Punishment.

~Een jaar later~

Het laatste jaar dat ik nog in het kleuter zit. Je zou nu zeggen dat kleuters wel meer zouden moeten kunnen dan wat ik kan. Ik ben niet zoals anderen. Een paar dingen had ik misschien nog niet vermeld. Belangrijke dingen. Ik kon geen Nederlands. Ook een reden waarom ik niet veel sprak. Ik was beschaamd. Ik sprak heel de dag door Engels. Niemand verstond me, zelfs Leen soms niet. Ik leerde Nederlands, maar ik kon het niet. Ik communiceerde met gebaren of soms verstond ik wel een paar woorden, maar goed in Nederlands was ik niet. Ik ben dommer dan andere leerlingen. Iedereen was al voorbereid op het leven naar het eerste leerjaar, behalve ik. Leen kon al optellen. Had ze getoond op papier. Ik begreep er niets van. Ik was in paniek. Ik kon toch onmogelijk in het lagere Engels blijven praten?
Maar daar ging het niet om. Ik zat dit jaar bij de ergste leerkracht dat ik kon wensen. Ik was doodsbang van haar. Ze tierde, gilde, schreeuwde naar me. Alsof ik één hoopje fouten was. Niemand was perfect. Maar soms kreeg ik het gevoel alsof ik vol stond met de drukfouten. Wanneer ik iets mispeuterde, moest ik tegen de hoek staan. Dan duwde ze mijn hoofd vaak hard tegen de muur. Ik liep toen vaak voor twee kleine uurtjes met een bult op mijn hoofd. Je zou bijna denken dat ik in haar ogen niets goeds kon doen. Zoals die keer bij verven..

'Mijn mannetje draagt een groen jurkje!' zei ik blij. Ik stond aan de knutselhoek, samen met een viertal andere leerlingen. Ik zocht naar de groene verf. Die stond aan de overkant, bij Lieselot. Ik reikte mijn arm zo ver mogelijk en probeerde mijn penseel in de groene verf te doppen. Daarna hefte ik mijn penseel op. Weg uit die verf. Net wanneer ik dacht dat het goed ging liep het fout. Ik zat met mijn penseel tegen Lieselot haar splinternieuwe kleed. Geschrokken liet ik mijn penseel vallen. 'Oh-ow.. Oops. I'm so sorry..' mompelde ik bang. Lieselot keek argwanend van haar jurk naar mij. Ze deed haar mond open en huilde. Ik was bang. Lieselot haar moeder was ook een kleuterleidster in deze school. Iemand die aardig tegen mij deed. Snel kwam de juffrouw erbij. 'Wat is hier gebeurt?!'
Bang beet ik op mijn onderlip. Wat heb ik gedaan? 'I'm so sorry..' fluisterde ik nog. Mijn ogen werden langzaam vochtig. 'Keisha heeft geverfd op mijn kleed! Expres!' huilde Lieselot. Ik verstond er geen bal van. Of toch sommige dingen. Dat ik mijn mooie, groene verf op haar lelijke kleed had gekwakt. Zonde van de verf.. 'Keisha! Waarom heb je dat gedaan?!' gilde de leerkracht naar me. Ik zweeg. Bang om iets verkeerds te zeggen. Ik was altijd bang. Bang voor iedereen en alles. Juf Katrien haar wijsvinger wees streng de gele muur aan. 'Ga daar maar eens staan! Nadenken over de dwaze dingen die je soms doet!' riep ze me. Gestrafd. Opnieuw. Joepie? Ik slofte naar de muur. Ik wist al precies hoe ik moest staan. Met mijn rug naar de kinderen, die me waarschijnlijk allemaal nu aan het aanstaren waren.

Na zo'n kwartier daar alleen te hebben gestaan, haalde de juf me weg van die muur. Ik had gehuild. Dat was duidelijk te zien. 'Ga nu maar naar juf Magda om wat vodjes voor het verven, dat kan je doen om je nu nuttig te maken!'
Mijn hart bonste in mijn keel. Ik liep naar de klasdeur. Verward stond ik in de gang. Wat moest ik nu weer doen? Die juf sprak soms ook zodanig rap dat ik er niets van verstond! Ik dacht na.. Ongeveer tien minuten stond ik in de gang na te denken. 'A few collorpencils?' vroeg ik luidop tegen niemand in het bijzonder. De twijfeling was duidelijk te horen. Maar bij welke juf moest ik zijn? Juf Joke? Ik huppelde naar de andere kant van het gebouw, klopte aan bij juf Joke, vroeg wat kleurpotloden in mijn gebrekkige Nederlands en liep vervolgens terug naar klas met een glimlach. Zou ik nu braaf zijn? Zou ze nu tegen mij een 'goed zo' zeggen, zoals ze bij anderen doet? Glimlachend kijk ik naar de kwade blik van juf Katrien die voor mijn klas stond. 'En waar was jij naar toe? Juf Magda is de klas vóór die van ons!' krijste ze. Opnieuw stonden tranen in mijn ogen. Kon ik dan niets goeds doen? Juf Magda keek me streng aan. 'Je mag niet zomaar weglopen!' zei ze kwaad. 'Wacht maar vanmiddag, als ik je vader zie. Hij zal niet blij zijn!'
Juf Katrien keek me kwaad aan en wees naar binnen. Ik leek wel een hond..

En gelijk had ze. Ze praatte met hem. Ik stond naast mijn papa. Hij keek me een aantal keren hoofdschuddend aan. Ik wist al wat hij dacht. "Waar gaan we naartoe? School gaat steeds slechter."