Part thirtyseven - he's baaaack!

'Lily? Wat is er?' hoorde ik Renée ongerust vragen. 'Eh, niks, mam. Ik voel me alleen even niet goed. Ik ga even.. een luchtje scheppen, goed?' 'Ja..dat is goed, dan zie ik je zo?' hoorde ik mam vertwijfeld zeggen, toen trok ik de voordeur achter me dicht. Ik voelde hem ademen in mijn hals. 'Wat doe je hier?' vroeg ik hem. 'Wat denk je?' vroeg hij langzaam. 'Ik kom mijn beloftes altijd na, schat.' Ik draaide me naar hem om. Zijn ogen waren bloedrood. Ik rook de zoetige geur die Edward en zijn familie ook hadden. 'Wat is er met je gebeurd?' Hij grijnsde lichtjes. 'Ik ben op een bloeddieët.' Langzaam deed ik een stap naar achteren. Hij snoof mijn geur op. 'Nooit opgemerkt dat je zo lekker ruikt. Gelukkig hoef ik me straks niet meer in te houden..' 'Je blijft van me af, Dixon.' Hij grijnsde vals. 'Dat zullen we nog wel eens zien. 'Toen leek ik plotseling te vliegen, de bomen vlogen aan me voorbij. Onder me voelde ik iets bewegen. Ik zat op Dixon's rug. 'Wat ben je van plan?' 'Stop toch met vragen stellen, schat. Dat vond ik altijd zo irritant aan je.' 'Wat vond je nou niet irritant aan me? Ik snap niet dat je ooit wat met me wilde hebben.' 'Ach ja, wat kan ik zeggen..' Ik kon hem praktisch horen grijnzen. 'Ik had een boksbal nodig.' Ik zweeg. Klootzak. Ik was boos op Dixon, maar ik was ook bang. Hij was nu opeens een vampier, en zo te zien had hij niet veel goeds in de zin. Waar bracht Dixon me naartoe, en wat was hij met me van plan? 'Al misselijk?' Hij keek spottend naar me omhoog. Ik besloot niets terug te zeggen. Hij kwam er straks wel achter dat ik niet het zwakke mensje was waar hij me voor aanzag.