Part 20.

Ik lig met mijn hoofd op Nicks borst. Mijn arm hangt over zijn buik en mijn been ligt over die van hem. Mijn hoofd gaat een beetje mee op en neer met zijn ademhaling.
Ik voel een innerlijke rust. Alle angst is verdwenen. Mijn hele lichaam is ontspannen. Mijn zorgen zijn weg en alles is weer op zijn plaats nu Nick terug is.
‘The super-glue couple is back,’grinnikt Nick. Zijn vingers gaan door mijn haar en halen wat kleine klitten los.
‘Onbreekbaar en onoverwinnelijk.’ Mijn stem klinkt een beetje raar doordat ik lig.
‘Nog hechter dan tevoren. Ik had niet geacht dat dat kon,’glimlacht Nick.
Ik hoor zijn hart kloppen. Ik haal adem op dat ritme. Mijn hand wrijft wat over zijn buik. Zijn arm ligt licht op de mijne.
‘Ik heb gebeden en gesmeekt dat je terug zou komen. Wel duizend keer. Ik heb me telkens afgevraagd wat ik verkeerd had gedaan dat ik jou moest verliezen. Ik was echt ten einde raad.’ Ik verleg mijn hoofd een beetje en zwijg kort. ‘Ik vond het zo verschrikkelijk om je voor deze paar dagen zo te moeten missen. Ik kan me niet voorstellen dat ik voor altijd zonder je verder moet. Dat idee kon ik en kan ik nog steeds niet aan.’
Nick geeft me een kus op mijn haar. Hij strijkt over mijn wang. ‘Ik ook niet. Dat zou echt het einde van alles zijn.’
We zwijgen beide.
‘Dan kan ik er nooit meer van genieten hoe klunzig jij koffie maakt en hoe goed hij altijd smaakt,’verbreekt Nick de stilte.
Ik glimlach. ‘Dan kan ik nooit meer bij je in de auto zitten en zeggen waar we heen moeten, terwijl je het altijd prima zelf weet.’
‘Haha, inderdaad. Eindelijk geef je toe.’ We lachen kort.
‘Dan zou k nooit meer ’s avonds tegen je aan kunnen kruipen, mijn arm om je heen slaan en luisteren naar je zachte gesnurk zodat ik zelf ook in slaap val.’ Nicks adem strijkt warm over mijn wang.
‘We zouden nooit meer samen een bloedstollend spannend spel op de playstation kunnen spelen.’
‘Jij in ene verschrikkelijke vrolijke overwinningsbui,’valt Nick bij.
‘En jij in een neppe treurbui,’maak ik zijn woorden af.
‘Haha, precies.’ Nick lacht. Zijn buik gaat wat op en neer en ik lach mee.
Onze twee soorten lach klinken harmonieus samen. Naïef en zorgeloos. We klinken hopeloos verliefd. Ik wet dat we ons beide ook zo voelen.
‘We zouden nooit meer onze meezing wedstrijd samen kunnen houden,’zegt Nick. Ik hoor de mistroostigheid in zijn stem.
Ik glimlach en denk aan onze meezing wedstrijden. De radio aan en dan een wedstrijdje doen wie als eerste door heeft welk liedje het is door van te voren de eerste zin juist te zingen. Nick is er verschrikkelijk goed en gedreven in, maar ik ben geen slechte tegenstander.
Ik herinner me die keer dat we tegen keihard Fireflies zongen toen de intro op de radio begon.
‘You would not believe your eyes,’zingt Nick lachend.
Ik lach. ‘Ik dacht er net aan.’
‘If ten million fireflies,’zingt Nick verder.
‘Lit up the world as I fell asleep,’val ik hem bij.
‘Of die keer dat je expres de radio in had gesteld op Justin Biebers One Time zodat je die voor mij kon zingen,’herinner ik hem.
‘Ja, maar het was echt de perfecte tekst op dat moment,’spreekt Nick verzoenend.
Ik glimlach en herinner het me perfect. Woord voor woord.
‘Your world is my world, and my fight is your fight. My breath is your breath, and your heart is my guide.’
En zoals gewoonlijk zong Nick het zo prachtig dat ik half zat te huilen.
We lachen beide. Het voelt zo verschrikkelijk goed om weer te lachen. En vooral samen met Nick. Alleen zijn lach weer horen maakt me gelukkig. Ik voel me nu weer compleet.
Ik wet dat ik vannacht eindelijk weer rustig zal kunnen slapen. Dat ik normaal in slaap val in plaats van dat ik moe van al het huilen in een onrustige slaap val. Dat ik geen enge dromen of verontrustende gedachten meer heb.
Vannacht zal Nicks arm weer om me heen liggen.