You're stick in my heart.

Oké dan, 3 manden nadat ik bij Justin was weggelopen, hij me elke dag wel vijf keer had gebeld, én nog stééds belde, hij me elke dag 20 sms'en stuurde, hij me achterna was gevlogen, en mam hem had weggestuurd, ...
Maar ik voelde me écht niet goed. Ik had New moon gelezen, en ik had gedacht dat die Bella altijd superhard overdreef, maar nu kon ik ervan meespreken hoe het voelde wanneer je liefde je was afgepakt.
Oké, misschien wist ik meer hoe Edward zich voelde, nadat hij Bella had achtergelaten en zijn grootste liefde miste. Ja, die beschijving paste beter bij me. Ik had hém immers laten vallen. Ik nam zijn telefoontjes niet op, ik beantwoordde zijn sms'en niet, ik had mam hem laten wegsturen, toen hij hier voor de deur stond.
Ook had ik last van iets. Iets anders dan de afwezigheid van Justin. Ik wist niet wat, maar soms was ik volgens de mensen die vaak bij me waren, écht niet te genieten.
Volgens mam was ik ziek, dus was ik gisteren maar naar de dokter gegaan.
Nu Sara, Tasha en de rest van de school ervan hadden gehoord dat Justin en ik geen koppel meer waren, had ik mijn vriendinnen van vroeger terug. Sascha en Celine. 2 échte vriendinnen.
Die me niet alleen mochten omdat ik verkering had met de lekkerste jongen op aarde, maar die me mochten om wie ik wàs.

*Ondertussen zo'n 7.000 kilometer verder.*
Justin's pov:
Bah, bah, bah!
Niets lukte meer. Boos gooide ik de map Wiskunde tegen de muur. Meteen erna volgde mijn schrijfblok, waar ik 2 seconden geleden nog een nieuw nummer aan het opschrijven was geweest.
Het was slecht. Allemaal slecht!
Depressieve nummers, zo noemden mensen het.
Kon ik er wat aan doen? Zonder Chloë dacht ik alleen aan depressieve dingen, waar ik dan nog depressiever van werd, totdat ik nu dus in één groot depressief gat zat.
Volgens mam zat ik in een 'midlife crisis'.
Ja hoor. Ze zat er waarschijnlijk zélf in.
Zuchtend legde ik me op mijn bed. Er lukte toch niets meer. Misschien morgen.
Ik pakte mijn gsm en belde naar het nummer waar ik al elke dag sinds 3 maanden geleden naar had gebeld, hoewel ik wist dat ze toch niet ging antwoorden...

Mensen, straks word ik ook nog depressief. En als dat gebeurt, dan wordt dit verhaal nóg depressiever. En dan...
... plegen we allemaal zelfmoord of zo.
Leuuk.
Okee' er is een middel tegen depressiviteit. Dat heet ; REACTIEEEE'S!
x)