteinde te trekken, wat fout afliep. Eén van de handvaten vloog in volle vaart op Leen af. Ze krijste. 'Auw! keisha! Moordenares!'
Daarna huilde ze. Ik liet het koord vallen. 'Sorry.'
Al snel gingen de rest rond Leen en ik staan. 'Wat is zij nu met sorry? Ze heeft pijn door jou! Het is niet omdat jouw ouders je slaan, dat jij Leen moet slaan!' riep Tessa kwaad. 'Het was per ongeluk..' fluisterde ik bang. Niemand luisterde naar me. 'Moordenares! Moordenares! Moordenares!' riep iedereen in koor. Ik moest huilen. Ik deed het echt niet opzettelijk! Waarom geloofde niemand mij? Het was per ongeluk? 'Moordenares! Moordenares!'
Het bleef maar in mijn hoofd rondspoken. 'Het is niet omdat jouw ouders je slaan, dat jij Leen moet slaan!'
Die ene zin, het achtervolgde me weken. Hoe wist zij dat?