Something so beautiful is broken. Our faith.

Toen ik eindelijk bij de juiste hal aankwam, reed het vliegtuig net weg.
Moe en verdrietig staarde ik het na.
And how do we say our goodbyes?
Do we laugh or cry?
And why does this have to be so hard?
And how do we say our goodbyes?
Do we laugh or cry?
And do I just say goodbye?
Should I laugh or cry?
Everything has just disappered into air.
I bearly got to say goodbye.
Boos keek ik naar de boxen. Het was toch nog niet afgelopen?
Toen viel ik op mijn knieën en dropen er tranen over mijn wangen.
Boos veegde ik ze weg. Waarom weende ik nu? Ik ging toch niet opgeven?
Dat mocht ik niet. Voor mijn enige ware liefde.

Chloë's pov:
Hoe kon ik hem nu nog vertrouwen? Hij had haar niet eens na 5 seconden weggeduwd! Als hij haar na een paar seconden dan had weggeduwd! Maar zelfs dat had hij niet gedaan.
Alsof het zolang duurt voor je terug kan bewegen!
Ik schudde mijn hoofd. Ik had geluk gehad dat er nog een paar plaatsen waren op dit vliegtuig naar Zaventem. Anders had ik nog een paar dagen moeten wachten! Als ik Justin nog had moeten zien, voor ik naar België kon, had ik hem zeker vergeven. Tegen zijn ogen of glimlach kon ik écht niet op.
Zijn gezicht vulde mijn oogleden, die ik net toe had gedaan, maar ik deed ze vlug weer open. Nu niet aan zijn diepe, bruine ogen of zijn onbeschrijfelijk mooie glimlach denken.
Ik klopte tegen mijn hoofd en de mensen naast me keken me raar aan.
Ik glimlachte flauw naar de oude vrouw naast me.
Nog even en ik was weer thuis. In België. Waar ik hoorde.
Ook al had ik altijd van Amerika gedroomd, België was waar ik nu wilde zijn. Het had natuurlijk alleen te maken met wie in Amerika was en wie in België, maar...