1.2

Heel soms lijkt het een beetje alsof ze mijn moeder is in plaats van mijn vriendin. Dan krijg ik in een flits een heel vreemd beeld in mijn hoofd, van een soort samengesmolten versie van haar en mijn moeder. Gelukkig is het wel grotendeels Ava's gezicht, behalve dat de mond en de stem die van mijn moeder zijn, die zegt dat ik niet zoveel moet gamen en op tijd naar bed moet gaan. Voor de rest heeft de denkbeeldige, angstaanjagende Ava-moeder hybride hetzelfde kleine, mollige figuur als mijn moeder. Weinig vorm behalve een grote, opgezette buik. Een soort appel.

Als ik aan dit beeld denk raak ik altijd eventjes lichtelijk in paniek, vooral omdat het me soms ineens zo overvalt op onbewaakte momenten. Gelukkig is het nog nooit tijdens de seks gebeurd, en is het altijd zo voorbij.
Dan besef ik me weer dat ze helemaal niet op mijn moeder lijkt, ook niet qua karakter, en dat ik een ronduit belachelijk persoon ben. Ik voel me ook altijd meteen schuldig en neem me voor het nooit aan haar te vertellen.

Ik denk dat ze het gewoon leuk vindt om mij een beetje te betuttelen, omdat ze dan even kan doen alsof haar leven beter op orde is dan dat het in werkelijkheid is. Zodat ze zich even verantwoordelijk en volwassen kan voelen.
Ik neem het haar in ieder geval niet kwalijk. Uiteindelijk ben ik denk ik ook wel gewoon iemand die... het zelfs een beetje nodig heeft?
Zonder Ava had ik waarschijnlijk nog steeds de ver uit elkaar groeiende, lange dunne snorharen gehad die je krijgt wanneer, als puber, je eerste snor- en baardharen beginnen op te duiken. En zonder Ava had ik waarschijnlijk nog steeds te strak zittend ondergoed gedragen, waardoor al mijn lieve, vruchtbare zaadcellen langzaam uit zouden sterven. Ik kon nog zo haar lach voor me halen, toen we voor het eerst met elkaar naar bed gingen, ze mijn broek naar beneden trok en mijn onderbroek zag. “Kijk nou toch! Wat schattig!”
En, zonder haar had ik misschien wel nooit mijn oude Lucky Luke behang weggehaald. Ze wilde me niet ontmaagden in een kamer met Lucky Luke behang want dan voelde ze zich een pedofiel, en als ik er over nadacht wilde ik dat zelf liever ook niet, dus ik begon het er uiteraard meteen af te trekken, terwijl ze giechelend vanaf mijn bed toekeek en zich uitkleedde.

Dus ja, ik heb voor een groot deel aan haar te danken dat ik niet meer zo'n gigantische kneus ben op bepaalde vlakken. En als ze niet af en toe zou klagen over dat ik teveel feest of juist teveel op mijn kamer zit, dan zou het waarschijnlijk nog veel vaker gebeuren, dus ze helpt me juist enorm. Er is wel eens gezegd dat ik onder de plak zit, maar als dat zo zou zijn had ik er in ieder geval geen last van. Ik ben best blij dat ik geen Lucky Luke behang meer heb, en dat mijn zaad het nog doet - tenminste, daar gaan we vanuit - en nu een redelijk normaal stoppelbaardje heb.
Dat was in ieder geval allemaal niet dankzij mijn moeder. Dus waar haalde ze het gore lef vandaan om steeds ongevraagd mijn gedachten te overvallen met van die vreselijk ontstemmende beelden?

“Oké, ik heb misschien niet de meest handige nacht uitgekozen. Maar ik kan me heus normaal gedragen,” verzeker ik haar. Ik hoop dat het waar is, want terwijl ik het zeg word ik een beetje licht in mijn hoofd. Ze knijpt even haar ogen een beetje samen. Ze vertrouwt het niet helemaal. Of misschien wordt ze ook wel verblind wordt door mijn huid. “Oké kom, we gaan”, zegt ze. Ze staat op en trekt me mee aan mijn hand.

“En bedenk je, dat je nu mee mag naar de herdenking betekent dat mijn familie je nu eindelijk helemaal heeft omarmd. Je kunt waarschijnlijk niet veel meer fout doen bij ze.”
Ik wil eigenlijk zeggen 'pas maar op met wat je zegt', maar ik wil haar niet nerveuzer maken dan ze al is.