11.

Hortend begin je te vertellen. Terwijl je dat doet beginnen de tranen over je wangen te stromen en is er al helemaal geen touw meer aan vast te knopen. Maar gelukkig arriveert de ambulance net op het moment dat je het waarschijnlijk echt niet meer kan houden. Je ziet verplegers naar de auto rennen. Er komen er ook twee op jou af. Ze zien er behoorlijk gestresst uit. Waarschijnlijk gebeuren er hier niet zo vaak ongelukken. Ze beginnen tegen je te praten. Ze vragen waar je woont, waar je ouders zijn, en vertellen dat het waarschijnlijk beter is als je meegaat naar het ziekenhuis voor controle. Ze vragen niet naar het ongeluk; gelukkig maar, want je voelt je er behoorlijk schuldig over. Je werpt een blik op de auto met de jongen. Je ziet dat de ambulancebroeders hem er ondertussen uit hebben weten te krijgen en hem op een brancard hebben gelegd. Hij is nog steeds buiten westen, denk je terwijl je aan je eigen minuutje bewusteloosheid denkt. Je geeft de jas terug aan Mary en loopt slippend en op je sokken naar de ambulance. De twee gestresste verplegers geven je een paar formulieren om in te vullen. Je doet het bijna automatisch. Je ouders zullen zich rot schrikken als ze te horen krijgen dat je bij een ongeluk betrokken bent geraakt. Of zouden je vrienden je ouders al gebeld hebben om te vragen waar je bleef? Maar dan besef je dat dit hele gebeuren nog geen kwartier heeft geduurd. Vreemd dat je het ene moment lekker in je auto rijd en het andere moment moet uitwijken voor een bevroren half blind meisje op veel te hoge hakken, denk je met een naar gevoel in je maag.