- Samantha and Justin 24

Samantha
Wanneer Jake en ik het restaurant binnen stappen komt de eigenaar al vrij snel naar ons toe. Hij geeft ons een hand! Dat had ik niet verwacht. Gewoonlijk blijft hij op een respectvolle afstand, maakt soms een kort praatje. Ik bloos omdat ik het gebaar zo lief vind. Hij ziet me hier al sinds ik een kind ben langskomen. Nu neem ik voor het eerst een man mee. Hij heeft waarschijnlijk door dat het een date is. Jake lijkt niets in de gaten te hebben van deze eer. Hij duwt zijn jas in zijn armen. 'Een tafel voor twee.' Zegt hij kortaf. 'Heel erg bedankt.' Zeg ik dan maar. Terwijl we naar de tafel worden gebracht probeer ik het van me af te zetten. Jake wil gewoon stoer doen. Ik bijt op mijn lip terwijl ik overweeg of ik wel de juiste beslissing heb genomen. Wanneer we zitten grijp ik mijn kans om meer over hem te weten te komen. 'Heb je eigenlijk broers of zussen?' Vraag ik, om het simpel te houden. 'Ja ik heb drie zussen.' Zegt Jake. Er valt een stilte. 'En werk je eigenlijk naast school?' Vraag ik. 'Dat zie je toch.' Zegt hij, terwijl hij zijn spierballen laat rollen. Het komt zo onverwachts dat ik giechel en me bijna verslik in mijn cola. Dit begint toch geen gewoonte te worden? Snel kijk ik rond of iemand het heeft gezien. 'Mijn ouders hebben een sportschool. Ik sport bijna elke dag.' Ik wist wel dat hij gespierd was. Dat is duidelijk te zien door zijn shirts heen. Dromerig kijk ik naar zijn spieren en vraag ik me af hoe het zou voelen om daar tegen te leunen. Zou het net zo goed voelen als met Justin? Het lijkt me op dit moment onmogelijk dat iemand anders me hetzelfde kan laten voelen. 'Je gaat niet zo vaak naar feestjes he?' Onderbreekt Jake mijn gedachten. Ik ben blij dat hij een vraag stelt. Ik hoop niet dat hij doorheeft dat ik naar zijn spieren zat te staren. 'Nee. Ik ben niet zo van de feestjes.' Zeg ik. 'Ik ben pas zestien.' Ik zie Jake knikken. 'Dat is precies wat ik zoek.' Verklaart hij. 'Wat zoek je dan precies?' Vraag ik. 'Jou.' Zegt hij, terwijl zijn ogen me aanstaren. Weer moet ik mijn lach inhouden. Wat hij zegt is stom en aantrekkelijk tegelijkertijd. Hoe kan dat? 'Ik wil je graag mee op vakantie nemen. De wereld zien. Samen is leuker dan alleen.' Gaat Jake verder. 'Je wil me mee op vakantie nemen?' Zeg ik, vol ongeloof. 'De wereld met me zien?' Voeg ik eraan toe. Zit hij er zo diep in? Ik krijg er kriebels van dat hij een toekomst met me lijkt te zien. Weer giechel ik. 'De volgende keer als we uit gaan kies ik, goed? Ik wil je verrassen. En heel veel leuke dingen met je doen.' Zegt Jake. Ik bijt weer op mijn lip. Ik had liever gehad dat hij de locatie had gekozen voor deze eerste date. Ineens gooide hij de plek op mij. Ik ben juist benieuwd waar hij me heen zou nemen. Maar hij wil me veel vaker zien. Dat is duidelijk. Ik weet nu zeker dat ik bloos.

Bij het brengen van de rekening zegt Jake dat hij wil pinnen. Hij had me al laten weten dat hij alles zou betalen vanavond. De eigenaar knikt hem kort toe. 'Pinnen kan bij de bar.' Ik pak mijn tasje en sta tegelijk met Jake op. 'Dan gaan we daarna meteen.' Zeg ik. Ik kijk ernaar uit om in bed te liggen. Mijn benen voelen verkrampt aan. Samen lopen we naar de bar. Ik zie Jake al snel overdreven kloppen op zijn broekzakken alsof hij zijn portemonnee is vergeten. Dat zal toch niet? 'Mijn portemonnee zit denk ik in mijn jas.' Zegt hij. Nadat we onze jassen terug hebben heeft hij al snel zijn portemonnee gevonden. 'Dat dacht ik al.' Mompelt hij. Hij klinkt niet opgelucht. Het lijkt bijna alsof hij dit moment in scene heeft gezet in de hoop dat ik zou voorstellen te betalen. Ik probeer het van me af te zetten. Ver voor het pasje het apparaat kan raken draait hij zich plotseling naar me om. 'Of betaal jij?' Vraagt hij. Ik denk eerst dat ik het niet goed heb gehoord. Dan dringen de woorden tot me door en geloof ik dat hij een stomme grap maakt. Maar hij blijft als bevroren staan, wachtend op mijn antwoord. Ik zie de eigenaar met een blik van walging naar hem kijken. Ik kan wel door de grond zakken. Meent hij dit nou? Ik had het prima gevonden om voor mezelf te betalen. Ik overweeg om te zeggen mijn deel. Ik hoop dat hij invalt met 'grapje' en we dit voorbij kunnen laten gaan maar dat doet hij niet. Hij verwacht een reactie. 'Nee.' Zeg ik. 'Je hebt uit jezelf gezegd dat je zou betalen, dus ik betaal niet.' Het lijkt me voldoende uitleg. Als hij weigert kan ik altijd nog voor mezelf kan betalen. Maar hij mag wat mij betreft de afwas doen als hij zijn eigen deel niet voor rekening neemt. 'Grapje.' Zegt hij dan. Hij houdt zijn pinpas tegen het apparaat en wil weg lopen. 'Geef je geen fooi?' Vraag ik. Jake haalt zijn schouders op. Ik geef altijd fooi. Ik haal mijn portemonnee uit mijn tas en haal er gefrustreerd een briefje van tien euro uit. 'Bedankt voor alles. Het smaakte geweldig.' Zeg ik, terwijl ik het briefje op de bar leg. De eigenaar geeft me weer een hand, hij lijkt me met medeleven aan te kijken. Ik glimlach bemoedigend terug. Jake slaat hij deze keer over. Jake lijkt niets in de gaten te hebben. De eigenaar heb ik nog nooit een tafel zien bedienen. Jake is hier nooit eerder geweest zei hij, hij weet niet eens dat het niet zomaar een personeelslid is die ons hielp vanavond. Ik voel me vrij voor schut gezet. Kan ik hem afwijzen als hij niet beter lijkt te weten? Is het de moeite waard om het hem uit te leggen? Ik twijfel of er nog een volgende keer komt. 'Het was gezellig Sam. Bedankt.' Hoor ik Jake zeggen. We zijn inmiddels bij de fietsen aangekomen. Ik maak me zorgen om het afscheid. Ik ben niet in de stemming voor een zoen. Verrassend genoeg pakt hij zijn fiets en geeft me onhandig kort een omhelzing. 'Ik sms je. Tot snel.' Voor ik het weet is Jake uit het zicht. Wat is dit nou weer? Ik moet echt Chelsea om advies vragen.

Justin
Via de achteringang zijn we in het VIP gedeelte van de club gekomen. Al snel hoor ik dat mijn naam geroepen wordt, samen met een heleboel gegil. De beveiligers hebben een kring gevormd en houden de massa tegen. Ik zwaai naar ze terwijl we plaatsnemen op de bank. Ik weet niet precies hoeveel nummers later we zijn als er uit het niets een prachtig meisje met blond haar op me af rent. Ze springt op me en zoent me vol op de mond. Dan maakt ze zich los. 'I'm Julie. Take me home and I won't make you regret.' Gilt ze in mijn oor. Nog voor ik kan verwerken wat er gebeurd voel ik haar lippen weer op me en handen over mijn lijf heen gaan. Ik ben in de war en traag. Komt dat door de alcohol? Het doet me denken aan het moment dat ik hoopte dat Sam dit bij me zou doen. Even voelt het zo. Dan herinner ik me dat het Sam niet is en ik haar van me af zou moeten duwen. Ze ruikt wel lekker. Inmiddels wordt ze al van me af getrokken door iemand. 'No he wants me!' Hoor ik haar nog net gillen. 'Doe normaal!' Roept een ander uit het publiek. 'Ja laat hem met rust!' Ik kijk naar de massa mooie meiden voor me. Er staan ook wel wat jongens tussen. Ik wou op dit moment dat ik niet bekend was. Ik vraag me af of ze me dan ook zou willen zoenen. Hoe kan ik iemand vertrouwen? Ze hebben bijna allemaal een telefoon op me gericht staan. Ik besef me dat het zoenen gefilmd kan zijn. Gefrustreerd sta ik op en loop naar ze toe. Het gegil neemt weer toe. 'Kan ik met je op de foto?' Hoor ik. 'I love you!' Ik kijk een paar recht in de ogen aan. Alsof ik kan zien wat ze echt van me denken. 'Ik ben je grootste fan!' Voor ik het weet komt de massa dichterbij en voel ik me benauwd raken. De beveiligers lijken steeds meer moeite te hebben ze van me af te houden. Ik moet hier weg, besef ik me. Dit was geen goed idee. Er zijn hier teveel fans. Hoe langer ik hier blijf hoe meer er komen. 'We moeten gaan!' Roep ik naar Ryan en Chaz. 'Nu al? We zijn er net!' Hoor ik verbaasd. Zij lijken het gevaar niet te zien die ik voel. Dan zie ik de massa losbreken. Voor ik het weet trekken er allerlei mensen aan me. 'Ik heb een stuk van zijn shirt!' Hoor ik iemand gillen. In paniek trek ik het shirt maar uit. Ik gooi ook mijn pet weg. Ik zie in mijn ooghoeken de massa afwijken naar mijn souvenirs. Ik ren, voor zover dat kan, en verlies al snel iedereen uit het zicht die ik ken. Fuck. Ik moet echt wat meer gaan nadenken. En meer beveiliging vragen. Soms vergeet ik dat ik niet zomaar ergens binnen kan lopen alsof het normaal is. Dat hoop ik, maar zo loopt het meestal niet. Ik vraag me af of dat op een dag op zal houden. Ryan heeft uit gewoonte de sleutels aan me terug gegeven, herinner ik me. Dankbaar voel ik ze in mijn broekzak. Ik weet op een of andere manier achter het podium te komen, terug naar de achteruitgang waar we binnen kwamen. Ik spring al snel in de auto. Ik laat iedereen achter. Ze vinden wel een weg terug naar het hotel, hoop ik. Ik voel me niet veilig, ook niet als ik de deuren vergrendeld heb. Er staan er al een paar op de ramen te bonken. Ik hoop dat ik niemand raak als ik wegrijd. Het merendeel houdt elkaar nog op, ze willen allemaal als eerste door de deur heen. Het geeft mij net genoeg tijd om weg te komen. Een paar straten verder hoor ik geloei van sirenes en zie ik blauwe lichten. 'Is dat voor mij?' Vraag ik hardop. Ik stop aan de kant van de weg en zie een politieauto achter me stoppen. 'Dit meen je niet.' Kreun ik.