7.

Je probeert stevig door te stappen. Niet dat dat erg goed gaat, aangezien de weg spekglad is en alleen maar gladder wordt door de nog steeds neervallende sneeuw. Het helpt ook niet echt dat je op hakken loopt. Bovendien belemmeren de sneeuwvlokken je zicht en voel je je net een ijsklontje. Je wilt niet eens weten hoe je eruit ziet, en hoopt met heel je hart dat Edith en Shannon (haar beste vrienden, al sinds haar jeugd, die samen op kamers wonen) de energierekening hebben betaald. Je merkt dat het nog harder begint te waaien en te sneeuwen, en begint te rennen (voor zover dat kan). Je knijpt je ogen tot spleetjes om nog iets te kunnen zien en je ogen te beschermen tegen de nu overal rondwervelende sneeuwvlokken. Met één hand houd je je tas stevig vast, met je andere probeer je houvast te vinden terwijl je je tegen de sneeuwstorm in worstelt. Je midden op de weg lopen omdat je zo het minste wind vangt en wikkelt je sjaal helemaal om je ijskoude gezicht, waardoor je het warmer krijgt maar nog minder zicht hebt. Gelukkig zou je de weg met je ogen dicht nog weten, anders was je zeker verkeerd gelopen.