Eénentwintig

Moeder Simone POV.

Waarom kon die verdomde auto nou niet sneller!? Het was allemaal mijn schuld dat mijn leven zo uit de hand liep. Ik was roekeloos en impulsief geweest. Ik was met de eerste de beste leuke man getrouwd en kreeg ook meteen twee kinderen cadeau.
Simone had ik het nooit verteld. Ze had een tweeling zus. Zij was de jongste.
Ik had geen idee waar mijn andere dochter nu was. Maar dat interesseerde me ook niet. Vroeger had ik niet genoeg geld gehad om twee kinderen te kunnen opvoedden en ik had haar laten adopteren.
Ze was naar een rijke familie ergens in de buurt van Heiden, een stadje vlakbij de grens van Duitsland. Ik zou haar toch nooit meer zien, en ik had nu wel iets anders aan mijn hoofd.
Ik zag dat ik in de buurt van Hannover begon te komen en dreef mijn oude Opel tot het uiterste.

Ik was naar een politie bureau opzoek gegaan en zat nu met tegenzin te wachten tot er iemand beschikbaar was die me kon helpen. Eindelijk, na nog een kwartier zenuwen kwam er een agente aanlopen. Ze had blond haar en zag er vriendelijk uit. Ik mocht haar nu al niet. Ze was net zo’n tot leven gewekte Barbie.
Ze vroeg of ik mee wou lopen en nam me mee naar een kamertje met grijze muren, een tafel en twee stoelen. Ze sloot de deur achter zich en wende zich tot mij.
“Uw dochter is al vijf dagen niet meer gezien in Hannover, wat komt u doen?” Ze kwam meteen ter zake en was blijkbaar goed op de hoogte. Haar stem klonk hard en koud, alles behalve wat ik verwachte van zo’n Barbie.



Simone POV.

Ik voelde me niet goed, ik had het idee dat we hier niet te lang moesten blijven. Scarlett sliep nog steeds en ik wilde haar niet wakker maken omdat ze zelfs in haar slaap af en toe vertrok van de pijn.
Ik voelde me ontzettend schuldig dat ik haar toch had laten meegaan uit het ziekenhuis. Aan de andere kant had ze me toch nooit alleen laten gaan. Als ik ook maar had geprobeerd om alleen weg te glippen had ze me toch zo gevonden.
Mijn gedachten dreven weg naar de tijd in het bos. Scotty hadden we al drie dagen niet meer gezien en we verwachten allebei niet dat hij terug zou komen. Ik vond het wel jammer, ik had altijd al een hond willen hebben. Zo’n trouw beest. Hij zou me nooit in de steek laten zoals anderen dat wel altijd hadden gedaan.
Nadat mijn enige vriendin ooit was verongelukt, was er een meisje geweest wat me door de tijd had gesleept. Zonder haar was ik er niet meer bovenop gekomen denk ik. Dan had ik hier misschien niet gezeten.
Ze had me laten zien dat ik het wel waard was. Ik vertrouwde haar en vertelde haar altijd alles wat me dwars zat. Op een dag was ik op school gekomen en had ze me compleet genegeerd. In de middagpauze was ze met een groepje meisjes op me afgekomen en had me uitgescholden. Leraren deden er niks aan. De weken en maanden die daarna kwamen hadden ze me opgewacht na school en dan sloegen ze me in elkaar of molden mijn fiets.
Als mijn moeder daar dan weer achter kwam kreeg ik ook nog eens klappen van haar.
Scarlett werd wakker, ze opende haar ogen en kneep ze meteen weer dicht tegen het velle zonlicht wat het steegje in scheen.
“Goedemorgen Dreamqueen!” Zei ik. “Goedemorgen” Brabbelde ze terug, ze kroop overeind en kneep weer in elkaar van de pijn.
“Je kunt vandaag echt niet lopen hoor, we moeten hier blijven.” Zei ik bezorgt, en probeerde mijn stem niet te laten trillen. “Nee!” Protesteerde ze vel. “We kunnen niet blijven, we werden al gezocht, maar nu al helemaal!”
Ik knikte, ze had gelijk maar ik kon het haar niet aandoen om zoveel pijn te leiden om alleen mij bij mijn moeder weg te houden. Ooit zou ze me toch wel vinden, hoe moeilijk het ook was, dan moest ik haar onder ogen komen. Maar natuurlijk stelde ik dat moment zo lang mogelijk uit.



Scarlett POV.

“Waar denk je aan?” Vroeg ik aan Simone. Ze was de laatste tijd zoveel en zo diep in gedachten dat ik af en toe dingen wel drie keer moest vragen voordat ze doorhad dat ik iets vroeg. “Hmm?” Vroeg ze verdwaast. “O, niks. Gewoon, gister in het ziekenhuis en zo.”
Ik wist dat ik haar kon vertrouwen, maar op één of andere manier geloofde ik haar toch maar half.
Ik keek om me heen op zoek naar de rugzak met eten. Toen ik zag dat hij nergens lag vroeg ik, “Waar is de rugzak?” “Die zijn we vergeten in het ziekenhuis.” Ze keek me aan met een gemaakte lach en ik zei zonder enige gemaakte vrolijkheid in mijn stem “Maar waar doen we nu ons eten dan?” Ik keek haar een beetje verdwaast en bijna een beetje wanhopig aan. Ze begon te lachen en zei “Ik dacht dat jij hier de professionele overlever was!” Ik glimlachte flauwtjes en zei “Ja, maar ik bleef altijd op één plek en at uit vuilnisbakken, nou goed?” We schoten allebei in de lach.
Toen we uitgelachen waren, besloot ik dat het tijd werd om te gaan lopen. Ik probeerde op te staan maar zakte weer in elkaar. “Shit!” Mompelde ik. Op dat soort momenten haatte ik mezelf. Waarom kon het nou niet gewoon over zijn?! Ik was praktisch bijna uit het ziekenhuis ontslagen en nu kon ik ineens niet eens normaal staat, laat staan lopen!
“Hier, ik help je wel.” Simone was opgestaan en stak een hand naar me uit. Ze hielp me overeind en ik leunde tegen de muur. Ik wendde mijn gezicht af om de pijn in mijn gezicht te verbergen voor Simone.



Comments??