*4

Toen we in de wachtzaal toekwamen en zagen dat er niemand zat, besloten we maar meteen naar binnen te gaan. De dokter begroette ons en liet ons zitten op van die typische stoelen die je vindt in ziekenhuizen. Hij bevestigde wat Nicolas gezegd had; mijn wond zag er helemaal niet goed uit. Zijn gezicht vertrok bij het zien van al dat bloed op het verband. Nicolas nam sussend mijn hand en even keken we mekaar aan. Een fractie van een seconde. Héél even maar, ook al leken die seconden een eeuwigheid te duren...
“...hallo?”
De dokter hield me op met dromen.
“Zeg eens, wat heb jij uitgestoken? Wacht...het was Esther, nietwaar?”
Hij wist mijn naam nog. Best wel grappig, aangezien ik niet een dagelijkse klant was.
Ik knikte en murmelde:
“Ik ben geduwd, en ben daarna gestruikeld over een boekentas. Ik ben recht op mijn achterhoofd beland. Wat er daarna gebeurd is...weet ik helaas niet meer.”
Hij trok zijn wenkbrauw omhoog.
"Heb jij wel toestemming om hier te zijn tijdens de schooluren?”
Ik wist even niet meer wat te zeggen. We hadden helemaal geen toestemming, ik zou nu normaal gezien in de les moeten zitten, en de leerkracht was niet op de hoogte. Gelukkig sprong Nicolas me te hulp.
“Daar zorg ik wel voor, maakt u zich maar geen zorgen.”
De dokter mompelde iets onverstaanbaar, maar knikte dan toch goedkeurend en kwam naar me toe.
“Ach, het is nu toch in eerste instantie het belangrijkste dat jij verzorgd wordt.”
Voorzichtig verwijderde hij het verband, terwijl ik in Nicolas’ hand kneep. Zijn handpalm voelde warm en sterk aan. Het gaf een beschermend gevoel. Toen hij de wond zag zette hij even een stapje achteruit, haalde iets uit een bakje achter hem en niet veel later begon hij met het hechten van de wond. Voor ik het wist zaten we alweer voor zijn bureau. Hij krabbelde iets op een blaadje, en zei:
“Je zult de volgende last waarschijnlijk nog veel draaiingen en pijn hebben. Daarom schrijf ik je deze pijnstiller voor. Meteen gaan halen in de apotheek, tweemaal per dag nemen.”
Na even nadenken drong het tot me door wat hij gezegd had en ik knikte. Hij had gelijk, ik draaide als een tol. Nog voor ik mijn portefeuille kon uithalen, stond Nicolas al met een briefje van twintig euro in zijn hand, gaf het aan de dokter en maakte een gebaar dat hij de rest mocht houden. Ik keek hem even aan. hij keek terug, deed de deur open en liet me voorgaan.
Toen we buiten stonden, ging hij even achter mij staan, bekeek mijn wond en kwam terug naast me staan. Hij draaide me een beetje en gaf een zoen op mijn hoofd. Daarna nam hij mijn hand, en liepen we samen terug naar school.