Hoofdstuk 16

Er was iets… verontrustends aan Andrew. Soms leken zijn stappen te haperen, of dacht Cody voor een tel dat zijn schaduw niet helemaal klopte. Dat de randen zich omkrulden als een stuk papier dat in de vlammen is gegooid.
      Het enthousiasme van net was ook weggeëbd. Hij keek stug naar voren terwijl hij de ene voet voor de andere zette.
      Cody voelde de onzekerheid knagen. Had Andrew andere verwachtingen van zijn broer gehad? Misschien was hij zelf ook wel veel te stil.
      ‘Kun je wat meer over jezelf vertellen?’ Cody versnelde zijn tempo opnieuw, zodat hij weer naast zijn broer liep. ‘Wat vind je leuk om te doen?’
      Wie weet hadden ze overlappende interesses. Hij geloofde dat zoiets hen dichter bij elkaar zou brengen dan de afgebrande resten van hun ouderlijk huis.
      ‘Hmm?’ Andrew draaide onnatuurlijk snel zijn hoofd opzij.
      Er waarde iets zwarts door zijn ogen, waardoor Cody van schrik zijn adem inhield. Hij bleef staan en voelde dat de haartjes in zijn nek overeind gingen staan.
      ‘Sorry, ik was in gedachten verzonken.’ Andrew glimlachte naar hem. Verbeeldde hij het zich, of waren de verhoudingen van zijn gezicht iets veranderd?
      Was deze Andrew wel echt zijn broer? Hij kon ook een gedaantewisselaar zijn. Plots voelde Cody zich enorm naïef. Het barstte in dit woud van de magische wezens. De kans dat hij er daar een van tegen het lijf liep, was vele malen groter dan dat hij opeens door een familielid werd gevonden.
      Cody trok zijn toverstok. Hij hield hem stevig in zijn hand.
      Andrew trok zijn wenkbrauwen op. Gelijk had Cody spijt van zijn heftige reactie. Wat als dit wél zijn broer was?
      ‘Ga je me aanvallen?’
      Cody beet op zijn lip. ‘Je… je bent niet helemaal menselijk. Je – je schaduwen bewegen.’
      Andrew haalde zijn schouders op. ‘Dat doen ze, soms. Wil jij beweren dat je helemaal menselijk bent, dan? Je haar gloeit als de zon. Ik durf te wedden dat je kunt zingen als een nachtegaaltje en dat je adembenemende kunstwerken schildert. Doen je dorpsgenoten dat ook?’
      Cody liet de toverstok ietsje zakken. Dat kon niet elk willekeurig wezen weten.
      ‘We zijn een tweeling. Licht en donker. Kinderen van het woud, noemden de centaurs ons. Sinds we elkaar uit het oog zijn verloren, is alles in disbalans. Het woud sterft af aan de randen, wist je dat? Ik durf te wedden dat jouw terugkeer alles zal herstellen. Het is een menselijke magische barrière die alles verstoord heeft.’
      De stok zakte nog wat verder naar beneden. Cody wist niet meer wat hij moest geloven. Het was waar… in sommige opzichten verschilde hij van de andere inwoners van Holtgaard. ‘Is het woud echt aan het sterven?’
      Andrew knikte ernstig. ‘Alle bomen zijn daar pikzwart geworden, haast alsof er een vuur doorheen is geraasd. Alles is droog en dor. De wezens die er woonden, zijn gevlucht.’
      Cody keek om zich heen – de schoonheid die hem omringde was nog even overdonderd als bij de eerste stap die hij in het woud zette. De gedachte dat alle pracht op sommige plekken verpieterd was, kneusde zijn hart. ‘Dat klinkt vreselijk. Ik begrijp alleen niet hoe ik daar de oorzaak van kan zijn.’
      ‘Alles draait om balans, om evenwicht. Jij bent onderdeel van dat evenwicht en sinds jij buiten het woud leefde, sloeg de balans naar één kant door.’
      ‘Maar ik leefde niet buiten het woud,’ sputterde Cody tegen. ‘Ik leefde er middenin. De magie wortelt ook in Holtgaard; we onttrekken het met onze toverstokken uit de grond.’
      Andrew snoof. ‘Dat is niet hetzelfde.’
      Cody kauwde op zijn lip. ‘Als zelfs het woud sterft, begrijp ik niet dat de centaurs je tegen hebben gehouden om mij te zoeken.’
      ‘De jagers zouden ze hebben afgeschoten zodra ze in de buurt kwamen.’
      ‘Er zijn al heel lang geen jagers meer.’
      Andrew lachte smalend. ‘Natuurlijk niet.’
      Er viel een bedrukte stilte.
      Ze liepen verder. Het terrein begon te stijgen en Cody poetste het zweet van zijn voorhoofd. Hij voelde zich energieker dan hij in dagen had gedaan, toch was het alsnog een stevige klim. Het pad werd ook steeds smaller, de hellingen steiler.
      De angst om uit te glijden, zorgde voor een hevig bonkend hart. Hij was nog niet vergeten hoe Mos er aan toe was geweest, na zijn buiteling. In tegenstelling tot de oger, konden Cody’s lichaamsdelen niet zo gemakkelijk weer aan elkaar worden gezet.
      ‘Is het nog ver?’ Eigenlijk wilde Cody gewoon terug naar Orion. Ze konden ook op een ander moment de ruïne bezoeken.
      ‘Nee, bovenaan de heuvel. Het uitzicht moet de reden zijn geweest dat onze ouders daar hun huis bouwden.’
      Nog een klein stukje dan. Het zou de band met zijn broer enkel bemoeilijken als hij er nu de brui aan gaf. Even bleef hij staan om uit te hijgen, daarna hervatte hij de tocht naar boven.
      Het uitzicht wás adembenemend. Opeens stond hij aan de rand van een ravijn, met daar voorbij een duizelingwekkende diepte. Het was alsof een reusachtig wezen een diepe voor in het landschap had getrokken: een paar honderd meter verderop bevond zich net zo’n steile wand als waar hij op stond.
      Cody telde zeker vijf watervallen die naar beneden kletterden. De poelen die het water opvingen vormden een blauw spinnenwebpatroon door het heldere groen, voor het samenkwam in een grote rivier.
      ‘Cody!’ klonk het opeens achter hem. ‘Cody, ga daar weg!’
      Cody draaide zich om. Dat was Orion!
      Voor hij verder iets kon doen, greep Andrew hem vast en duwde hem naar de rand. Cody’s voet gleed weg over de rand en hij slaakte een kreet. Hij viel voorover en greep zich aan een paar plukken gras vast.
      Andrews vingers klauwden nog steeds in zijn schouder. ‘Eén stap en hij is er geweest!’
      Cody’s binnenste verkrampte. Gejaagd haalde hij adem. ‘W-wat doe je?’ bracht hij verstikt uit.
      ‘Laat hem gaan,’ riep Orion. Zijn stem trilde
      Er klonk een droog lachje. ‘Met plezier. Jij bent degen die zal moeten leren hem om te laten gaan.’
      Andrew gaf hem een duw.
      De graspollen schoten tussen Cody’s vingers vandaan. Hij helde naar achteren, graaide met zijn handen om zich heen. Niets – niets dan lucht.
      Orions schreeuw overstemde die van Cody zelf.
      Hij viel. De wind sloeg plotseling tegen hem aan, benam hem de adem. Een razende angst vulde hem binnen één tel van top tot teen.
      Ik ga dood.
      Die gedachte was als hete olie die over hem heen gegoten werd. Toch was er nog een restje verstand dat ertegen vocht.
      Je hebt nog tien seconden!
      Cody griste zijn toverstok uit zijn zak. ‘Zweef. Zweef. Zweef!’ Het begon als een trillende fluistering en eindigde als een wanhopige schreeuw terwijl hij de vijf letters in de lucht tekende.
      Een kort rukje – en toen bleef hij in de lucht hangen, met gespreide armen en benen. De wind trok nog steeds aan hem, toch was het alsof er nu een magische ballon om hem heen zat die hem op de windstroom mee liet drijven.
      De razende angst joeg nog steeds door Cody’s lijf. De spreuk was zo ondoordacht tot stand gekomen, hij had geen idee hoelang hij zou voortduren.
      Misschien slechts enkele doodsbange hartslagen.
      Hij omklemde zijn stok steviger en zocht naar een betere spreuk. Voor er iets anders tot zijn verdoofde brein doordrong, begon hij weer te zakken.
      Hij raasde op de grond af. Seconden, langer had hij niet. Met zijn stok kraste hij kussen, maar hij wist dat hij anders had moeten beginnen, met wat het kussen moest dóén.
      Het was voorbij.
      Cody kneep zijn ogen dicht. Hopelijk was het snel. Hopelijk voelde hij er niets van.